Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Ελλάδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα ελληνικά ΜΜΕ περιλαμβάνουν : α) τις [[εφημερίδα|εφημερίδες]] και περιοδικά, β) τους [[Ραδιοφωνικός σταθμός|ραδιοφωνικούς σταθμούς]] και γ) τους [[Τηλεοπτικό πρόγραμμα|τηλεοπτικούς σταθμούς]].

Στο πλαίσιο του [[Παγκόσμιος Ιστός|Παγκόσμιου Ιστού]] και της αναδυόμενης διαδικτυακής [[Δημοσιογραφία των πολιτών|δημοσιογραφίας των πολιτών]] , υποστηρίζεται ότι στα ελληνικά ΜΜΕ περιλαμβάνονται και τα [[Ιστολόγιο|ιστολόγια]] .

 

 

 

Η ιστορία της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης στην ουσία ξεκινά το Νοέμβριο του 1935 με το νόμο 19/20.11.1935, που εξέδωσε η δικτατορία Μεταξά. Σύμφωνα με αυτόν δημιουργείται μία «Υπηρεσία Ραδιοφωνικών Εκπομπών» που όπως είναι προφανές λογοκρίνονταν έντονα. Ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση δημιουργείται το «Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας» (ΕΙΡ) το οποίο σύντομα θα μετονομαστεί σε «Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεοράσεως» (ΕΙΡΤ) . Λίγα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1951 με το νόμο 1663 θεσπίζεται η λειτουργία ραδιοτηλεοπτικών σταθμών ενόπλων δυνάμεων ([[ΥΕΝΕΔ]]). Ο ανανεωτικός νόμος 722/1970 του καθεστώτος της 21ης Απρίλη ορίζει πως η ΥΕΝΕΔ έχει στόχο την διαπαιδαγώγηση των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας και δευτερευόντως του κοινού. Στο σημείο αυτό αξίζει να τονιστεί πως η λειτουργία ενός στρατιωτικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού αποτελεί πρωτοφανές δεδομένο στα χρονικά της ευρωπαϊκής ραδιοτηλεόρασης.

Από την αρχή της δημιουργίας της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης το ελληνικό κράτος διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον ραδιοτηλεοπτικό τομέα. Ωστόσο , η υπαγωγή αυτή υπήρξε αναπόφευκτη καθώς η ελληνική ραδιοτηλεόραση δημιουργήθηκε υπό δικτατορικά καθεστώτα. Παρά τις εξαγγελίες για αντικειμενικότητα και πολυφωνία στα κρατικά μέσα τόσο της κυβέρνησης Καραμανλή όσο και αργότερα των δύο περιόδων διακυβέρνησης του [[ΠΑΣΟΚ]] (1981-1985, 1985-1989) η κυβέρνηση εξακολουθούσε να ελέγχει τους φορείς της [[Τέταρτη Εξουσία|Τέταρτης Εξουσίας]] και να παρεμβαίνει σ’ αυτά αποσκοπώντας σε εκάστοτε οφέλη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η περίπτωση του λόγου του κ. Jacques Delors το 1988 καθώς και η υπόθεση του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ.Σωτήρη Κούβελα στην περίπτωση του [[TV 100]].

 

 

Ο δρόμος προς την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση ανοίγει μετά τις δημοτικές εκλογές του 1986 με πρωτοβουλία των δημάρχων των Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Πειραιά. Το 1987 δημιουργείται ο πρώτος μη κρατικός ραδιοσταθμός, «[[Αθήνα 9,84]]». Τον ακολουθούν το «κανάλι 1»του Πειραιά και ο ραδιοσταθμός «Θεσσαλονίκη 100». Η ιδιωτική ραδιοφωνία είναι πλέον πραγματικότητα. Ο δρόμος προς την ελληνική ιδιωτική τηλεόραση ουσιαστικά ανοίγεται με τον νόμο 1866/1989 της κυβέρνησης Τζανετάκη ο οποίος επέτρεπε την χορήγηση αδειών ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών τοπικής εμβέλειας μετά την απλή γνώμη του νεοσυσταθέντος τότε Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης ([[Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ)|ΕΣΡ]]).