Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 49:
''"Έχω μετανιώσει, γιατί θα μπορούσα εκείνη την ώρα να δείξω λιγότερη ευαισθησία απέναντι των εξελίξεων και αντί να πάω να ορκιστώ, να πάω στο Καστρί και να κοιτάξω να συμφιλιώσω και πάλι τον Βασιλέα με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Ίσως μπροστά στο φάσμα του απειλουμένου εμφυλίου πολέμου να ήσαν σοβαρότεροι και οι δύο.''
''Διότι και η μια μεριά και η άλλη είχε άδικο. Κατά τη δική μου αντίληψη και το είχα πει τότε εις τον Γέρο, ότι επιτέλους ο Κωνσταντίνος, ο τότε Βασιλεύς ήτο
''Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας ώριμος πολιτικός, ο οποίος θα έπρεπε εκείνη την ώρα να δείξει περισσότερη λογική και να παραδεχθεί ότι χρειαζόταν μια μικρή υποχώρηση. Σας είπα, ότι αναγκάστηκε στη συνέχεια να κάνει πολύ μεγαλύτερη για να αποφύγει."''
Γραμμή 57:
Στις [[21 Απριλίου]] του [[1967]] συνελήφθη μεταξύ των πρώτων από τη [[δικτατορία]] της ''[[Χούντα των Συνταγματαρχών|Χούντας των Συνταγματαρχών]]'' και μεταφέρθηκε με άλλους πολιτικούς ηγέτες στο Κέντρο Τεθωρακισμένων στο Γουδί. Την επομένη διαμετακομίστηκε στο Πικέρμι και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό. Στο ''"Δημοψήφισμα της Χούντας"'' το [[1968]] προέβη σε δηλώσεις και πρότεινε για πρώτη φορά τη λύση Καραμανλή για την ομαλή μετάβαση στη Δημοκρατία. Με αφορμή αυτές τις δηλώσεις καταδιώχθηκε από τη Χούντα και στις [[15 Αυγούστου]] [[1968]] αναγκάστηκε να διαφεύγει κρυφά με πλοιάριο από τη Ραφήνα και διασχίζοντας το Αιγαίο έφτασε στην Τουρκία. Μέσω της [[Τουρκία|Τουρκίας]] μετέβη στο [[Παρίσι]] και συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Η Δικτατορία εξεβίασε την επιστροφή του θέτοντας υπό περιορισμό την οικογένεια του η οποία τελικώς κατάφερε να πάρει άδεια εξόδου από την Ελλάδα τον Ιούνιο του [[1969]]. Στο Παρίσι συνεργάστηκε στενά με τον [[Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρεσβύτερος)|Κωνσταντίνο Καραμανλή]]. Με την άρση του στρατιωτικού νόμου το [[1973]] έφτασε στην Ελλάδα. Συνελήφθη και πάλι από το καθεστώς Ιωαννίδη για να αποφυλακισθή με την πτώση της Χούντας το [[1974]].
Παρά την στενή συνεργασία τους ο [[Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής|Κωνσταντίνος Καραμανλής]] δεν τον συμπεριέλαβε στην [[Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας]] που σχημάτισε μετά την κατάρρευση της Δικτατορίας τον Iούλιο του 1974. Στις εθνικές εκλογές του ίδιου έτους έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος στο νομό Χανίων χωρίς όμως επιτυχία. Στις [[6 Σεπτεμβρίου]] [[1977]] ίδρυσε το κεντρώο [[Κόμμα Νεοφιλελευθέρων]] λαμβάνοντας 1,09% (2 έδρες) στις Εκλογές του Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Να σημειωθεί ότι με το ίδιο κόμμα εξελέγη ο [[Παύλος Βαρδινογιάννης]].
Το επόμενο έτος προσχώρησε στη [[Νέα Δημοκρατία]] μετά την απόφαση του Καραμανλή για διεύρυνση του κόμματος στον κεντρώο χώρο, αναλαμβάνοντας το υπουργείο συντονισμού. Το [[1980]] έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση [[Γεώργιος Ράλλης|Γ. Ράλλη]] έως τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1981|εκλογές του 1981]]. Εν συνεχεία διετέλεσε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ μέχρι το [[1984]]. Την [[1 Σεπτεμβρίου]] του [[1984]] η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας τον εξέλεξε πρόεδρο του Κόμματος σε διαδοχή του [[Ευάγγελος Αβέρωφ|Ευάγγελου Αβέρωφ]]. Εκείνη τη στιγμή θεωρήθηκε ο καταλληλότερος να αντιμετωπίσει τον τότε αρχηγό του [[ΠΑΣΟΚ|ΠΑ.ΣΟ.Κ.]] [[Ανδρέας Παπανδρέου|Ανδρέα Παπανδρέου]] λόγω της παλιάς προσωπικής τους αντιμαχίας.
| |||