Τριάκοντα Τύραννοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μετά την ταπεινωτική ήττα των Αθηνών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, οι Σπαρτιάτες συναινούν στη σύναψη ειρήνης με τους Αθηναίους «με τον όρο να εφαρμόσουν το πολίτευμα των προγόνων τους.<ref>[[Αριστοτέλης]], ''«Αθηναίων Πολιτεία»'', XXXIV, 3.</ref> Η πόλη διαιρέθηκε στις εταιρίες των ολιγαρχικών και των δημοκρατικών. Ο Λύσανδρος, ο Λακεδαιμόνιος νικητής του πολέμου, υποστήριξε τη μερίδα των ολιγαρχικών, όπως διέπραξε σε όλες τις κατακτημένες περιοχές.

Μετά από την πρόταση κάποιου ανθρώπου με το όνομα Δρακοντίδης, από το δήμο των [[Αφίδνες|Αφιδνών]], και κάτω από την πίεση του Λυσάνδρου, η Εκκλησία δημιουργεί ένα σώμα 30 ανθρώπων, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας ''«πολιτείας»'', δηλαδή [[Πολίτευμα|πολιτεύματος]], όπως είχε συμβεί το [[411 π.Χ.]] Απώτερος σκοπός ήταν η επιστροφή σε αυτό που αποκαλέστηκε ''«πάτριος πολιτεία»'', δηλαδή πολίτευμα των προγόνων, εκκαθαρίζοντας το εκλογικό σώμα και καταργώντας τους ''«μισθούς»'', δηλαδή τις καταβολές χρημάτων προς τους φτωχότερους πολίτες. Τα μέλη του σώματος επιλέχτηκαν από τους φίλους του Θηραμένη, ο οποίος διαπραγματεύτηκε την ειρήνη, και του Κριτία, ενός φιλολάκωνα αριστοκράτη.

Ωστόσο, πολύ σύντομα, η διακυβέρνηση των Τριάκοντα εξελίχτηκε σε [[τυραννία]]. Δημιούργησαν μια σωματοφυλακή 300 ανθρώπων, οι οποίοι κουβαλούσαν [[Μαστίγιο|μαστίγια]], και χειρίστηκαν τη φρουρά που άφησαν οι Σπαρτιάτες. Επίσης ίδρυσαν ένα νέο σώμα δέκα ατόμων για να κυβερνήσουν τον [[Πειραιάς|Πειραιά]], παραδοσιακό προπύργιο των δημοκρατικών.

Στο μεταξύ, ο Λύσανδρος είχε χάσει την εύνοια της Σπάρτης και έτσι η σπαρτιατική φρουρά εγκατέλειψε την πόλη. Ο [[Παυσανίας Α' της Σπάρτης|Παυσανίας Α']], βασιλιάς της Σπάρτης, κατεύθασε με διπλωμάτες, για να πετύχει ειρήνη ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Η ειρήνη αυτή είχε το χρώμα του συμβιβασμού: επετράπη στους ''«ανθρώπους της πόλης»'' που το επιθυμούσαν να μεταβούν στην Ελευσίνα, όπου και θα παρέμεναν ανενόχλητοι. Επίσης σηματοδοτούσε την πολιτική μετριοπάθεια. Το διάταγμα του Θρασύβουλου, βάσει του οποίου οι μαχητές της Φυλής (ανάμεσά τους και ορισμένοι σκλάβοι) κέρδιζαν την ιδιότητα του Αθηναίου πολίτη ακυρώθηκε ως ελαττωματικό στη μορφή. Επίσης απορρίφθηκε η πρόταση του Φορμίσιου, βάσει της οποίας έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα εκείνοι που δεν είχαν γη. Οι οφειλές των Τριάκοντα απέναντι στη Σπάρτη τιμήθηκαν.

* Αισχίνης

* Αναίτιος

* Αρεσίας

* Αριστοτέλης

* Διοκλής

* Δρακοντίδης

* Ερασίστρατος&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

* [[Ερατοσθένης (τύραννος)|Ερατοσθένης]]

* Ευκλείδης

* Ευμάθης

* Θεογένης

* Θέογνις

* [[Θηραμένης]]

* Ιέρων

* Ιππόλοχος

* Ιππόμαχος

* Κλεομήδης

* [[Κριτίας]]

* Μηλόβιος

* Μνησιθείδης&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

* Μνησίλοχος

* Ονομακλής

* Πείσων

* Πολυχάρης

* Σοφοκλής

* Φαιδρίας

* Φείδων

* Χαιρέλεως&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;

* Χαρικλής

* Χρέμων

* [[Κριτίας]]

* [[Θηραμένης]]

* [[Θρασύβουλος]]

* [[Πελοποννησιακός Πόλεμος]]

* [[Αθηναϊκή δημοκρατία]]

* [[Αριστοτέλης]], ''«Πολιτεία»''

* [[Ξενοφών]], ''«Ελληνικά» II'', [http://remacle.org/bloodwolf/historiens/xenophon/hellen2gr.htm Κείμενο], με διαθέσιμη παράλληλη μετάφραση στα γαλλικά.

* Peter Krentz, «The Thirty at Athens», Ithaca, Νέα Υόρκη, 1982

* Edmond Lévy, «La Grèce au Ve siècle de Clisthène à Socrate», Seuil, coll. «Points Histoire / Nouvelle histoire de l'Antiquité», Παρίσι, 1995 (ISBN 2-02-013128-5)

* Nicole Loraux, «De l'amnistie et de son contraire», Usages de l'oubli, colloque de Royaumont (1987), diffusion Seuil, coll. «Philosophie générale», 1988 (ASIN 2020100509)

* Nicole Loraux, «La Cité divisée : L'oubli dans la mémoire d'Athènes», Payot, coll. «Petite bibliothèque», 2005 (ISBN 22288996152-228-89961-5)

{{μεταφρασμένοΕνσωμάτωση κειμένου|fr|Les Trente}}

[[uk:Тридцять тиранів]]