Ζακ ντε Μολαί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ζακ ντε Μολέ''', εξελληνισμένα ''Ιάκωβος ντε Μολέ'', (Γαλλικά: '''Jacques de Molay''')(περ. [[1240]]/[[1250]]<ref>Demurger, Alain (2004). The Last Templar - The Tragedy of Jacques de Molay, Last Grand Master of the Temple (Translated into English by Antonia Nevill), Profile Books LTD, ISBN 1-86197-529-5 (First publication in France in 2002 as Jacques de Molay: le crépuscule des templiers by Éditions Payot & Rivages), σελ.1-4</ref> - Μάρτιος 1314) ήταν ο 23ος και τελευταίος [[Μέγας Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού]]. Διετέλεσε επικεφαλής του [[Τάγμα των Ναϊτών|Τάγματος των Ναϊτών]] από τις [[20 Απριλίου]] του [[1292]] εώς τη διάλυσή του, από τον [[Πάπας Κλήμης Ε΄|Πάπα ΚλήμηςΚλήμη Ε']]. Αν και σχετικά λίγα είναι γνωστά για την πραγματική του ζωή και τα κατορθώματα του πριν απ'τα τελευταία του χρόνια , θεωρείται ο πιο διάσημος Ιππότης του Ναού, μαζί με τον ιδρυτή του Τάγματος και πρώτο Μέγα Μάγιστρο [[Ούγος ντε Παιν|Ούγο ντε Παιν]]. Στόχος του ντε Μολέ ήταν να μεταρρυθμίσει το Τάγμα, και να το προσαρμόσει στην κατάσταση που επικρατούσε στους [[Άγιοι Τόποι|Αγίους Τόπους]] κατά την παρακμή των [[Σταυροφορίες|Σταυροφοριών]]. Καθώς ο ενθουσιασμός της Ευρώπης για τις Σταυροφορίες έφθινε, ο [[Φίλιππος Δ' της Γαλλίας]], βαθύτατα χρεωμένος απέναντι στους Ναΐτες, διέταξε το [[1307]] τη σύλληψη και το βασανισμό του ντε Μολέ και άλλων Γάλλων ιπποτών ωστέ να αποσπάσει ψευδείς ομολογίες. Όταν αργότερα ο ντε Μολέ απέσυρε την κατάθεσή του, ο Φίλιππος διέταξε το θάνατό του στην πυρά σ' ένα νησί του Σηκουάνα, τον Μάρτιο του [[1314]].