Συγκρότημα εκτοξεύσεων 39: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{coord|28.608397|-80.604345|format=dms|display=title}}

[[Εικόνα:Aerial View of Launch Complex 39.jpg|thumb|right|250px|right|Το συγκρότημα εκτοξεύσεων 39

με το Κτίριο Κατασκευής Πυραύλων.]]

Το '''''συγκρότημα εκτοξεύσεων''''' πυραύλων με τον αριθμό '''''LC-39''''' αποτελεί μέρος του [[διαστημοδρόμιο|διαστημοδρομίου]] του [[Διαστημικό Κέντρο Κέννεντυ|ακρωτηρίου Κένεντυ]] της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας στην περιοχή της νήσου Μέριτ στην [[Φλόριντα]], που χτίστηκε αρχικά για το πρόγραμμα [[Απόλλων (διαστημικό πρόγραμμα)|Απόλλων]], και στη συνέχεια αναμορφώθηκε για να εξυπηρετήσει εκτοξεύσεις των [[Διαστημικό Λεωφορείο|διαστημικών λεωφορείων]]. Στις αρχές του [[2007]] η [[NASA]] ξεκίνησε νέα τροποποιητικά έργα του LC-39 προκειμένου να το προσαρμόσει στις ανάγκες του διαστημικού προγράμματος [[Κονστελέισον (διαστημικό πρόγραμμα)|Κονστελέισον]].

 

 

Πριν από την κατασκευή των εγκαταστάσεων, η περιοχή ήταν ουσιαστικά κενή, κυρίως αγροτική και παραθαλάσσια. Από εκεί περνούσε ο κρατικός δρόμος A1A και η Αμερικάνικη ακτοφυλακή (αγγλ. United States Coast Guard) διατηρούσε σταθμό της.

Μετά την αποστολή του [[Απόλων 10]], το LC-39B παρέμεινε ως εφεδρικό για την περίπτωση καταστροφής της LC-39A, και χρησιμοποιείται τακτικά, όπως στις τρεις αποστολές του Skylab , την πτήση ASTP, και άλλες. Μετά από την πτήση ASTP, η LC-39B τροποποιήθηκε όπως και η LC-39A, καθυστέρησε όμως για διάφορους τεχνικούς μα και οικονομικούς λόγους έως το 1986, και ατυχώς η πρώτη χρήση της ήταν στην μοιραία αποστολή [[STS 51-L]] του Τσάλεντζερ που καταστράφηκε και το πλήρωμα βρήκε μοιραίο θάνατο.

 

Για να υπερνικήσει την έλξη της βαρύτητας και να φθάσει το διαστημικό λεωφορείο στην προγραμματισμένη του τροχιά, χρειάζεται αρκετή ώθηση. Η ώθηση παρέχεται από έναν ενσωματωμένο συνδυασμό [[Space Shuttle Solid Rocket Booster|πυραύλων στερεών καυσίμων]] (αγγλ. ''Solid Rocket Booster'', ''SRB'') και των κύριων μηχανών του διαστημικού λεωφορείου (αγγλ. ''Space Shuttle Main Engines'', ''SSME''). Ο χαρακτηρισμός των φερομένων πυραύλων προέρχεται από το ότι πράγματι χρησιμοποιούν καύσιμα στερεάς μορφής. Οι μηχανές του λεωφορείου όμως χρησιμοποιούν υγρό [[υδρογόνο]] και υγρό [[οξυγόνο]] που διοχετεύεται από εξωτερική δεξαμενή, δεδομένου ότι το λεωφορείο δεν έχει δικές του δεξαμενές καυσίμων για τις κύριες μηχανές. Τα τρία κύρια συστατικά του συνδυασμού αυτού συγκεντρώνονται στο Κτήριο Κατασκευής Πυραύλων (VAB) μήνες πριν από την συναρμολόγηση και την εκτόξευση όπου ως σύνολο τοποθετούνται σε μια ''Κινητή Πλατφόρμα Εκτόξευσης'', (αγγλ. ''Mobile Launcher Platform'', ''MLP''). Τα εξαρτήματα των πυραύλων έρχονται σε τμήματα, μέσω τραίνου, από τα εργοστάσια κατασκευής στην [[Γιούτα]]. Η εξωτερική δεξαμενή έρχεται με φορτηγίδα από τα εργοστάσια κατασκευής στη [[Λουιζιάνα]], ενώ το διαστημικό λεωφορείο ήδη βρίσκεται στο ''Κτίριο Μετατροπής Διαστημοπλοίων'' (αγγλ. ''Orbiter Processing Facility'', ''OPF'').

 

Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης υφίσταται σύστημα ανελκυστήρων "έκτακτης ανάγκης" (υψηλής πυροπροστασίας) δια του οποίου το πλήρωμα εγκαταλείπει τάχιστα το λεωφορείο. Ο θάλαμος αυτών των ανελκυστήρων είναι ένας κλωβός που μεταφέρει το πλήρωμα στο έδαφος με ταχύτητα εκατό χιλιόμετρα την ώρα μακρυά από το σκάφος, όπου τους περιμένει ένα [[Τεθωρακισμένο Όχημα Μεταφοράς Προσωπικού|τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού]] [[M113]] και τους μεταφέρει σε σημείο όπου ελικόπτερο αναμένει σε συνεχή ετοιμότητα για απογείωση. Πρέπει να σημειωθεί ότι για λόγους προσωπικής ασφάλειας οι κανόνες της NASA απαιτούν όλο το προσωπικό εκτός του πληρώματος να έχει προ μακρού εγκαταλείψει το χώρο εκτόξευσης, επομένως στην περίπτωση ανάγκης το πλήρωμα είναι αναγκασμένο ν΄ ακολουθήσει αυτή τη διαδρομή διάσωσης χωρίς καμία ξένη βοήθεια.

 

 

Με την προγραμματισμένη απόσυρση των διαστημικών λεωφορείων το [[2010]], η NASA πρόκειται να τροποποιήσει τις δυο εξέδρες και να τις προσαρμόσει στο επανδρωμένο [[Άρης Ι]] και το μη επανδρωμένο [[Άρης V]] του προγράμματος Constellation.

 

Παρά τον κύκλο εργασιών, η εξέδρα Β συνεχίζει να είναι υπό εφεδρεία για την επερχόμενη πτήση [[STS-125]] που θα επισκευάσει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

 

Προς το παρόν, τα δοκιμαστικά του Άρη Ι θα αποπερατωθούν μέχρι το [[2012]].

 

Η εξέδρα LC-39A αφού συνεχίσει να εξυπηρετεί τα διαστημικά λεωφορεία, από την αποστολή [[STS-117]] έως και το έτος [[2010]], θα απενεργοποιηθεί με την απόσυρσή τους. Οι πύργοι θα αποσυναρμολογηθούν και το τοπίο θα απλοποιηθεί. Η εξέδρα LC-39A προορίζεται για τους πυραύλους [[Άρης V]] μετά από το [[2018]] αφού όμως πρώτα τροποποιηθεί για την αποθήκευση υδρογόνου και οξυγόνου και εξοπλισθεί με αλεξικέραυνα. Η ανάρτηση των αλεξικέραυνων ίσως επισπευσθεί για λόγους εξοικονόμησης δαπανών.

 

== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==

{{commons|Category:John F. Kennedy Space Center |Διαστημικό Κέντρο Κέννεντυ}}

 

 

{{Συγκροτήματα εκτόξευσης Κέιπ Κανάβεραλ}}

 

 

[[Κατηγορία:Εξερεύνηση του διαστήματος]]