Νήσος Αγίας Ελένης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
JAnDbot (συζήτηση | συνεισφορές)
μ Ρομπότ: Προσθήκη: lt Αφαίρεση: bg, os Τροποποίηση: fa, fr, io
Aris 1899 (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 60:
Οι περισσότερες ιστορικές πηγές προσδιορίζουν την ανακάλυψη του νησιού στις [[21 Μαΐου]] του [[1502]] από τον Πορτογάλο ναυτικό [[Ζοάο ντα Νόβα]] κατά το ταξίδι επιστροφής του από την [[Ινδία]]. Η ονομασία αποδίδεται στην Αγία Ελένη της [[Κωνσταντινούπολη]]. Μία άλλη άποψη αναφέρει ότι το νησί ανακαλύφθηκε στις [[30 Ιουλίου]] του [[1503]] από μία μοίρα πλοίων με διοικητή τον [[Εστεβάο ντα Γκάμα]], αποδίδοντας στον ντα Νόβα την ανακάλυψη του νησιού [[Τριστάν ντα Κούνα]]<ref>A.H. Schulenburg, 'The discovery of St&nbsp;Helena: the search continues'. Wirebird: The Journal of the Friends of St&nbsp;Helena, Issue 24 (Spring 2002), pp.13–19.</ref><ref>Duarte Leite, História dos Descobrimentos, Vol. II (Lisbon: Edições Cosmos, 1960), 206.</ref><ref>de Montalbodo, Paesi Nuovamente Retovati & Nuovo Mondo da Alberico Vesputio Fiorentino Intitulato (Venice: 1507).</ref>. Οι Πορτογάλοι βρήκαν το ακατοίκητο [[νησί]] χωρίς [[δέντρο|δέντρα]] και πόσιμο [[νερό]], ενώ εισήγαγαν ζώα (κυρίως [[κατσίκα|κατσίκες]]), οπωροφόρα και [[λαχανικά]], κατασκεύασαν μία [[εκκλησία]] και ένα ή δύο σπίτια, και άφησαν εκεί τους άρρωστους ναύτες τους, για να επιστρέψουν αργότερα στην [[Πορτογαλία]]. Οι έποικοι παρέμειναν αλλά δεν κατασκεύασαν κάποιο μόνιμο οικισμό. Το νησί απέκτησε ιδιαίτερη σημασία ως σημείο ανεφοδιασμού κατά την επιστροφή από την [[Ασία]], καθώς βρίσκεται στη ζώνη των αληγών [[άνεμος|ανέμων]] που οδηγούσαν τα [[πλοίο|πλοία]] από το [[Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας]] στο νότιο [[Ατλαντικός|Ατλαντικό]].
 
Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι οι Πορτογάλοι κατάφεραν να κρατήσουν την ύπαρξη του νησιού μυστική μέχρι σχεδόν το τέλος του 16ου αιώνα, αν και τόσο η θέση όσο και το όνομα του αναφέρεται σε ένα [[Ολλανδία|Ολλανδικό]] βιβλίο του [[1508]], στο οποίο περιγράφεται μία Πορτογαλική αποστολή του [[Φρανσίσκο ντε Αλμέιντα]] στις Ανατολικές Ινδίες. Επίσης, ο [[Λόπο Χόμεμ Ρέινεϊς]] αναφέρει τις θέσεις της Αγίας Ελένης και του νησιού [[ΑσενσιόνΑσένσιον]] στον παγκόσμιο άτλα του [[1519]]<ref>The Voyage from Lisbon to India, 1505–6, being an account and journal by Albericus Vespuccius, translated from the contemporary Flemish [by George Frederick Barwick and Janet M. E. Barwick], and edited with prologue and notes by C. H. Coote. [With the text of the original entitled “Die reyse va Lissebone” in facsimile.], Published by B. F. Stevens in 1894.</ref>.
 
Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι ήταν Πορτογάλοι, ενώ το νησί είχε δεχθεί σταδιακά τις επισκέψεις [[Άγγλοι|Άγγλων]], [[Ισπανοί|Ισπανών]] και Ολλανδών εξερευνητών, με συνέπεια η θέση του να γίνει γνωστή στις αποικιοκρατικές δυνάμεις της εποχής. Οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί σταμάτησαν τους τακτικούς ανεφοδιασμούς στο νησί, καθώς άρχισαν να χρησιμοποιούν [[λιμάνι|λιμάνια]] τους κατά μήκος των αποικιών τους στις ακτές της δυτικής [[Αφρική|Αφρικής]], αλλά και επειδή δέχονταν επιθέσεις τόσο στα πλοία τους, αλλά και στις εγκαταστάσεις, την εκκλησία, την [[κτηνοτροφία]] και τις φυτείες του νησιού, κυρίως από Ολλανδούς και Άγγλους ποντοπόρους. Το [[1633]], η Ολλανδία ανακοίνωσε επίσημα τα δικαιώματά της στην Αγία Ελένη, αν και το νησί δεν είχε ποτέ καταληφθεί, οχυρωθεί ή είχε μόνιμους κατοίκους. Μέχρι το [[1651]] όμως, οι Ολλανδοί σταμάτησαν να χρησιμοποιούν το νησί για μεταστάθμευση, καθώς προτίμησαν την πλούσια αποικία που ίδρυσαν στο Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας.