Επιστημονική επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Προς την επανάσταση |
||
Γραμμή 6:
Η [[φυσική φιλοσοφία]] που κυριάρχησε σε όλο τον [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]], κατά μεγάλο μέρος είχε κληρονομηθεί από την [[Αρχαιότητα]]. Η μέθοδος εξήγησης των φαινομένων ήταν μια καθαρά διανοητική διεργασία, στην οποία εκπονούνταν μια γενική [[θεωρία]] που ικανοποιούσε την [[λογική]] και η οποία δεν ερχόταν σε σημαντική αντίθεση με τα ίδια τα φαινόμενα.<ref>Βαλλιάνος Περικλής (2008), ''Η Επιστημονική Επανάσταση και η Φιλοσοφική θεωρία της Επιστήμης. Ακμή και Υπέρβαση του Θετικισμού'', β’ έκδοση, Πάτρα: ΕΑΠ. σσ. 23-24.</ref> Χαρακτηριστικό σημείο της προσέγγισης του «σώζειν τα φαινόμενα» ήταν το [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαϊκό]] [[γεωκεντρικό μοντέλο|γεωκεντρικό σύστημα]]. Στηριζόμενο στον αφελή εμπειρισμό της άμεσης παρατήρησης, για την σωτηρία των φαινομένων επέβαλλε θεωρητικές και «επί τούτω» υποθέσεις επί των πραγματικών εμπειρικών δεδομένων.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 28-29.</ref>
== Προς την επανάσταση ==
Ο [[νομιναλισμός]] απέρριψε την [[τελολογία|τελολογική]] ερμηνεία της φύσης και τον [[σχολαστικισμός|σχολαστικισμό]], υπέρ της χρήσης [[εμπειρία|εμπειρικών]] δεδομένων αντί εννοιών χωρίς πραγματική υπόσταση.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 50-51.</ref> Επάνω σε αυτή την αρχή, και με την χρήση εμπειρικών παραδειγμάτων, αμφισβητήθηκε η αριστοτελική θεωρία για την [[κίνηση]], αν και ούτε οι νεώτερες θεωρίες, όπως η διατύπωση του ''[[impetus]]'' από τον [[Μπουριντάν]], ήταν ικανές να εξηγήσουν την εμπειρική παρατήρηση.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 52-53.</ref>
Ο [[Νικολά Ορέμ]], διατύπωσε την ιδέα ότι τα φαινόμενα θα παρατηρούνταν με τον ίδιο τρόπο, είτε η [[Γη]] κινούνταν γύρω από τον [[Ήλιο]], είτε το αντίθετο. Ο Ορέμ εγκατέλειψε την θεωρία του για θεολογικούς λόγους, καθώς το γεωκεντρικό μοντέλο ταίριαζε με τις [[Αγία Γραφή|Γραφές]] και την [[εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια]]. Ωστόσο επικράτησε ένας συμβιβασμός ανάμεσα στη φυσική και τη θεολογική φιλοσοφία. Σύμφωνα με τον συμβιβασμό αυτό, τον λεγόμενο «''διπλή αλήθεια''», ήταν αποδεκτή η διερεύνηση των φαινομένων από ένα στοχαστή και η διαμόρφωση λογικών συμπερασμάτων τα οποία μπορεί να αντίκεινται στο παραδοσιακό μοντέλο, αλλά ο στοχαστής δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά τα λογικά συμπεράσματα αναπαριστούν την πραγματική υπόσταση των φαινομένων.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 30-31.</ref>
Αποφασιστική ήταν και η συμβολή του [[Πανεπιστήμιο της Πάδοβας|πανεπιστημίου της Πάδοβας]]. Εκεί καλλιεργήθηκε η «ευρετική διαδικασία». Η ευρετική διαδικασία χρησιμοποιεί την μέθοδο της [[αναγωγή|αναγωγής]] για την παραγωγή συμπερασμάτων. Αποτελείται από δύο πτυχές, την ανάλυση και την σύνθεση. Κατά την ανάλυση διασπάται ένα φαινόμενο στα απλά του στοιχεία για να βρεθούν τα αίτιά του, και κατά την σύνθεση αντιστρέφεται η πορεία και τα πρότερα συμπεράσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εξήγηση όλων των αντίστοιχων φαινομένων που απορρέουν από τα ίδια αίτια.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 54-55.</ref>
==Παραπομπές==
| |||