Βικιπαίδεια

Ρωμαϊκή μυθολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 51:
==Πτώση της ρωμαϊκής θρησκείας==
 
Οι διακρίσεις ανάμεσα στην [[φιλοσοφία]], την [[θρησκεία]], την λατρεία και την δεισιδαιμονία, προϊόν της φιλοσοφικής σκέψης μορφωμένων ανθρώπων στη Ρώμη, όπως ο [[Λουκρήτιος]] (''De rerum natura'') και άλλων [[Στωικισμός|στωικών]] κυρίως φιλοσόφων, επέδρασαν συστηματικά και καταλυτικά στη διαμόρφωση της σκέψης των νέων γενεών και συνεισέφεραν στην παρακμή της παλαιάς θρησκείας.
The distinctions among philosophy, religion, cult and superstition that would be made by an educated Roman of the [[1st century BC]] can be read in [[Lucretius]], a philosopher following [[Epicurus]]. Most educated Romans were [[Stoicism|Stoic]] in the outlook on life.
 
The transference of the anthropomorphic qualities of Greek gods to Roman ones, and perhaps even more, the prevalence of Greek philosophy among well-educated Romans, brought about an increasing neglect of the old rites, and in the [[1st century BC]] the religious importance of the old priestly offices declined rapidly, though their civic importance remained. Many men whose patrician birth called them to these duties had no belief in the rites, except perhaps as a political necessity. Nevertheless, the positions of ''pontifex maximus'' and ''augur'' remained coveted political posts. [[Julius Caesar]] used his election to the position of pontifex maximus to influence the membership of the priestly groups. The mass of the uneducated populace became increasingly interested in foreign rites being practiced by soldiers and traders in the cosmopolitan centers.
Η μετάγγιση των ανθρωπομορφικών ιδιοτήτων των Ελληνικών θεών στους Ρωμαϊκούς και η επικράτηση της ελληνικής φιλοσοφίας μεταξύ των μορφωμένων Ρωμαίων -συρμός εκείνη την εποχή- είχε ως αποτέλεσμα μια αυξανόμενη αδιαφορία για τα αρχαία τελετουργικά. Ήδη από τον 1ο π.Χ. αιώνα η θρησκευτική σημασία των αρχαίων ιερατικών αξιωμάτων παρήκμασε γοργά, αν και έμεινε ζωντανή η πολιτική σημασία τους. Αρκετοί πατρίκιοι που καλούνταν να εκτελέσουν τα δημόσια καθήκοντά τους δεν πίστευαν στις αρχαίες τελετουργίες, εκτός ίσως από πολιτική αναγκαιότητα. Παρόλα αυτά η θέσεις του ''pontifex maximus'' και του ''augur'' παρέμειναν ζωντανές ως πολιτικές θέσεις. Ο [[Ιούλιος Καίσαρας]] (Julius Caesar) χρησιμοποίησε την εκλογή του στη θέση του μεγάλου αρχιερέα (pontifex maximus) για να επηρεάσει τα μέλη των ιερατικών κοινοτήτων. Με την παρακμή της αυτόχθονης θρησκείας ο αμόρφωτος λαός στράφηκε βαθμιαία στις ξενόφερτες τελετουργίες που ασκούσαν στρατιώτες και έμποροι στα κοσμοπολιτικά κέντρα.
 
A thorough reform and restoration of the old system was carried out by Emperor [[Augustus]], who himself became a member of all the priestly orders. Even though the earlier ritual had little to do with individual morality, being mainly a businesslike relation with unseen powers in which humans paid proper service to the gods and were rewarded by security, it had promoted piety and religious discipline and thus was fostered by Augustus as a safeguard against internal disorder. During this period the legend of the founding of Rome by the Trojan hero [[Aeneas]] became prominent because of the publication of [[Virgil]]'s Aeneid.
Γραμμή 59 ⟶ 60 :
 
Under the empire, numerous foreign cults grew popular and were widely extended, such as the worship of the Egyptian goddess [[Isis]] and that of the [[Iran|Persian]] god [[Mithras]], initiatory religions of intense personal significance similar to Christianity in those respects. Despite desultory persecutions, usually at times of civic tensions beginning with [[Nero]], and more throrough persecutions beginning under [[Diocletian]], Christianity steadily gained converts. It became an officially supported religion in the Roman state under [[Constantine I of the Roman Empire|Constantine I]], who ruled as sole emperor from AD [[324]] to [[337]]. All cults save Christianity were prohibited in AD [[391]] by an edict of Emperor [[Theodosius I]]. Destruction of temples and desecration of the fanes began immediately, with the sacking of the [[Serapeum]] in Alexandria as an encouraging example.
 
 
 
 
 
==Δικτυακοί τόποι==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Ρωμαϊκή_μυθολογία"