Εμμανουήλ Ρέπουλης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 2082444 από τον 79.131.227.27 (Συζήτηση χρήστη:79.131.227.27) Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
-συνδ σε αρχείο που διαγράφηκε διορθ συνδ σε αρχείο |
||
Γραμμή 9:
Έπειτα συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο [[Ναύπλιο]] και στην [[Αθήνα]]. Ο νεαρός τότε Ρέπουλης παρέδιδε δωρεάν μαθήματα στον ανιψιό του Αργυρόπουλου, με μοναδικό αντίτιμο το καθημερινό του φαγητό, εκεί φαίνεται η φτώχεια που τον μάστιζε και ο δυνατός του χαρακτήρας στο γνωστό εστιατόριο «Έλαφος», που ήταν ιδιοκτησία του θείου του Αργυρόπουλου.<br />
Μετά από την φοίτηση του στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, εγγράφεται στη [[Σχολή Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]] και ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Εργάζεται ως διορθωτής, από το [[1889]], στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Λάμπρου. Ύστερα από ένα χρόνο γίνεται αρχισυντάκτης της άλλης γνωστής εφημερίδας«[[Ακρόπολις (εφημερίδα)|Ακρόπόλις]]» και μαζί με τον [[Βλάσης Γαβριηλίδης|Βλάση Γαβριηλίδη]] διευρύνουν τους ορίζοντές τους στα βιομηχανικά και εμπορικά ζητήματα της χώρας, εκείνη η περίοδος σημειώνεται ως η απαρχή της ακμής της καριέρας του.
[[Αρχείο:
== Η Αρχή των μεγάλων χρόνων ==
Ο Ρέπουλης ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος που κατέκρινε μέσα από τα άρθρα του τη συναλλαγή, τις παλαιοκομματικές μεθόδους, τη βία των χωροφυλάκων, τη στρατοκρατία, τις παρεκτροπές των φιλοβασιλικών αξιωματικών και γενικά τα παραπτώματα της εποχής, τα οποία κανείς δεν τολμούσε να κρίνει, από εκεί φαινόταν ο δίκαιος χαρακτήρας του. Τη δημοσιογραφία δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Θεωρούσε ότι ήταν ένα από τα σημαντικότερα όπλα, που μπορούσε ν' αφυπνίσει το λαό, να τον προβληματίσει, να τον αναγκάσει να πάρει τις τύχες στα χέρια του. Αργότερα συνεργάστηκε και με τις εφημερίδες «[[Εστία (εφημερίδα)|Εστία]]», «Νέον Άστυ» και «Σκριπ». Επίσης αρθρογραφούσε σε πολλά περιοδικά, όπως την «Ελλάδα» του Σ. Ποταμιάνου.
Γραμμή 17:
Η οξεία παρατηρητικότητα που διέθετε, η ικανότητα του να αντιλαμβάνεται το ουσιώδες, η φιλομάθεια, το ήθος, η εργατικότητα και οι υψηλές αισθητικές του επιλογές, τον ανέδειξαν σε ταλαντούχο δημοσιογράφο και καλλιτέχνη και ως ένα από τους ικανότερους και πιο έντιμους πολιτικούς της γενιάς του.
Το όνομα του δεν έμεινε στην ιστορία μόνο μέσα από τις στήλες των εφημερίδων και των περιοδικών. Όταν, το
Το δημοκρατικό του πνεύμα, η ιδέα της προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα,η διορατική του σκέψη, η έγνοια της ευθύνης και τα σπάνια διοικητικά του προσόντα τον έφεραν κοντά στο λαό, τον οποίο υπηρέτησε πιστά καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του.
Γραμμή 24:
Μετά την εκλογική του αποτυχία, στην Ερμιονίδα το [[1903]], διορίζεται Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών. Διαφωνεί, όμως, με τις συνεχείς επεμβάσεις της φαυλοκρατίας στο έργο του και παραιτείται ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα.
Το
Όταν πλησίασε τον [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]], το [[1910]], πίστεψε ότι οι οραματισμοί και οι αγώνες του και τα όνειρά του θα γίνονταν πραγματικότητα μόνο αν στήριζε με όλες του τις δυνάμεις το μεγάλο ηγέτη. Έτσι ανακηρύχθηκε υπαρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων. Και πράγματι. Οι Φιλελεύθεροι βρήκαν στο πρόσωπο του τις βάσεις που θα στήριζαν την ιδεολογία τους, ενώ εκείνος κατόρθωσε να ντύσει με σάρκα και οστά, τα μέχρι τότε μεγαλεπήβολα σχέδιά του.
Γραμμή 41:
Τελευταία είχε εξομολογηθεί στους φίλους του: «Η μοίρα μου ήτο να δουλέψω δύο κυρίους αυταρχικούς, οι οποίοι όλο εταξίδευαν και με άφηναν αντικαταστάτη των: Τον Βλάσην Γαβριηλίδην και τον Βενιζέλον, και οι οποίοι μου εζητούσαν δι' όλα ευθύνας. Ως δημοσιογράφος είχα τον Γαβριηλίδην ταξιδεύοντα διαρκώς και διά τηλεγραφημάτων του ζητοΰντα δι' όλα παρ' εμού ευθΰνας διά το τάδε και τάδε ζήτημα. Και ο Βενιζέλος από μένα εζητουσεν ευθΰνας...»
== Η πολιτική του δράση ==
| |||