Αγιουτάγια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Αγιουτάγια ή Πρα Ναxόν Σι Αγιουτάγια''' (Phra Nakhon Si Ayutthaya) είναι πόλη της κεντρικήςεκεντρικής Ταϊλάνδης[[Ταϊλάνδη]]ς, πρωτεύουσα ομώνυμης επαρχίας, 85 περίπου χιλιόμετρα βόρεια της [[Μπανγκόγκ]] και με πλυθυσμό 47.185 (1980) κατοίκους. Η σύγχρονη πόλη, κτισμένη ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια, αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής, με σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα τον τουρισμό. Οι τουρίστες επισκέπτονται τα αναρίθμητα ιερά κακαι τους ναούς της πόλης, που χρονολογούνται από το 14ο αιώνα.

Η ιστορική πόλη της Αγιουτάγια ιδρύθηκε πάνω σ' ένα νησί, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια, γύρω στο 1350 μ. Χ., χρονολογία που σηματοδοτεί και την αφετηρία της σύγχρονης Ταϊλάνδης. Υπήρξε πρωτεύουσα του Βασιλείου της Αγιουτάγια, το οποίο από το 14ο έως το 18ο αιώνα αποτελούσε ένα από τα πιο ισχυρά κράτη στη νοτιοανατολική Ασία. Η πόλη, η οποία συχνά αποκαλείται Κρουνγκ Κάο, δηλαδή "αρχαία πρωτεύουσα", με πληθυσμό που έφθανε το ένα εκατομμύριο κατοίκους, άκμασε επί 400 τουλάχιστον χρόνια, ως πρωτεύουσα του παλαιού Σιαμ[[Σιάμ]]. Ξεπερνούσε σε πλούτο, μνημεία και χλιδή όλες τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις της εποχής της.

Ιδρυτής της πρώτης δυναστείας του Βασιλείου της Αγιουτάγια ήταν ο ηγεμόνας Ραματιμπόντι Α΄ (Ramathibodi I), ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του μετενσάρκωση του θεού Βισνού. Η αρχαία πόλη υπήρξε έδρα 33 βασιλιάδων και διατήρησε την ισχύ της επί 417 χρόνια, από το 1350, έτος της ίδρυσής της, μέχρι το 1767. Η αλλοτινή αυτή έδρα των βασιλιάδων του ΣιαμΣιάμ, κόσμημα της βουδιστικής αρχιτεκτονικής, καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τους Βιρμανούς εισβολειςεισβολείς το 1767. Το Παλαιό Βασιλικό Ανάκτορο, όπως και πολλοί από τους αρχιτεκτονικούς και καλλιτεχνικούς θησαυρούς της πόλης, αλλά και πολύτιμα λογοτεχνικά κείμενα, μετατράπηκαν σε στάχτη και ερείπια κατά την άλωσή της από από τις βιρμανικές στρατιές.

Η αρχαία πόλη της Αγιουτάγια ανακηρύχθηκε πολιτιστικό μνημείο και περιλήφθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1991 στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο.