Ο πρώτος επιστήμονας που μελέτησε τους Σαρακατσάνους εκτενώς είναι ο [[Δανία|Δανός]] [[Γλωσσολογία|γλωσσολόγος]] Carsten Hoeg, καθηγητής στο [[Πανεπιστήμιο της [[Κοπεγχάγη|Κοπεγχάγης]], ο οποίος στη μελέτη του ''Les Saracatsans, une tribu nomade Greque'' (''Οι Σαρακατσάνοι, μια ελληνική νομαδική φυλή'') υποστηρίζει ότι οι Σαρακατσάνοι είναι αρχαίο ελληνικό φύλο.<ref>Carsten Hoeg, ''Les Saracatsans, une tribu nomade Greque'', Παρίσι 1925</ref> Ο [[Αγγλία|Άγγλος]] κοινωνικός ανθρωπολόγος J.K. Campbell έζησε και μελέτησε τους Σαρακατσάνους της [[Ήπειρος|Ηπείρου]] το 1955, ακολουθώντας το νομαδικό τους βίο και κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά το τσελιγκάτο και τη δομή της οικογένειας. Ο Στέφανος Γρανίτσας στο έργο του ''Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου'' χαρακτηρίζει τους Σαρακατσάνους ως τους «καταλαγότερους Έλληνες»,<ref>Στέφανος Γρανίτσας, ''Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου'', Αθήνα 1921</ref> ο καθηγητής Δημήτρης Γεωργακάς απέδειξε ότι η σαρακατσάνικη διάλεκτος είναι απαλλαγμένη από ξενισμούς, ενώ η εθνογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη η οποία επίσης έζησε με τους Σαρακατσάνους, υποστηρίζει την καταγωγή τους από νομαδικά φύλα της [[Αρχαία Ελλάδα|Αρχαίας Ελλάδας]] και χαρακτηριστικά αναφέρει:<ref>Αγγελική Χατζημιχάλη, ''Οι Σαρακατσάνοι'', 1957</ref>
<blockquote>''«Νομάδες από πανάρχαια μήτρα κτηνοτρόφων, τσελιγκάδες, τσοπάνοι, προβαταραίοι, χωρίς δική τους γη και μόνιμη κατοικία. Περπατάρηδες και κόσμος από λόγγα, αυτοί είναι οι Σαρακατσάνοι. Ζούνε στους κάμπους τον χειμώνα κι ανεβαίνουν στα βουνά το καλοκαίρι. Η ζωή τους είναι ένα ταξίδι, μια αδιάκοπη μετακίνηση».''
