Ατονικότητα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Έτσι, ο Σένμπεργκ θεώρησε ως ιστορική αναγκαιότητα την κατάργηση της [[Τονικότητα|τονικότητας]] στο πλαίσιο ενός [[Εξπρεσιονισμός (μουσική)|μουσικού εξπρεσιονισμού]], μέσω της «χειραφέτησης της διαφωνίας», της απελευθέρωσης δηλαδή του συνθέτη από τον ακουστικό κανόνα του τονικού συστήματος, σύμφωνα με τον οποίον μια διάφωνη συνήχηση πρέπει να «λύνεται» σε μία σύμφωνη, π.χ. το διάφωνο [[Διάστημα (μουσική)|διάστημα]] της 5ης ελαττωμένης (τρίτονου) ΣΙ-ΦΑ πρέπει να λύνεται στο σύμφωνο διάστημα 3ης Μεγάλης Ντο-Μι ή 3ης μικρής Ντο-Μι ύφεση.

 

 

Παράλληλα με τον Σένμπεργκ, ο Ρώσος [[Αλεξάντερ Σκριάμπιν]] έφτασε επίσης στην ρήξη του [[Τονικότητα#Τονικό μουσικό σύστημα|τονικού μουσικού συστήματος]], ακροβατώντας μεταξύ τονικότητας και ατονικότητας στα συμφωνικά του ποιήματα ''Ποίημα Εκστάσεως'' (1908) και ''Προμηθέας'' ή ''Ποίημα της Φωτιάς'' (1911). Η προσέγγιση του Σκριάμπιν είχε όμως διαφορετική φιλοσοφική αφετηρία, ενώ από μουσικής άποψης εκδηλώθηκε μέσω της δημιουργίας συνηχήσεων με διαδοχικές τέταρτες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση του αισθήματος της μείζονας και ελάσσονας [[Συγχορδία|συγχορδίας]] και συνεπακόλουθα την αποσταθεροποίηση του [[Τονικότητα#Τονικό μουσικό σύστημα|τονικού μουσικού συστήματος]]. Μια τρίφωνη [[Συγχορδία|συνήχηση]] στο τονικό μουσικό σύστημα διαμορφώνεται αν προσθέσουμε δύο φθόγγους σε έναν βασικό, αποκλειστικά σε απόσταση 3ης ο ένας από τον άλλο. Η ποιότητά της – το αν είναι δηλαδή μείζονα, ελάσσονα, ελαττωμένη ή αυξημένη – καθορίζεται από την απόσταση της μεσαίας και τελευταίας νότας από τη βάση της (πάντα σε απόσταση 3ης η μία από την άλλη). Αν «χτίσουμε» όμως μία συνήχηση με υπερκείμενες 4ες, όπως έκανε ο Σκριάμπιν, και όχι 3ες, οι σχηματιζόμενες συνηχήσεις είναι «χωρίς ταυτότητα» για το τονικό σύστημα (π.χ. η συνήχηση Λα-Ρε-Σολ-Ντο).