Κυλώνειο Άγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με το όνομα '''Κυλώνειον άγος''' έμεινε γνωστή στην ιστορία μια σειρά από δεινοπαθήματα και θεομηνίες που έπληξαν την αρχαία [[Αθήνα]] και που αποδόθηκαν στην οργή των θεών για τη σφαγή των οπαδών του [[Κύλων|Κύλωνα]] που συνέβη κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες.

 

Ο [[Κύλων]] που ανήκε στη τάξη των ευγενών, είχε αναδειχθεί [[ολυμπιονίκης]]. Εκμεταλλευόμενος την δημοτικότητά που είχε αποκτήσει και έχοντας τη βοήθεια του γαμπρού του Τυράννου των [[Μέγαρα|Μεγάρων]] [[Θεαγένης ο Μεγαρεύς|Θεαγένη]] επιχείρησε να καταλάβει την εξουσία στην [[αρχαία Αθήνα|Αθήνα]]. Είχε μάλιστα πάρει και χρησμό από το [[Μαντείο των Δελφών]] που έλεγε: «εν του Διός τη μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν» (Θουκ. Α' 126, 4). Θεώρησε ότι η μεγαλύτερη γιορτή του [[Δίας (μυθολογία)|Δία]] ήταν τα [[Ολύμπια]] (κατά πάσα πιθανότητα όμως το Μαντείο αναφερόταν στα [[Διάσια]]). Κατά την διάρκεια της εορτής των Ολυμπίων επιτρεπόταν στους ολυμπιονίκες στην επέτειο της νίκης τους να πηγαίνουν με συγγενείς και φίλους και να κάνουν θυσίες σε διάφορα ιερά της πόλης. Εκμεταλλευόμενος τη συνήθεια αυτή αλλά και τη δυσαρέσκεια εκείνη των Αθηναίων, μαζί με τον αδελφό του και τους οπαδούς του κατέλαβε την [[Ακρόπολη Αθηνών|Ακρόπολη]] το [[632 π.Χ.]], (κατ΄ άλλους το [[628 π.Χ.]]). Δεν επέτυχε όμως την ολοκλήρωση του σκοπού του γιατί ο τότε [[επώνυμος άρχων]] της Αθήνας ο [[Μεγακλής]], που ανήκε στην ισχυρή οικογένεια των [[Αλκμαιωνίδες|Αλκμαιωνιδών]], αντέδρασε δραστήρια και πολιορκώντας την Ακρόπολη ανάγκασε τον μεν Κύλωνα και τον αδελφό του να διαφύγουν στα [[Μέγαρα]], τους δε οπαδούς του να καταφύγουν [[ικέτης|ικέτες]] στον βωμό της [[Πολιάδα|Πολιάδος]] [[Αθηνά|Αθηνάς]]. Τότε όσοι κατέφευγαν στους βωμούς θεωρούνταν προστατευόμενοι των θεών και συνεπώς ήταν απαραβίαστοι.<br>

Οι οπαδοί όμως του Μεγακλή, ενώ τους υποσχέθηκαν πως αν βγουν από το ιερό δεν θα τους πείραζαν, παραβαίνοντας το πανελλήνιο εκείνο ιερό έθιμο, τους φόνευσαν προ του ιερού των Ευμενίδων, τη στιγμή που κατέρχονταν από την Ακρόπολη κρατώντας κατά την παράδοση ταινίες των οποίων η άλλη άκρη ήταν δεμένη στο βωμό, αφού προηγουμένως έκοψαν αυτές τις ταινίες, θεωρώντας έτσι ότι δεν τυγχάνουν πλέον της θείας προστασίας.