Μετααριστερός αναρχισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Συνήθως στον λόγο τους απορρίπτουν τη [[δημοκρατία]] (είτε πλειοψηφική-άμεση, είτε [[αντιπροσωπευτική δημοκρατία|αντιπροσωπευτική]]-[[φιλελευθερισμός|φιλελεύθερη]]) ως εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα, βασισμένο σε έναν εκ των προτέρων αποδεκτό διαχωρισμό μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων ο οποίος κάνει απαραίτητη την ψηφοφορία, εφικτή τη «δικτατορία της πλειοψηφίας» και σχεδόν αδύνατη την πραγματική [[επανάσταση|επαναστατική]] ανατροπή<ref>[http://www.blaumachen.gr/wp-content/uploads/2006/06/Le_Brise-Glace_Implosion_point_greek.pdf ''Το σημείο κατάρρευσης της δημοκρατικής ιδεολογίας'']: «Ριζοσπαστική πρακτική είναι η προσπάθεια να επηρεάσει κανείς το κίνημα υιοθετώντας την καταλληλότερη μορφή δράσης. Δηλαδή, μία μορφή που δεν κινδυνεύει να αυτονομηθεί και να επιβάλλει τη δική της δυναμική, άρα ούτε μία δημοκρατική μορφή ούτε μία δικτατορική.» (ενδεικτικά)</ref>. Αντιπροτείνουν δίκτυα αυτοτελών συνελεύσεων που λειτουργούν συναινετικά και χωρίς αυστηρές δεσμεύσεις δράσης για τις μειοψηφίες, συνήθως όμως με κάποιες πλειοψηφικές δικλείδες ασφαλείας<ref>[http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=272&Itemid=66&limit=1&limitstart=2 Η αναρχική οργάνωση]: «Η αναρχική συναίνεση είναι το καθοριστικό στοιχείο της συναδέλφωσης στον κοινό αγώνα. Μια συναίνεση που επιτρέπει την πρακτική εφαρμογή μιας πρότασης σε περίπτωση διαφωνιών, αλλά και την δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων ύστερα από ενδελεχή ανάλυση των εμπειριών από την συγκεκριμένη δράση, αλλά και σε συνδυασμό με τις εμπειρίες από ανάλογου περιεχομένου δραστηριότητες. Η σφαιρική αντίληψη είναι μια διαρκής προσπάθεια να αντιμετωπίζονται τα όσα αφορούν την κοινωνική απελευθερωτική διεργασία. Αυτή τη σφαιρικότητα εξασφαλίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η αναρχική ομάδα. Η αναρχική ομάδα έχει το δικαίωμα επιλογής της δράσης και της συμμετοχής σε διάφορα γεγονότα. Μια επιλογή που καθορίζεται από το κατά πόσο τα συγκεκριμένα δρώμενα μπορούν να συμβάλουν στην απελευθερωτική κοινωνική προοπτική ή απλώς θα αποτελέσουν μια διαδικασία αφομοίωσης των ανθρώπων στις διαδικασίες του κράτους και ενδυνάμωσης των μηχανισμών χειραγώγησης.» (ενδεικτικά)</ref>. Ο μετααριστερός αναρχισμός επικαλύπτεται σημαντικά με τον [[εξεγερσιακός αναρχισμός|εξεγερσιακό αναρχισμό]] και με ορισμένες όψεις του [[πράσινος αναρχισμός|πράσινου αναρχισμού]].

 

 

Ο [[κοινωνική οικολογία|κοινωνικός οικολόγος]] [[Μάρεϊ Μπούκτσιν]] έχει χαρακτηρίσει τον νεώτερο αναρχισμό μία ασταθή και αποτυχημένη σύνθεση αναρχοατομικισμού και κλασικού κοινωνικού αναρχισμού, η οποία γρήγορα καταλήγει ανώδυνη ή ενσωματώνεται στο [[κατεστημένο]]<ref>Μπούκτσιν, Μάρρεϋ. ''Κοινωνικός αναρχισμός ή Lifestyle αναρχισμός - Ένα αγεφύρωτο χάσμα'', Εκδ. Ισνάφι, 2005</ref>, ενώ ο [[Μπομπ Μπλακ]] σε ανταπάντηση χαρακτήρισε τις ιδέες του Μπούκτσιν παρωχημένες και δείγμα «αριστερισμού», σημειώνοντας ότι οι παλαιές δομές (π.χ. τα συνδικάτα) και μέθοδοι (π.χ. απεργίες) του εργατικού κινήματος είναι που ιστορικά ενσωματώθηκαν στο κατεστημένο ή κατεστάλησαν από το κράτος.