Άστατο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 3:
== Ιστορικά στοιχεία ==
Όλες οι προσπάθιες πολλών επιστημόνων από διάφορες χώρες, να ανακαλύψουν με όλες τις δυνατές χημικές και φυσικές μεθόδους, το ογδοϊκοστό πέμπτο στοιχείο στη [[φύση]], ήταν ανεπιτυχείς. Το [[1940]], ο Ε. Σεγκρέ, ο Ντ Κόρσον και ο Κ. Μακένζι πέτυχαν τη δημιουργία του πρώτου ισοτόπου, <sup><small>211</small></sup>At, βομβαρδίζοντας [[βισμούθιο]] με σωματίδια α μέσα σε ένα κύκλοτρο, στο Μπερκελέυ. Μόνο μετά από αυτήν την τεχνητή δημιουργία αποδείχτηκε ότι τέσσερα από τα ισότοπα της αστατίνης (<sup><small>215</small></sup>At, <sup><small>216</small></sup>At, <sup><small>218</small></sup>At και <sup><small>219</small></sup>At) σχηματίζονται σε διάφορες διακλαδώσεις των τριών φυσικών σειρών της ραδιενεργού διάσπασης του [[ουράνιο|ουρανίου]] και του [[θόριο|θορίου]], διακλαδώσεις, όμως, που έχουν λίγες πιθανότητες να συμβούν (5x10<sup><small>-5</small></sup> - 0,02%). Το άστατο προσροφάται από [[μέταλλα]] ([[άργυρος|άργυρο]], [[χρυσός|χρυσό]] και[[λευκόχρυσος|πλατίνα]]) και εξαερώνεται εύκολα υπό κανονικές συνθήκες στο [[κέενό]]. Εξαιτίας αυτών των ιδιοτήτων του, το άστατο μπορεί να απομονωθεί (μέχρι και 85%) από τα προϊόντα της [[ακτινοβολία|ακτινοβολίας]] του βισμούθιου με απόσταξη σε κενό και προσρόφηση του άστατου από άργυρο ή πλατίνα(
{{επέκταση-χημεία}}
|