Νήσος του Διαβόλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με την επίσημη ονομασία '''Νήσος του Διαβόλου''' φέρεται μια βραχώδης, πλην όμως έντονα φοινικόφυτη [[νησίδα]] του [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικού ωκεανού]] που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 7 [[μίλι|μιλίων]] από τις ακτές της [[Γαλλική Γουϊάνα|Γαλλικής Γουϊάνας]], ακριβώς απέναντι από τις εκβολές του ποταμού Κουρού.

Η Νήσος του Διαβόλου είναι η μικρότερη νήσος του νησιωτικού συμπλέγματος των νήσων Σαλύ. Πρόκειται για μακρόστενο νησί που εκτείνεται από ΝΔ. προς ΒΑ., συνολικού μήκους 1200 μέτρων και μέγιστου πλάτους, στο βορειότερο τμήμα του, 400 περίπου μέτρων και με μέγιστο υψόμετρο τα 130 μ.. Η νησίδα αυτή είχε μετατραπεί σε φυλακή εγκληματιών και πολιτικών κρατουμένων, χαρακτηριζόμενη έτσι ως «υψίστης ασφαλείας» (μεταφραζόμενο σε «μεγίστης αδυναμίας [[απόδραση|απόδρασης]] μέχριμέχρις αδύνατης»), που αναδείχθηκε ο προσφιλέστερος τόπος της Γαλλικής Δημοκρατίας για τον εκτοπισμό προδοτών αλλά και των διαφόρων πολιτικών της αντιπάλων, αλλά και από τις ποιοπιο κακόφημες φυλακές του κόσμου. Ως φυλακές ξεκίνησαν να λειτουργούν επί αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα Γ΄ το 1852. Στην ιστορία της φυλακής αυτής, για κάποιο διάστημα φέρεται να χρησιμοποιήθηκε και ως λεπροκομείο.

Γνωστότερος τρόφιμος των φυλακών αυτών ήταν ο Γαλλοεβραίος αξιωματικός [[ΑλφρέδοςΑλφρέντ Ντρέυφους]] που καταδικάστηκε για εθνική προδοσία και μεταφέρθηκε εκεί στις [[13 Απριλίου]] του [[1895]]. Στο τετραετή εκεί εγκλεισμό του, μέχρι τις [[5 Ιουνίου]] του 1899 που απελευθερώθηκε έγραψε περί τις 1000 επιστολές που συμπλήρωσεσυμπίλησε σε ημερολόγιο. Εκτός αυτού στις φυλακές αυτές μεταφέρθηκαν και πολλοί άλλοι κυρίως πολιτικοί εξόριστοι.

Στις [[17 Ιουνίου]] του [[1938]], λίγο πριν την έναρξη του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]], η [[Γαλλία,]] κατάργησε την μεταγωγή κρατουμένων σε φυλακές που βρίσκονταν σε αποικίες. Τελικά οι τελευταίοι κρατούμενοι του Νησιού του Διαβόλου εγκατέλειψαν τη νήσο 15 χρόνια μετά, το [[1953]].

*"Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα" τομ.20ος 20ός, σελ.239