Επιστημονική επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Το ζήτημα της συνέχειας της επιστήμης |
|||
Γραμμή 55:
Με ποσοτικούς υπολογισμούς απέδειξε ότι το αίμα που περνά από την καρδία σε ορισμένο χρόνο, είναι περισσότερο από την συνολική ποσότητα αίματος μέσα στο σώμα. Με ανατομικές έρευνες έδειξε την δομή των καρδιακών βαλβίδων, την απουσία πόρων στο διάφραγμα και την διέλευση αίματος από τους [[πνεύμονες]]. Με πειράματα απέδειξε ότι το αίμα ρέει προς μόνο μία κατεύθυνση.<ref>Πεφάνης (2004), σσ. 92-93.</ref>
Βασική καινοτομία του
Χρησιμοποιώντας την περιγραφή της κυκλοφορίας του αίματος από τον
Η προσφορά του Καρτέσιου ήταν ότι υποστήριξε την θεωρητική ιδέα ότι το σώμα είναι μια μηχανή και όλες οι λειτουργίες του μπορούν να εξηγηθούν με τις αρχές και τους νόμους που ισχύουν γενικά στην φύση.<ref>Crombie (1992), σ. 236.</ref> Τόσο η ιατροχημική, όσο και η ιατρομηχανική κατεύθυνση εντάσσονται οντολογικά και μεθοδολογικά στο μηχανοκρατικό δυϊστικό μοντέλο του Καρτέσιου. Ιδίως μεθοδολογικά, σε αυτό το μοντέλο τα επιχειρήματα συγκροτούνται παραγωγικά με στήριξη σε ένα κλειστό σύστημα γενικών αρχών.<ref>Πεφάνης (2004), σ. 101.</ref> Η αναζήτηση ενός πλήρους υπόβαθρου για κάθε γενίκευση, δεν συμβάδιζε με το πνεύμα της νέας επιστήμης, και έτσι, μέχρι τον 18ο αιώνα, δεν έγινε δυνατό να συγκροτηθεί μια ενιαία βασική θεωρία πάνω στο καρτεσιανό πλαίσιο.<ref>Πεφάνης (2004), σ. 102.</ref>
==Το ζήτημα της συνέχειας της επιστήμης==
Ο ιστορικός της επιστήμης Alistair C. Crombie υποστηρίζει ότι η επιστημονική επανάσταση ήταν η έντονη βελτίωση των πειραματικών και μαθηματικών μεθόδων. Χαρακτηριστικό της νεότερης επιστήμης είναι η πειραματική μεθοδολογία, και αυτή ήταν δημιούργημα του ύστερου Μεσαίωνα.<ref>Lindberg David C. (1997), Οι απαρχές της δυτικής επιστήμης, μτφρ. Η. Μαρκολέφας , Αθήνα: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις ΕΜΠ, σ. 509.</ref> Αντίθετα, κατά τον Alexandre Koyré, το κύριο χαρακτηριστικό δεν ήταν η μεθοδολογία, αλλά η αλλαγή στο μεταφυσικό επίπεδο, η αναμόρφωση του τρόπου σκέψης και η προσέγγιση της θεωρίας με διαφορετικό τρόπο.<ref>Lindberg (1997),σ. 510.</ref>
Οι φυσικοί φιλόσοφοι του Μεσαίωνα υπέβαλαν την αριστοτελική φιλοσοφία σε έλεγχο, είτε για λόγους θεολογικούς, είτε επειδή αδυνατούσε να εξηγήσει ικανοποιητικά τον κόσμο όπως γίνονταν αντιληπτός.<ref>Lindberg (1997), σ. 519.</ref> Ωστόσο, οι βασικές αριστοτελικές αρχές δεν αποκηρύχθηκαν, η κριτική στην αριστοτελική φιλοσοφία αφορούσε μόνο συγκεκριμένα σημεία και όχι το σύνολό της. Αλλά αυτό το κλίμα κριτικής, προετοίμασε την γενικότερη κριτική που οδήγησε στην κατάρριψη του Αριστοτέλη κατά την νεώτερη περίοδο.<ref>Lindberg (1997), σ. 520.</ref>
Οι επιστήμονες του 17ου αιώνα απέρριψαν τα βασικά στοιχεία της αριστοτελικής μεταφυσικής και αναβίωσαν και επαναδιατύπωσαν την [[Ατομική θεωρία#Η ατομική θεωρία των ατομιστών|σωματιδιακή φιλοσοφία]] των αρχαίων ατομικών. Αυτή ήταν μια ριζική εννοιολογική αλλαγή που ανέτρεψε την φιλοσοφία δύο χιλιετιών.<ref>Lindberg (1997), σ. 514.</ref> Αυτό οδήγησε στον υποβιβασμό των αισθητών ιδιοτήτων σε δευτερογενείς ιδιότητες, και στην απόρριψη της αριστοτελικής τελεολογίας. Επίσης, οδήγησε στην μετακίνηση της προσοχής από τις αριστοτελικές ποιότητες στις γεωμετρικές ιδιότητες των σωμάτων, κάτι που ενθάρρυνε την εφαρμογή των μαθηματικών στην φυσική.<ref>Lindberg (1997), σ. 515.</ref> Από την άλλη, η προτεραιότητα που έδινε ο Καρτέσιος στον μαθηματικό λογισμό έναντι της εμπειρίας κατέληξε σε ένα ορθολογικό δογματισμό, και μια επιστήμη βασισμένη σε υποθέσεις.<ref>Βαλλιάνος (2008), σ. 88.</ref>
Η ανάλυση που έκανε ο Γαλιλαίος στην κίνηση των σωμάτων, ήταν σε μεγάλο βαθμό επεξεργασία των αρχών και θεωρημάτων που διατυπώθηκαν τον 14ο αιώνα.<ref>Lindberg (1997), σ. 523.</ref> Όπως αναφέρει ο Crombie, o Κέπλερ και ο Γαλιλαίος διατυπώνοντας νέα επιχειρήματα για την κίνηση της Γης, δεν μπόρεσαν να δουν παρά μόνο τμήματα της συνολικής εικόνας κι έτσι δεν μπόρεσαν να πείσουν τους συγχρόνους τους.<ref>Crombie (1992), σ. 197.</ref> Ο Νεύτων αντίθετα, κατάφερε να αποδείξει ότι τα επιχειρήματά του ήταν ακαταμάχητα στο πλαίσιο ενός συστήματος παγκόσμιου, το οποίο ελέγχθηκε πειραματικά.<ref>Crombie (1992), σ. 198.</ref>
Οι παρατηρήσεις του Γαλιλαίου από μόνες τους δεν ήταν ικανές να ανατρέψουν ολόκληρο το κοσμολογικό σύστημα. Αυτό που ήταν απαραίτητο, ήταν η μεταβολή στους τρόπους με τον οποίο γινόταν κατανοητός ο φυσικός κόσμος.<ref>Βαλλιάνος (2008), σ. 47.</ref> Αυτή η μεταβολή, αποκαλούμενη από τον Thomas Kuhn «''αλλαγή παραδείγματος''», σφραγίστηκε από την κατανόηση της φύσης ως ένα μηχανικό σύστημα. Η επιστήμη πλέον εξετάζει και βγάζει συμπεράσματα μόνο με την εμπειρική παρατήρηση και την μαθηματική περιγραφή των πραγμάτων, χωρίς να παρασύρεται σε ποιοτικές και τελολογικές αντιλήψεις.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 48-49.</ref>
==Παραπομπές==
| |||