Νέα Αθηναϊκή Σχολή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η σημαντικότερη αλλαγή που έφεραν οι ποιητές της Νέας Αθηναϊκής Σχολής ήταν η ολοκληρωτική πλέον καθιέρωση της χρήσης της [[δημοτική γλώσσα|δημοτικής]] στην ποίηση. Εκτός όμως από την αλλαγή στην γλώσσα, έφεραν και γενικότερη ανανέωση του ποιητικού λόγου: εγκατέλειψαν τον στόμφο και τις ρητορικές εξάρσεις του [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|αθηναϊκού ρομαντισμού]] και στράφηκαν σε θέματα περισσότερο οικεία και καθημερινά, που ευνοούσαν τους χαμηλούς τόνους. Ακόμη και το προσφιλές στους ρομαντικούς θέμα του έρωτα το χειρίστηκαν χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, με θερμότητα και γνησιότητα στην έκφραση των συναισθημάτων τους. Ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για την επιμελημένη μορφή του στίχου και προτίμησαν μικρά στροφικά σχήματα που η συντομία τους επέτρεπε την καλύτερη επεξεργασία. Σημαντικό ρόλο στην στιχουργική φροντίδα έπαιξε και η έμπνευση των περισσοτέρων από το ρεύμα του γαλλικού [[παρνασσισμός|παρνασσισμού]]. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο [[Γεώργιος Δροσίνης]] στην πρώτη του ποιητική συλλογή προέταξε μερικούς στίχους του Γάλλου Παρνασσιστή Coppée. Η φροντίδα για την στιχουργική επιμέλεια αποδεικνύεται ιδιαίτερα από την συχνή χρήση της μορφής του [[σονέτο|σονέτου]], με χαρακτηριστικά δείγματα τα σονέτα του [[Κωστής Παλαμάς|Παλαμάς]] και του [[Ιωάννης Γρυπάρης|Γρυπάρη]].

 

 

Η γλωσσική διδασκαλία του [[Γιάννης Ψυχάρης|Ψυχάρη]] ήταν και αυτή καθοριστική για την διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της ποιητικής γενιάς του 1880. Οι απόψεις του [[Γιάννης Ψυχάρης|Ψυχάρη]] επέδρασαν ιδιαίτερα στο έργο δύο λογοτεχνών που έγραψαν ποιήματα και πεζά ακολουθώντας τις αρχές του Ψυχάρη, του [[Αλέξανδρος Πάλλης|Αλέξανδρου Πάλλη]] και του [[Αργύρης Εφταλιώτης|Αργύρη Εφταλιώτη]].