Einsatzgruppen: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κάθε Einsatzgruppe υποδιαιρείτο σε μικρότερα τμήματα, τα Einsatzkommandos ή Sonderkommandos και κάθε μικρότερο τμήμα σε ομάδες που αποκαλούνταν Teilkommandos. Δημιουργήθηκαν τέσσερα Einsatzgruppen, χαρακτηριζόμενα με τα γράμματα A, B, C και D. Υπολογίζεται ότι σε όλα τα Einsatzgruppen συμμετείχαν 3.000 άτομα.<ref>Ronald Headland, ''Messages of Murder: A Study of the Reports of the Einsatzgruppen of the Security Police and the Security Service, 1941-1943'', Edition 2, illustrated, Fairleigh Dickinson Univ. Press, 1992 ISBN 0838634184</ref>

 

 

Οι ομάδες αυτές στελεχώθηκαν από αξιωματικούς των [[Αστυνομία|αστυνομικών]] δυνάμεων της ''[[Γκεστάπο]]'' (''Gestapo'', προερχόμενο από το <u>Ge</u>heime <u>Sta</u>ats<u>po</u>lizei, «Κρατική Μυστική Αστυνομία»), της ''Κρίπο'' (''Kripo'', «Αστυνομία Δίωξης Εγκλήματος»), της ''Ζίχερχαϊτσντινστ'' (''Sicherheitsdienst'', «Υπηρεσία Ασφαλείας») και της ''Βάφεν [[Ες-Ες]]'' (''Waffen-SS'', «Ένοπλη Ες-Ες»). Αυτά τα [[τάγματα θανάτου]] ακολούθησαν την ''[[Βέρμαχτ]]'' (''Wehrmacht'', «ένοπλες δυνάμεις» —κατά λέξη, «αμυντικές δυνάμεις»— του Ναζιστικού Γερμανικού στρατού) καθώς προέλαυνε προς τα ανατολικά στα εδάφη της [[Ανατολική Ευρώπη|Ανατολικής Ευρώπης]] και της [[Σοβιετική Ένωση|Σοβιετικής Ένωσης]]. Στις κατεχόμενες περιοχές, τα Άινζατσγκρουπεν εκμεταλλεύονταν το ανθρώπινο δυναμικό των ντόπιων πληθυσμών όταν χρειάζονταν πρόσθετη ασφάλεια ή άλλο προσωπικό. Η δράση αυτών των οργανωμένων ομάδων επεκτεινόταν μέσω του διαθέσιμου ανθρώπινου δυναμικού των διαφόρων τμημάτων των Ες-Ες και του Γερμανικού κράτους.