Ο '''Ζαν Λαν''' (''Jean Lannes'', [[11 Απριλίου]] [[1769]] – [[31 Μαΐου]] [[1809]]), ήταν στρατάρχης της [[Γαλλία|Γαλλίας]] και φίλος του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα]].
Κατετάγη στο Γαλλικό στρατό το [[1792]] ως υπαξιωματικός για να απαντήσει στο κάλεσμα της σωτηρίας της πατρίδας, όπου και γνωρίστηκε με τον [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα]]. Αποστρατεύθηκε κατά τις εκκαθαρίσεις του [[1795]], αλλά ο Κορσικανός φίλος του τον επανέφερε στην υπηρεσία με τον προηγούμενο βαθμό του.
Στην [[Ιταλία]], παρά τα πολλαπλά του τραύματα, ανδραγάθησε και προήχθη σε ταξίαρχο. Έκτοτε ο Ναπολέων και ο Λαν έγιναν στενοί φίλοι και συνεργάτες. Υπήρξε ίσως ο μοναδικός πραγματικός φίλος που είχε ποτέ ο Ναπολέων, ανεχόμενος όλες τις ιδιοτροπίες του. Διακρίθηκε πάλι στην εκστρατεία της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]] και στο κίνημα εναντίον του [[Μπαρράς]] στάθηκε στο πλευρό του Ναπολέοντα, βοηθώντας τον να αναλάβει την εξουσία της Γαλλίας. Το [[1804]] προήχθη σε στρατάρχη και μέχρι το [[1809]] παρέμεινε στην [[Ισπανία]], πολεμώντας σε δεκάδες μάχες. Ατρόμητος και μαχόμενος πάντοτε από την πρώτη γραμμή, εξέθετε συχνά τον εαυτό του σε κινδύνους, έως ότου στη [[μάχη του Άσπερν-Έσλινγκ]], [[22 Μαΐου]] [[1809]], μία οβίδα του έκοψε τα πόδια. Ο Ναπολέων, με δάκρυα στα μάτια και πνιγμένη φωνή, βρέθηκε από πάνω του για να ακούσει τα τελευταία λόγια του:
<blockquote>
«Λαν, με αναγνωρίζεις; Είμαι ο Βοναπάρτης, ο φίλος σου!». <br>
«Ναι, Μεγαλειότατε, χάνετε τον καλύτερο φίλο σας…»
</blockquote>
Ο θάνατος του Γάλλου «''[[Αίας ο Τελαμώνιος|Αίαντα]]''», όπως επωνομάστηκε, επήλθε μόνο μετά από έξι ημέρες αφόρητων πόνων. Ο Ναπολέων θρήνησε την απώλεια ενός εξαίρετου στρατιώτη και ενός αληθινού φίλου. Ήταν ο πρώτος Γάλλος στρατάρχης ο οποίος σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. Το λείψανό του φυλάσσεται σήμερα στο Γαλλικό Πάνθεον.
