Το κοινό της [[Αθήνα]]ς είχε ήδη γνωρίσει την γαλλική οπερέτα από το 1871 από περιοδεύοντα γαλλικό θίασο. Το Σεπτέμβριο του 1908 ο θιασάρχης [[Αντώνιος Νίκας]] αποφασίζει να ανεβάσει μία ξένη οπερέτα με Έλληνες εκτελεστές. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1908, έπειτα από σύντομες αλλά εντατικές πρόβες, ανεβαίνει σε ελληνική μετάφραση η γαλλική οπερέτα "Μαμζέλ Νιτούς" (Mam'zelle Nitouche) του [[Florimond Ronger-Hervé]] με πρωταγωνίστρια τη [[Ροζαλία Νίκα|Ροζαλία Νίκα]], και αρχιμουσικό το [[Θεόφραστος Σακελλαρίδης|Θεόφραστο Σακελλαρίδη]] που σημειώνει εκπληκτική επιτυχία, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις ορισμένων. Ο ίδιος ο Σακελλαρίδης περιέγραφε την ιστορική εκείνη πρεμιέρα ως εξής:
''«Εσήκωσα αποφασιστικά την μπαγκέττα. Επηκολούθησε απόλυτος σιγή τριών – τεσσάρων δευτερολέπτων. Αρχίζω την εισαγωγή. Ανοίγει η αυλαία. Πρέπει να σημειωθεί ότι όλοι οι ηθοποιοί ήσαν ψύχραιμοι και τούτο διότι ήσαν τελείως κάτοχοι των ρόλων των. Η «εντράτα» του Χρυσομάλλη και το κουονλέκουπλέ του μοναστηριού «Τι καλά να ζει κανείς πάντοτε εκτός μονής» εκτελεσθέντα από την κ. Νίκα και το κόρο των μαθητριών έκαναν καλή εντύπωση απλώς στο κοινόν. Αλλά όταν μετ’ ολίγον ηκολούθησεν η εκτέλεσις της κ. Νίκα, του κ. Χρυσομάλλη του ντουέττου του «μολυβένιου στρατιώτη» με την περίφημη και πεταχτή ρεφραίν του «πάρσκ ιλ ετέ, πάρσκ ιλ ετέ», τότε εξέσπασεν η μπόρα. Τι χειροκροτήματα ήταν εκείνα ! Χίλιοι κεραυνοί αν έπεφταν μαζί, δεν θα προξενούσαν τόσο εκκωφαντικό πάταγο. Οι εκτελεσταί υπεχρεώθησαν να επαναλάβουν το ντουέττο πέντε φορές εν μέσω γενικής φρενίτιδος. Από κείνη τη στιγμή η υπόθεσις ήρχισε να θεωρείται πλέον κερδισμένη. Γρήγορη σαν αστραπή πέρασε τότε από μπροστά μου μια οπτασία. Μου φάνηκε πως έβλεπα κάποια μοίρα που μου έδειχνε να πάρω το δρόμο της οπερέττας, δρόμο που μου υπέδειξαν την άλλη μέρα και οι κριτικοί των εφημερίδων. Την ίδια επίσης στιγμή, η ίδια μοίρα φαίνεται πως έδειξε στον [[Ιωάννης Παπαϊωάννου|Παπαϊωάννου]] τον ίδιο δρόμο. Έτσι συναντηθήκαμε αργότερα και οι δυο στο κοινό μας διάβα, ως τη στιγμή που κάποια άλλη μοίρα, βάσκανη αυτή, μας αποτράβηξε από την ζωή της οπερέττας και από την… οπερέττα της ζωής».'' (βλ. Εφημερίδα "Ελευθερία", φύλλο 24/5/1960, σελ. 3)
