Επιστημονική επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Βιβλιογραφία |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 3:
Άλλες σημαντικές εξελίξεις σε αυτή την περίοδο έγιναν από τους [[Γαλιλαίος Γαλιλέι|Γαλιλαίο Γαλιλέι]], [[Έντμουντ Χάλλεϋ]], [[Κρίστιαν Χόυχενς]], [[Τυχό Μπραχέ]], [[Γιοχάνες Κέπλερ]], [[Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς|Γκότφριντ Λάιμπνιτς]] και [[Μπλεζ Πασκάλ]]. Στην φιλοσοφία, κύριες συνεισφορές ήταν του [[Φράνσις Μπέικον]], [[Ρενέ Ντεκάρτ]], [[Τόμας Χομπς]].
== Η «επιστήμη» μέχρι την Αναγέννηση ==
Η φυσική φιλοσοφία που κυριάρχησε σε όλο τον Μεσαίωνα, κατά μεγάλο μέρος είχε κληρονομηθεί από την Αρχαιότητα. Η μέθοδος εξήγησης των φαινομένων ήταν μια καθαρά διανοητική διεργασία, στην οποία εκπονούνταν μια γενική θεωρία που ικανοποιούσε την λογική και η οποία δεν ερχόταν σε σημαντική αντίθεση με τα ίδια τα φαινόμενα.<ref>Βαλλιάνος Περικλής (2008), ''Η Επιστημονική Επανάσταση και η Φιλοσοφική θεωρία της Επιστήμης. Ακμή και Υπέρβαση του Θετικισμού'', β’ έκδοση, Πάτρα: ΕΑΠ. σσ. 23-24.</ref> Χαρακτηριστικό σημείο της προσέγγισης του «σώζειν τα φαινόμενα» ήταν το Πτολεμαϊκό γεωκεντρικό σύστημα. Στηριζόμενο στον αφελή εμπειρισμό της άμεσης παρατήρησης, για την σωτηρία των φαινομένων επέβαλλε θεωρητικές και «επί τούτω» υποθέσεις επί των πραγματικών εμπειρικών δεδομένων.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 28-29.</ref>
==Παραπομπές==
{{reflist|2}}
== Βιβλιογραφία ==
| |||