Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

 

 

Αμέσως μετά την δημοσίευση του βιβλίου, ο βασιλιάς της [[Γαλλία|Γαλλίας]] Ερρίκος Δ΄ ζήτησε από τον Σαμπλαίν να συμμετάσχει σε νέα εξερευνητική αποστολή στην [[Βόρεια Αμερική|Βόρειο Αμερική]] και να του αναφέρει λεπτομερώς τις ανακαλύψεις του. Τα δύο πλοία της νέας αποστολής, με αρχηγό τον Πιέρ Ντουγκά, ηγεμόνα της Μοντ (Pierre Du Gua de Monts), απέπλευσαν από την [[Γαλλία]] την άνοιξη του [[1604]] προς τις εκβολές του [[Άγιος Λαυρέντιος|Αγίου Λαυρεντίου]]. Φτάνοντας στις ακτές της [[Βόρεια Αμερική|Βορείου Αμερικής]], οι εξερευνητές ίδρυσαν τον καταυλισμό της Νήσου του Τιμίου Σταυρού (Îsle Ste-Croix), που βρίσκεται στα θαλάσσια όρια μεταξύ [[Νέα Βρουνσβίκη|Νέας Βρουνσβίκης]] και της πολιτείας Μέιν των [[ΗΠΑ]].

 

 

 

 

Ο πρώτος χειμώνας ήταν πολύ δύσκολος για τους νέους εποίκους. Από τους 28 εποίκους, που παρέμειναν εκεί κατά τον χειμώνα, επέζησαν μόνον εννιά. Οι περισσότεροι πέθαναν από σκορβούτο, ενώ μερικοί πέθαναν από ευλογιά ή και κρυοπαγήματα.

 

 

Το καλοκαίρι του [[1608]], ο Σαμπλαίν προσπάθησε να εδραιώσει την νέα [[Γαλλία|γαλλική]] αποικία δημιουργώντας καλές σχέσεις με τους αυτόχθονες της περιοχής. Έκλεισε συμμαχία με τους [[Χιούρον]] με την υπόσχεση να τους βοηθήσει στον πόλεμο τους με τους [[Ιροκουά|Ιροκέζους]]. Στις [[19 Ιουλίου]] του [[1608]], ο Σαμπλαίν με δύο [[Γαλλία|γάλλους]] στρατιώτες και 60 αυτόχθονες [[Χιούρον]] ήρθαν αντιμέτωποι με μια ομάδα [[Ιροκουά|Ιροκέζων]] σε ένα σημείο της σημερινής πολιτείας της [[ΗΠΑ|Νέας Υόρκης]]. Ο Σαμπλαίν, με μία βολή με το αρκεβούζιό του, σκότωσε δύο από τους αρχηγούς των [[Ιροκουά|Ιροκέζων]], οι οποίοι κατόπιν τράπηκαν σε φυγή. Το γεγονός αυτό ήταν η απαρχή της σύγκρουσης των [[Γαλλία|γάλλων]] εποίκων με τους αυτόχθονες [[Ιροκουά|Ιροκέζους]], μιας διαμάχης που διήρκεσε έναν αιώνα.

Στις [[21 Μαΐου]] του [[1611]], ο Σαμπλαίν επέστρεψε και πάλι στην [[Πόλη του Κεμπέκ]]. Το καλοκαίρι του [[1611]], εξερεύνησε την περιοχή του σημερινού [[Μόντρεαλ]], όπου και τραυματίστηκε από βέλος [[Ιροκουά|Ιροκέζων]]. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, αναγκάσθηκε να επιστρέψει και πάλι στην [[Γαλλία]] για να εξασφαλίσει τα οικονομικά μέσα για την συνέχεια του εξερευνητικού του έργου. Πίσω του άφησε μόνο 16 άντρες.

 

 

Οι πιστωτές του Σαμπλαίν διέκοψαν την χρηματοδότηση της αποστολής και ο τελευταίος αναγκάστηκε να ζητήσει την παρέμβαση του βασιλιά της [[Γαλλία|Γαλλίας]] Λουδοβίκου ΙΓ΄. Το φθινόπωρο του [[1612]], ο βασιλιάς της [[Γαλλία|Γαλλίας]] διόρισε τον Σαμπλαίν υποκυβερνήτη της αποικίας της [[Νέα Γαλλία|Νέας Γαλλίας]]. Έτσι, στις [[13 Μαρτίου]] του [[1613]], ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην [[Νέα Γαλλία]] έχοντας λάβει εντολή από τον βασιλιά να επεκτείνει και να σιγουρεύσει τις [[Γαλλία|γαλλικές]] κτήσεις στην [[Βόρεια Αμερική|Βόρειο Αμερική]]. Ο Σαμπλαίν είχε λάβει επίσης βασιλική εντολή να βρει το θαλάσσιο «βόρειο πέρασμα» προς την [[Άπω Ανατολή]]. (Κατά πάσα πιθανότητα, είχε ακούσει τους αυτόχθονες να μιλούν για τον Κόλπο Χάντσον και νόμιζε πως επρόκειτο για πορθμό που ενώνει τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό]] με τον [[Ειρηνικός Ωκεανός|Ειρηνικό]].). Ο Σαμπλαίν δεν βρήκε το «βόρειο πέρασμα», αλλά εξερεύνησε την περιοχή γύρω από την σημερινή [[Οττάβα]]. Λίγους μήνες αργότερα, επέστρεψε ξανά στην [[Γαλλία]].

Το [[1614]] δημοσίευσε ένα δεύτερο βιβλίο με τίτλο ''Les voyages du Sieur de Champlain, Saintangeois, capitaine ordinaire pour le Roy en la Marine'' (''Τα ταξίδια του ηγεμόνα ντε Σαμπλαίν, από το Σαιντ-Ανζ, τακτικού πλοιάρχου στην υπηρεσία του Βασιλιά και του Ναυτικού''). Δημιούργησε επίσης δύο νέες εταιρείες για την εκμετάλλευση του εμπορίου με τον Νέο Κόσμο.

 

 

 

Το καλοκαίρι του [[1616]], ο Σαμπλαίν επέστρεψε στην [[Πόλη του Κεμπέκ]] κι από εκεί έφυγε για την [[Γαλλία]].

 

 

Αφού έπεισε τον βασιλιά και τους μεγαλεμπόρους της [[Γαλλία|Γαλλίας]] για τα πλούτη της ανεξερεύνητης [[Βόρεια Αμερική|Βορείου Αμερικής]], ο Σαμπλαίν πραγματοποίησε δύο νέα ταξίδια στην [[Νέα Γαλλία]] το [[1618]] και το [[1620]]. Το [[1620]] πήρε μαζί του για πρώτη φορά και την σύζυγό του στην αποικία. Σκοπός του ήταν να βελτιώσει και να εδραιώσει την [[Γαλλία|γαλλική]] διοίκηση της αποικίας. Έτσι, από το [[1620]] βελτίωσε την οχύρωση της [[Πόλη του Κεμπέκ|Πόλης του Κεμπέκ]], η οποία τότε κατοικούνταν από μερικές δεκάδες εποίκων, και έκλεισε συνθήκη ειρήνης με ορισμένες φυλές [[Ιροκουά|Ιροκέζων]]. Το [[1624]] επέστρεψε στην [[Γαλλία]] για λίγους μόνο μήνες, προκειμένου να λάβει νέα εντολή να ανακαλύψει το πέρασμα προς τον [[Ειρηνικός Ωκεανός|Ειρηνικό]] και την [[Άπω Ανατολή]]. Στην [[Γαλλία]] όμως έμεινε για πάντα η σύζυγός του, Ελέν Μπουλλέ, η οποία δεν έμελε να ξαναδεί ποτέ τον άντρα της. (Μετά τον θάνατο του Σαμπλαίν, η Μπουλλέ έγινε καλόγρια. Πέθανε το [[1654]].)

Κατά την παραμονή του στην [[Γαλλία]], τα επόμενα τριάμισι χρόνια, ο Σαμπλαίν έγραψε τα βιβλία ''Voyages de la Nouvelle France'' (''Ταξίδια στην Νέα Γαλλία'') και ''Traitté de la marine et du devoir d’un bon marinier'' (''Διατριβή περί του ναυτικού και του καθήκοντος ενός καλού ναύτη'').

 

 

Το [[1632]], η [[Γαλλία]] και η [[Αγγλία]] συνθηκολόγησαν και η [[Πόλη του Κεμπέκ]] επανήλθε και πάλι στην δικαιοδοσία των [[Γαλλία|Γάλλων]]. Με την υποστήριξη του διαβόητου [[Καρδινάλιος Ρισελιέ|καρδινάλιου Ρισελιέ]], ο Σαμπλαίν διορίσθηκε κυβερνήτης της [[Νέα Γαλλία|Νέας Γαλλίας]] την [[1 Μαρτίου|1η Μαρτίου]] του [[1633]]. Στις [[22 Μαΐου]] του ίδιου έτους, ο Σαμπλαίν αποβιβάστηκε και πάλι στην [[Πόλη του Κεμπέκ]].

Σήμερα το όνομα του Σαμπλαίν φέρει μία λίμνη που βρίσκεται ανάμεσα στις [[Ηνωμένες Πολιτείες|πολιτείες]] του [[ΗΠΑ|Βερμόντ]] και της [[ΗΠΑ|Νέας Υόρκης]], και την [[Καναδάς|επαρχία]] του [[Κεμπέκ]]. Η λίμνη ενώνεται με τον [[Άγιος Λαυρέντιος|Άγιο Λαυρέντιο]] μέσω του παραποτάμου Ρισελιέ.

 

<references/>

 

* [http://www.biographi.ca/FR/ShowBioPrintable.asp?BioId=34237 ''Dictionnaire biographique du Canada en ligne''] — Βιογραφία στα [[Γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]

 

[[Κατηγορία:Κεμπέκ|Σαμπλαιν Σαμουελ ντε]]

[[Κατηγορία:Γάλλοι εξερευνητές|Σαμπλαιν Σαμουελ ντε]]

[[sl:Samuel de Champlain]]

[[sv:Samuel de Champlain]]

[[zh:萨缪尔·德·尚普兰]]