Θεοδόσιος Ζυγομαλάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
χωρίς παραπομπές |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
Μαθήτευσε κοντά στον πατέρα του [[ Ιωάννης Ζυγομαλάς (1498 - 1584)|Ιωάννη Ζυγομαλά]]. Το [[1555]] η οικογένεια μετακόμισε στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου ο πατέρας ασκούσε ήδη καθήκοντα λαϊκού αξιωματούχου και ρήτορα στο Πατριαρχείο, διδάσκοντας ταυτόχρονα τα [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικά]] και αντιγράφοντας κατά παραγγελία χειρόγραφα. Το [[1564]] ο εικοσάχρονος Θεοδόσιος μαρτυρείται ως [[Νοτάριος|νοτάριος]] του Οικουμενικού Πατριαρχείου και [[Κωδικογράφος|κωδικογράφος]] (γραφέας χειρογράφων βιβλίων), ενώ ήδη το [[1574]] έχει προαχθεί σε πρωτονοτάριο της Μεγάλης Εκκλησίας. Τέλος στα μέσα του [[1591]] ανέρχεται στο αξίωμα του [[Δικαιοφύλακας|δικαιοφύλακα]].
Είναι γνωστός χάρη στην μακρόχρονη αλληλογραφία και φιλία του με τον [[Γερμανία|Γερμανό]] φιλόλογο Μαρτίνο Κρούσιο (Martinus Crusius), καθηγητή της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης ([[Τύμπιγκεν]], γερμ. [[Τübingen]]). Ο τελευταίος σημείωνε στο αναλυτικό του ημερολόγιο για μια εικοσιπενταετία, όλες τις πληροφορίες που του έστελνε ο Θεοδόσιος και πολλές από αυτές δημοσίευσε στα βιβλία του, κυρίως στο "Turcograeciae libri octo" ([[1584]]). Χάρις σε αυτές τις πληροφορίες του Θεοδοσίου και στα δημοσιεύματα του Κρουσίου, αρχίζει να αναπτύσσεται την εποχή εκείνη το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για τους Έλληνες, χαρακτηρίζοντάς τους για πρώτη φορά απογόνους των αρχαίων Ελλήνων και των Βυζαντινών. Πρόκειται για το πνευματικό και ιδεολογικό ρεύμα που θα εξελιχθεί υπό το όνομα "[[Φιλελληνισμός]]". Οι πληροφορίες αυτές αποτελούν, επίσης, χρησιμότατη πηγή για τους σημερινούς ιστορικούς. Η πρόσφατη ανακάλυψη άγνωστου ως σήμερα αρχειακού υλικού στην Βιβλιοθήκη της πόλης Gotha (Γερμανία) αναμένεται να φέρει στο φως περισσότερα νέα στοιχεία (έκδοση ετοιμάζεται από τους Christian Gastgeber και Giuseppe de Gregorio).
Προς χάριν του Κρουσίου, ο Θεοδόσιος μετέφερε στην δημώδη γλώσσα της εποχής αρκετά κλασσικά και βυζαντινά κείμενα, όπως και επιστολές ή δικαιοπραξίες της εποχής του, που έτσι έκαναν γνωστό και το ομιλούμενο ιδίωμα στους συγχρόνους τους. Η χρησιμότητα των κειμένων αυτών είναι πολύτιμη στους [[Φιλόλογος|φιλόλογους]] και τους γλωσσολόγους. Φιλίες ανέπτυξε ο Θεοδόσιος και με άλλους [[Ουμανισμός|ουμανιστές]], όπως τους Γερμανούς Johannes Löwenklau ή Leunclavius (όνομα που ο Θεοδόσιος εξελλήνισε με την μορφή "Λεοντόνυχος"), Stefan Gerlach, τον Salomon Schweigger (γνωστός και στην εξελληνισμένη μορφή "Σολομών ο Σιωπικός"), τον Γάλλο Philippe du Fresne-Canaye, τον Ολλάνδό Georgius Dousa, τον Πολωνό Andrea Taranowski κ.ά. Η συμμετοχή του στην ανταλλαγή θεολογικών θέσεων και προτάσεων μεταξύ του πατριάρχη [[Ιερεμίας Β΄|Ιερεμία Β' του Τρανού]] και των [[Λούθηρος|λουθηρανών]] θεολόγων της Τυβίγγης φαίνεται περιορισμένη και πάντως όχι αποφασιστική.
Γραμμή 15:
* Μακρά επιστολή προς τον Crusius με χρονολογία 7 Απριλίου [[1581]]
* "Θεματοεπιστολαί" στα αρχαία και τα δημώδη ελληνικά (και τα τρία αυτά έργα εκτυπώθηκαν από τον Crusius)
* Παράφραση σε δημώδη γλώσσα του βυζαντινού μυθιστορήματος "Στεφανίτης και Ιχνηλάτης" (
* Παράφραση, ωσαύτως, της βυζαντινής νομικής συλλογής "Synopsis minor" ή "Μικρή σύνοψη" (με πολλές ενδιαφέρουσες πρωτότυπες προσθήκες)
* Παράφραση της "Εξαβίβλου" του [[Αρμενόπουλος|Κωνσταντίνου Αρμενόπουλου]] (ανέκδοτη έως σήμερα, ετοιμάζεται η πρώτη της έκδοση από τους Δ. Αποστολόπουλο, Κ.Γ. Πιτσάκη και Σt. Περεντίδη)
| |||