Ζίτσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο «σαλναμές» του [[Βιλαέτι|βιλαετίου]] Ιωαννίνων για το ''οικονομικό έτος 1311'' (Μάρτιος [[1895]] έως Φεβρουάριος [[1896]]), όπου διασώζεται η τελευταία αναλυτική απογραφή της οθωμανικής περιόδου, αποτυπώνει για τη Ζίτσα την εικόνα μιας ακμάζουσας [[κοινότητα]]ς με 260 «χανέδες» (οικογένειες) και συνολικά 1.472 κατοίκους.<ref>Μιχάλης Κοκολάκης, ''Η τουρκική στατιστική της Ηπείρου στο σαλμανέ του 1895'', κατάλογος ναχιγιέ Κουρέντων. Διαθέσιμο σε ψηφιακή μορφή στο [http://helios-eie.ekt.gr/EIE/handle/10442/7682 Αποθετήριο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών].</ref>

 

Το χωριό απελευθερώθηκε μαζί με τα Ιωάννινα το 1913 στα πλαίσια του [[Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Α΄ Βαλκανικού Πολέμου]]. Συμμετείχε ενεργά στην [[Εθνική Αντίσταση]] ([[1941]]-[[1945]]), ενώ κατά τον [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|Εμφύλιο Πόλεμο]] που ακολούθησε υπήρξε θέατρο σφοδρών μαχών λόγω της στρατηγικής του θέσης. Στα μεταπολεμικά χρόνια πολλοί κάτοικοι οδηγήθηκαν στη [[μετανάστευση]], κάτι που εντεινόταν από [[Επιδημία|επιδημίες]] [[φυλλοξήρα]]ς που έπλητταν τα [[αμπέλι]]α έως τις αρχές της [[Δεκαετία 1970|δεκαετίας του '70]].<ref name=dimos/> Παράλληλα, η χάραξη νέων οδικών αξόνων και η αναδιάταξη των κοινωνικών - οικονομικών δομών ακύρωσαν σε μεγάλο βαθμό τον αυτόνομο ρόλο που διαδραμάτιζε η Ζίτσα στην ευρύτερη περιοχή, μετατρέποντάς την σε δορυφόρο των Ιωαννίνων.<ref name=gymn/>