Φιντέλιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{!}} colspan="2" {{!}} [[Γιόζεφ Ζονλάιτνερ]]<br>[[Γκέορκ Τράιτσκε]]<br>(από το Léonore<br>του [[Ζαν-Νικολά Μπουϊγί]])

{{!}} colspan="2" {{!}} Πρώτη εκδοχή:<br>[[20 Νοεμβρίου|20/11]][[1805|/1805]], [[Βιέννη]]<br>Οριστική εκδοχή:<br>[[23 Μαΐου|23/05]][[1814|/1814]], Βιέννη

Ο '''Φιντέλιο''' (Fidelio) είναι [[όπερα]] σε δύο πράξεις του [[Λούντβιχ βαν Μπετόβεν|Λούντβιχ φαν Μπετόβεν]]. Γράφτηκε πάνω στο [[λιμπρέτο]] μιας παλαιότερης [[Γαλλία|γαλλικής]] όπερας, της ''Léonore ou L’amour conjugal'' ([[Ζαν-Νικολά Μπουϊγί]]), όπως διασκευάστηκε στα [[Γερμανική γλώσσα|γερμανικά]] πρώτα από το [[Γιόζεφ Ζονλάιτνερ]] και στη συνέχεια από το [[Γκέορκ Τράιτσκε]].

Μολονότι ο Φιντέλιο είναι η μοναδική όπερα του [[Γερμανοί|Γερμανού]] [[Συνθέτης|συνθέτη]]Μπετόβεν, αποτελεί έργο - σταθμό στην ιστορία του συγκεκριμένου μουσικού είδους. Θεωρείται ως μία από τις πλέον πολύπλοκες και δύσκολες όπερες, απαιτώντας εξαιρετική δεξιοτεχνία τόσο από την [[Συμφωνική ορχήστρα|ορχήστρα]] όσο και από τους ερμηνευτές. Μάλιστα ο [[Άνδρας|ανδρικός]] πρωταγωνιστικός ρόλος, ο ''Φλορεστάν'', αποτελεί μέχρι σήμερα «ρόλο αναφοράς» για την κατηγορία των [[Τενόρος|ηρωικών τενόρων]] (Heldentenor).

Το έργο ξεχωρίζει επίσης για το [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθερο]] [[Πολιτική|πολιτικό]] χαρακτήρα του, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να παραπέμπει ευθέως στις αξίες του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]]. Ο λιμπρετίστας Μπουϊγί είχε συμμετάσχει ενεργά στη [[Γαλλική Επανάσταση]] και μάλιστα κατά την περίοδο της [[Τρομοκρατία (Γαλλική Επανάσταση)|Τρομοκρατίας]] ήταν επικεφαλής του [[Στρατός|στρατού]] στην [[πόλη]] [[Τουρ]].

Ο νεαρός δεσμοφύλακας Τζακίνο αγαπά τη Μαρτσελίνα,την κόρη του προϊσταμένου του, Ρόκοτη Μαρτσελίνα. Αυτή όμως παραπέμπει το [[Γάμος|γάμο]] στο απώτερο μέλλον, επειδή είναι ερωτευμένη με το Φιντέλιο, έναν νεοφερμένο τεχνίτη πουΦιντέλιο, επισκευάζειτον τιςοποίο [[Αλυσίδα|αλυσίδες]] των κρατουμένων. Το Φιντέλιοεπιπλέον επιθυμείονειρεύεται για γαμπρό και ο ίδιος οπατέρας Ρόκο. Εκμεταλλευόμενος αυτό το γεγονός, ο Φιντέλιο εκμαιεύει στοιχεία για τα μπουντρούμια του [[Υπόγειο|υπογείου]], όπου πρόσβαση έχουν μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη. Μαθαίνει λοιπόν από το Ρόκο ότι εκεί βρίσκεται ένας [[πολιτικός κρατούμενος]] με «μεγάλους εχθρούς».

Αν και δεν ακούει τα λόγια τους, ο Φιντέλιο διαισθάνεται απ' το συνομωτικό ύφος τους ότι κάτι κακό θα συμβεί. Επιθυμώντας να εντοπίσει το Φλορεστάν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πείθει τον κατά βάθος καλόψυχο Ρόκο να βγάλει για λίγο τους κρατουμένους στο προαύλιο, ώστεδήθεν να χαρούν τον καλό καιρό. Ενώ αυτό υλοποιείται, ο Ρόκο αναλαμβάνει να κρατά απασχολημένο τον Πιζάρο για να μην το αντιληφθεί. Τελικά το σχέδιο αποτυγχάνει: ο Πιζάρο το παίρνει είδηση και οργισμένος διατάζει τους κρατουμένους να επιστρέψουν στα [[Κελί|κελιά]] τους, ενώ καλεί το Ρόκο να επισπεύσει το άνοιγμα του τάφου. ΔίνειΟ μάλιστατελευταίος άδειαπαίρνει νατο τονδρόμο βοηθήσειγια οτο υπόγειο συνοδευόμενος απ' το Φιντέλιο, ώστεο ηοποίος δουλειάέχει ναλάβει τελειώσειάδεια όσοπρόσβασης τοστα δυνατόνμυστικά κελιά ως μέλλων γαμπρός του νωρίτεραδεσμοφύλακα.

Όταν οι δύο τελειώνουν το σκάψιμο, ο διοικητής κατεβαίνει για να σκοτώσει το Φλορεστάν και διώχνει το Φιντέλιο απ' το κελί. Όμως τη στιγμή που ο Πιζάρο τραβά το [[μαχαίρι]], ο Φιντέλιο (που ήταν κρυμμένος δίπλα) μπαίνει στη μέση, αποκαλύπτει ότιτην είναιαληθινή στηνταυτότητά πραγματικότητα η Λεονόρατου και βγάζει ένα [[πιστόλι]] για να αποτρέψει τη δολοφονία. Η σκηνή διακόπτεται από τον ανύποπτο Τζακίνο, ο οποίος εμφανίζεται μαζί με στρατιώτες και ενημερώνει ότι ο επίτροπος (Δον Φερνάντο) περιμένει στην πύλη. Ανακουφισμένος, ο καλόκαρδος Ρόκο ζητά απ' τους στρατιώτες να συνοδεύσουν τον Πιζάρο επάνω, ενώ ο Φλορεστάν και η Λεονόρα γιορτάζουν τη νίκη τους.