Σωτηρία (θεολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Επιμέλεια}}

:''Για την ελληνιστική πόλη, βλέπε [[Σωτηρία η Αριανή|Σωτηρία]]''

 

Με τον θρησκειολογικό όρο '''Σωτηρία''', αναφερόμαστε στο γεγονός που περιγράφει τη λύτρωση της ανθρωπότητας από τα μεγαλύτερα δεινά της κτίσης όπως ο πόνος, η κακία ή ο θάνατος.

 

 

 

 

Η σωτηρία ξεκινά με τη [[Μετάνοια]], το [[Βάπτισμα]] και τη λήψη των δωρεών του Αγίου Πνεύματος διά του [[Χρίσμα|Χρίσματος]]. Η Μετάνοια προϋποθέτει την αλλαγή της αντίληψης του ανθρώπου για τη ζωή του, την εγκατάλειψη του παλαιού τρόπου ζωής και την εισδοχή σε ένα νέο με άξονα τη διδασκαλία του Ιησού. Το Βάπτισμα σημαίνει την νέκρωση του παλιού ανθρώπου και την αναγέννησή του απολαμβάνοντας την ενότητα με το Χριστό. Και το να λάβει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος συνίσταται στο να λάβει το Πνεύμα, το οποίο τον καθιστά ικανό να εισέλθει στη νέα εν Χριστώ ζωή, γαλουχούμενος μέσα στην Εκκλησία, ώστε να προσαρμοστεί στην εικόνα του Θεού.

Ο τελευταίος στόχος του ορθόδοξου Χριστιανού είναι να επιτύχει τη ''θέωση'', την ένωση με το Θεό, βασικό χαρακτηριστικό κορυφαίων αγίων μορφών της Εκκλησίας. Αυτό εκφράζεται μερικές φορές με το απόφθεγμα: "Ο Θεός έγινε άνθρωπος ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει Θεός."<br />

 

 

Τι είναι σωτηρία στην Αγία Γραφή; σωτηρία είναι η διάσωση, απελευθέρωση και ασφάλεια από κάποια μεγάλη καταστροφή.

Έτσι, ο [[Λούθηρος]] με τον Ιωάννη [[Καλβίνος|Καλβίνο]] (φημισμένο Προτεστάντη) κήρυξαν ότι η ανθρωπότητα είναι αμαρτωλή και διεφθαρμένη και το χάσμα μεταξύ ανθρώπου και Θεού είναι πολύ μεγάλο για να υπερνικηθεί από ανθρώπινα έργα. Μόνο ο Θεός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο ενώ ούτε και ο πιο χαρισματικός δεν αξίζει μία θέση μεταξύ των εκλεκτών.

 

 

Με βάση την Αγία Γραφή, οι [[Μάρτυρες του Ιεχωβά]] πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι δώρο από τον [[Θεός|Θεό]]. Σύμφωνα με τα λόγια του αποστόλου [[απόστολος Παύλος|Παύλου]], «''το δώρο που δίνει ο Θεός είναι αιώνια ζωή μέσω του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας''». (Ρωμαίους 6:23, ''[[ΜΝΚ]]'') Η σωτηρία, όμως, δεν έρχεται αυτόματα. Υπάρχουν βασικές προϋποθέσεις στις οποίες θα πρέπει να ανταποκρίνεται το κάθε άτομο ώστε να αποκτήσει τα προσόντα για αυτό το θεϊκό δώρο. Ο [[Ιησούς Χριστός]] είπε: «''Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή''». Επίσης, ο απόστολος [[Ιωάννης]] πρόσθεσε: «''Αυτός που ασκεί πίστη στον Γιο έχει αιώνια ζωή· αυτός που παρακούει τον Γιο δεν θα δει ζωή''». (Ιωάννης 3:16, 36) Είναι προφανές ότι ο Θεός απαιτεί πίστη και υπακοή από κάθε άτομο που επιθυμεί και ελπίζει να αποκτήσει αιώνια σωτηρία. Αυτό περιλαμβάνει το να δεχτεί το λύτρο και να ακολουθήσει τα ίχνη του Ιησού.

 

Εφόσον όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται αμαρτωλοί και ατελείς, δεν έχουν την τάση να υπακούν και δεν μπορούν να υπακούν στον Θεό σε τέλειο βαθμό. Γι' αυτό ο [[Ιεχωβά]] προμήθευσε ένα λύτρο, δηλαδή το πολύτιμο χυμένο [[αίμα]] του Ιησού Χριστού το οποίο κατέβαλε στον Θεό και έτσι δίνεται η ευκαιρία για τους απογόνους του [[Αδάμ]] να ελευθερωθούν από την αμαρτία και το θάνατο που όλοι οι άνθρωποι έχουν κληρονομήσει. Σύμφωνα με τις Γραφές: «''Όπως μέσω ενός ανθρώπου [του Αδάμ] μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους [...] Διότι αν με το παράπτωμα ενός πέθαναν πολλοί, η παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και η δωρεά του με την παρ’ αξία καλοσύνη από τον έναν άνθρωπο, τον Ιησού Χριστό, αφθόνησαν πολύ περισσότερο σε πολλούς''». (Ρωμαίους 5:13, 15) «''Ο [Χριστός Ιησούς] έδωσε τον εαυτό του για εμάς, ώστε να μας ελευθερώσει από κάθε είδους ανομία και να καθαρίσει για τον εαυτό του έναν λαό αποκλειστικά δικό του, ζηλωτή για καλά έργα''». (Τίτο 2:14) «''Από αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού στην περίπτωσή μας, επειδή ο Θεός απέστειλε τον μονογενή του Γιο στον κόσμο για να κερδίσουμε εμείς ζωή μέσω αυτού. [...] Όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλά ότι εκείνος αγάπησε εμάς και απέστειλε τον Γιο του ως εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας''». (1 Ιωάννη 4:9, 10)

 

Εντούτοις, το κάθε άτομο θα πρέπει διαρκώς να αγωνίζεται να ζει σε αρμονία με τις οδούς του Θεού, οι οποίες έχουν καταγραφεί στο λόγο Του, την Αγία Γραφή. Όπως είπε ο Ιησούς, οι ακόλουθοί του θα πρέπει να τηρούν «''τις εντολές''» του Θεού. (Μάρκος 10:18) Ως αποτέλεσμα, το άτομο αποκτάει την επιδοκιμασία του Θεού αλλά και μεγάλη χαρά, διότι «''οι εντολές του δεν είναι βαριές''», αποτελούν «''αναζωογόνηση''». (1 Ιωάννη 5:3· Παροιμίες 3:1, 8) Ο Θεός αναμένει υποδειγματική ηθική διαγωγή από εκείνους στους οποίους θα χορηγήσει σωτηρία. Ο απόστολος Παύλος, στην Πρώτη Επιστολή προς Κορινθίους (6:9-11), αναφέρει: «''Τι! Δεν γνωρίζετε ότι άδικοι άνθρωποι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην παροδηγείστε. Ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε άντρες που χρησιμοποιούνται για αφύσικους σκοπούς ούτε άντρες που πλαγιάζουν με άντρες ούτε κλέφτες ούτε άπληστοι ούτε μέθυσοι ούτε υβριστές ούτε άρπαγες θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και όμως, τέτοιοι ήσασταν μερικοί. Αλλά καθαριστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά ανακηρυχτήκατε δίκαιοι στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με το πνεύμα του Θεού μας''». Βέβαια η προσκόλληση στους ηθικούς κανόνες του Θεού δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να επικρίνει τους άλλους, καθώς ο Θεός «''έχει προσδιορίσει ημέρα κατά την οποία σκοπεύει να κρίνει την κατοικημένη γη με δικαιοσύνη μέσω ενός άντρα [του Ιησού] τον οποίο διόρισε, και έδωσε εγγύηση σε όλους τους ανθρώπους ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς''». (Πράξεις 17:31)

 

Η Αγία Γραφή προσδιορίζει την πηγή της σωτηρίας: «''Όποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα διασωθεί''». (Ρωμαίους 10:13· Ιωήλ 2:32) Η απόκτηση προσωπικής σχέσης με τον αληθινό Θεό, τον Δημιουργό και ουράνιο Πατέρα, αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Για να καταστεί αυτό δυνατό προηγούνται κάποια ακόμη βήματα. Ο απόστολος Πάυλος σχολιάζει: «''Ωστόσο, πώς θα επικαλεστούν εκείνον στον οποίο δεν έχουν θέσει πίστη; Και πώς θα θέσουν πίστη σε εκείνον για τον οποίο δεν έχουν ακούσει; Και πώς θα ακούσουν αν δεν τους κηρύξει κάποιος; [...] Η πίστη, λοιπόν, έρχεται ως επακόλουθο αυτού που ακούει κανείς. Και αυτό που ακούει κανείς είναι μέσω του λόγου σχετικά με τον Χριστό''». (Ρωμαίους 10:14-17)

 

Βέβαια, η σωτηρία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει αποτέλεσμα των έργων που επιτελεί κάποιος. Η όλη πρόνοια για σωτηρία είναι έκφραση της παρ' αξία καλοσύνης (''χάρης'') του Θεού. «''Με αυτή την παρ’ αξία καλοσύνη έχετε σωθεί μέσω πίστης· και αυτό δεν οφείλεται σε εσάς, είναι δώρο του Θεού. Όχι, δεν οφείλεται σε έργα, για να μην έχει κανείς βάση να καυχηθεί''». (Εφερσίους 2:8, 9) Δεν υπάρχει τρόπος για να μπορέσει ένας απόγονος του Αδάμ να κερδίσει σωτηρία από μόνος του, άσχετα με το πόσο ευγενή είναι τα έργα του.

 

Παρ' όλο που ένα άτομο δεν κερδίζει σωτηρία με τα έργα του, όποιος έχει γνήσια [[πίστη]] θα έχει και τα έργα που θα συμφωνούν με αυτή —έργα υπακοής στις εντολές του Θεού και του Χριστού, έργα που θα κάνουν φανερή την πίστη του και την αγάπη του. Χωρίς τέτοια έργα, η πίστη του είναι νεκρή. Όπως αναφέρεται στην Επιστολή του Ιακώβου: «''Ποιο το όφελος, αδελφοί μου, αν κάποιος λέει ότι έχει πίστη αλλά δεν έχει έργα; Μήπως μπορεί αυτή η πίστη να τον σώσει; [...] Η πίστη, αν δεν έχει έργα, είναι από μόνη της νεκρή. [...] Βλέπετε ότι ο άνθρωπος θα ανακηρυχτεί δίκαιος μέσω έργων, και όχι μόνο μέσω πίστης. [...] Πράγματι, όπως το σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό, έτσι και η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή''». (Ιάκωβος 2:14, 17, 24, 26)

 

Με επίκεντρο τη λυρωτική θυσία του Ιησού Χριστού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν στην απόκτηση αυτού του "''δώρου που δίνει ο Θεός''", την «[[αιώνια ζωή]]». Πιστεύουν ότι η Γραφή υποδεικνύει δύο προορισμούς για τα άτομα που θα ευλογηθούν με αυτό τον τρόπο: α) τον αποκαταστημένο ''επίγειο [[Παράδεισος|Παράδεισο]]'', ο οποίος επιφυλάσεται για όλη την υπάκουη ανθρωπότητα και β) τον ''[[Ουρανός (θεολογία)|ουρανό]]'', για μια μικρή ομάδα όσιων ατόμων που πρόκειται να βασιλεύσουν μαζί με τον Ιησού επί της υπάκουης ανθρωπότητας.

 

 

Θα μπορούσε κανείς ανεπιφύλακτα να χαρακτηρίσει το Ισλάμ ως τη θρησκεία που υπαγορεύει το άνευ όρων δόσιμο στον Αλλάχ, την χωρίς επιφυλάξεις υποταγή στο θέλημα Του. Η θέση αυτή έχει ως αφετηρία τη διδασκαλία του Κορανίου, ότι ο [[Αλλάχ]] είναι ο δημιουργός των πάντων και επομένως και του ανθρώπου, για το λόγο αυτό ο άνθρωπος οφείλει να προσαρμόσει κάθε εκδήλωση της ζωής του στις επιταγές του παντοδύναμου [[Θεός|Θεού]].

Ο άνθρωπος καθοδηγείται με τον Νόμο, τον οποίο έδωσε ο [[Θεός]], η υψηλή σοφία του οποίου περιέχεται στο [[Κοράνι]]. Το ''Κοράνι'' είναι έκφραση τόσο της θέλησης όσο και της σοφίας του Θεού, αφού αποτελεί θεία αποκάλυψη. Στον πυρήνα του Νόμου βρίσκονται τα βασικά θρησκευτικά καθήκοντα του Ισλάμ, δηλαδή η ομολογία πίστεως, η προσευχή, η νηστεία, η ελεημοσύνη και η ιερή αποδημία στη [[Μέκκα]]. Παράλληλα οι βασικές αρχές της [[ισλάμ|ισλαμικής]] [[ηθική]]ς, τις οποίες καθορίζει ο Νόμος αποτελούν την εγγύηση της ποιότητας των πράξεων του ανθρώπου.

 

<div style="font-size: 85%"><references/></div>

 

[[Κατηγορία:Θεολογία]]