Καινοφανής αστέρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

* Οι '''«καινοφανείς ακτίνων Χ»''' είναι διπλά συστήματα που δεν περιλαμβάνουν καν ένα λευκό νάνο. Αποτελούνται, όπως και πολλές άλλες πηγές ακτίνων Χ στον ουρανό, από ένα αστέρα της Κύριας Ακολουθίας και ένα [[αστέρας νετρονίων|αστέρα νετρονίων]] ή μια [[μαύρη τρύπα]].<ref>[http://www.nature.com/nature/journal/v378/n6553/abs/378157a0.html Dynamical evidence for a black hole in the eclipsing X-ray nova GRO J1655 – 40], ανακτήθηκε 09-08-10</ref> Σε τέτοια συστήματα η τρομακτική βαρύτητα του συμπαγούς μέλους συμπιέζει τόσο πολύ το υλικό που προσπίπτει στον δίσκο προσαυξήσεως από τον αστέρα Κύριας ακολουθίας, ώστε αυτός θερμαίνεται σε θερμοκρασίες εκατομμυρίων βαθμών και εκπέμπει [[ακτίνες Χ]]. Οι εκρήξεις των καινοφανών ακτίνων Χ συνιστούν απλά γεγονότα τροφοδοσίας του δίσκου (ή και της επιφάνειας του συμπαγούς σώματος στην περίπτωση του αστέρα νετρονίων) με μεγάλες ποσότητες υλικού. Δεν σημειώνεται δηλαδή καθόλου θερμοπυρηνική έκρηξη. Η διάρκεια της αναλαμπής ενός μέσου καινοφανούς ακτίνων Χ είναι αρκετά μεγάλη, φθάνοντας ίσως και το ένα έτος. Μια εξαίρεση ωστόσο συγκέντρωσε την προσοχή πολλών αστρονόμων: ο τεχνητός δορυφόρος ακτίνων Χ Rossi (Rossi XTE, X-ray Timing Explorer) και ο αντίστοιχος [[ακτίνες γ|ακτίνων γ]] Compton (Compton GRO, Gamma-Ray Observatory) ανίχνευσαν μια ισχυρή έκρηξη στις [[31 Μαρτίου]] [[1998]], που ταυτοποιήθηκε στο [[ορατό φως]] και στα [[ραδιοκύματα]] ως μια αναλαμπή του μεταβλητού αστέρα '''CI Καμηλοπαρδάλεως''', ενός καινοφανούς ακτίνων Χ. Αλλά αντί να διαρκέσει για πολλούς μήνες, η αναλαμπή έσβησε μέσα σε 50 μόλις ώρες! Ταυτόχρονα, σε ραδιοαστρονομικές παρατηρήσεις με το [[VLA]], που προσέφεραν μεγάλες μεγεθύνσεις, φάνηκαν δύο καμπυλωμένοι πίδακες από [[πλάσμα (Φυσική)|πλάσμα]] υψηλής ταχύτητας να εκτινάσσονται από τον αστέρα.<ref>{{cite journal
|author=Amy J. Mioduszewski, Michael P. Rupen |title=CI Camelopardalis: A Shell-shocked X-Ray Nova
|journal= The Astrophysical Journal |volume = 615 |page= 432
|doi= 10.1086/424376 |year = 2004
|url=http://iopscience.iop.org/0004-637X/615/1/432/pdf/0004-637X_615_1_432.pdf}}</ref> Σύμφωνα με τον R. Mark Wagner η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι ο δίσκος δεχόταν υλικό με ήπιο και σταθερό ρυθμό, όταν ξαφνικά από τον αστέρα-δότη αποσπάσθηκε ένας μεγάλος όγκος υλικού, που επέπεσε όλος μαζί. Η υπερβολική ποσότητα προκάλεσε τη βίαιη αντίδραση του συστήματος δίσκου-αστρικού πτώματος και την εκτίναξη του μεγαλύτερου μέρους του νέου υλικού στο διάστημα με τη μορφή των πιδάκων. Για το λόγο αυτό η αναλαμπή δεν είχε τη συνηθισμένη μεγάλη διάρκεια.

}}</ref>