Βέλος (όπλο): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το μέγεθος του βέλους ποικίλει ανάλογα με την χρονική περίοδο, μεταξύ των 50 εκ. και του 1,5 μέτρου. Παρόλα αυτά, τα σημερινά βέλη έχουν μέγεθος από 70 εκ. έως 90 εκ., και είναι παρόμοια με τα Αγγλικά πολεμικά βέλη τα οποία είχαν φτιαχτεί για να έχουν το μισό ύψος του ανθρώπου που θα τα χρησιμοποιούσε.

 

Το ακόντιο είναι το βασικό δομικό στοιχείο του βέλους, πάνω στο οποίο είναι προσκολλημένα τα υπόλοιπα μέρη. Στα παραδοσιακά βέλη το ακόντιο είναι κατασκευασμένο από ελαφρύ [[ξύλο]], [[μπαμπού]] ή [[καλάμι|καλάμια]], ενώ στα σύγχρονα μπορεί να γίνει επίσης από ενισχυμένες ίνες πλαστικού, αλουμινίου ή άνθρακα.

 

Όταν δεχτεί μεγάλη πίεση κατά την εκτόξευση, το ακόντιο λυγίζει. Ένα βέλος που λυγίζει πολύ λέγεται ότι έχει «μεγάλη σπονδυλική στήλη», δηλαδή είναι πολύ εύκαμπτο. Προκειμένου να έχουν τη μέγιστη ακρίβεια μια ομάδα βελών πρέπει να έχουν ίδιο βαθμό ευκαμψίας. Στα μεγάλα και ισχυρά τόξα χρησιμοποιούνται τα πιο δύσκαμπτα βέλη, με την λιγότερη ευελιξία ώστε να αποτραπεί η υπερβολική παραμόρφωση τους. Στα τυπικά παραδοσιακά τόξα, όπου το βέλος πρέπει να λυγίσει γύρω από το τόξο, τα βέλη πρέπει να είναι αρκετά ευέλικτα ώστε να είναι εφικτή η εκτροπή γύρω από το τόξο.

 

Η αιχμή είναι το βασικό λειτουργικό μέρος του βέλους και διαδραματίζει το μεγαλύτερο ρόλο στην επίτευξη του σκοπού του. Τα απλά βέλη έχουν ως αιχμή την ακονισμένη άκρη του άξονα, αλλά τα πιο εξελιγμένα φέρουν ξεχωριστή αιχμή που είναι κατασκευασμένη από μέταλλο, κέρατο ή κάποιο άλλο σκληρό υλικό.

 

{{section-stub}}

 

Το φτέρωμα αποτελείται από μικρά πτερύγια, που βρίσκονται στο πίσω μέρος του βέλους, και εξασφαλίζει την σταθερότητα του βέλους κατά την πτήση. Έχει ως σκοπό να διατηρήσει το βέλος εντός τροχιάς και να μειώσει στο ελάχιστο την πιθανότητα να πέσει ή να παρεκκλίνει της πορείας.

 

Τα παραδοσιακά φτερώματα κατασκευάζονται συνήθως από φτερά (κυρίως χήνας ή γαλοπούλας) που δένονται στο ακόντιο του βέλους, ενώ τα σύγχρονα αποτελούνται από πλαστικό. Ιστορικά, τα βέλη που ήταν κατάλληλα για διάτρηση πανοπλίας χρησιμοποίησαν φτερώματα χαλκού.

 

Η γλυφή είναι μια μικρή εγκοπή στο πίσω μέρος του ακοντίου, μετά το φτέρωμα, που χρησιμεύει στην στερέωση του βέλους πάνω στη χορδή του τόξου αμέσως πριν την εκτόξευση.

 

{{section-stub}}

 

 

Στους ιστορικούς χρόνους, όλοι οι λαοί (Έλληνες, Πέρσες, Ρωμαίοι κ.α) αποδεδειγμένα χρησιμοποιούσαν βέλη, ενώ η χρήση τους ήταν κοινή μέχρι το τέλος του μεσαίωνα. Από γλυπτά που σώζονται γνωρίζουμε ότι κατά την κλασσική εποχή τα τόξα των Ελλήνων αλλά και των Ρωμαίων είχαν φτερά και ήταν εφοδιασμένα με χάλκινη ακίδα. Το μέγεθος τους δεν ξεπερνούσε τα 60 εκ. Κατά τον Μεσαίωνα πολλά και διάφορα βέλη ήταν σε χρήση, και ανάλογα με τον τύπο και τον σκοπό τους έφεραν και διαφορετική ονομασία.

[[hu:Nyíl]]

[[hy:Նետ]]

[[io:Flecho]]

[[it:Freccia]]