Καστράτος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
GStreetwalker (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 24:
 
==== Παρακμή ====
ΗO χρυσός αιώνας κράτησε έως τα τέλη του 18ου αιώνα. Αλλαγές στις κυρίαρχες τεχνοτροπίες της όπερας, αλλά και στην ηθική αντιμετώπιση του ευνουχισμού των αγοριών, συνετέλεσαν ώστε οι καστράτοι να περάσουν σταδιακά σε δεύτερη μοίρα - ο τελευταίος ρόλος για καστράτο γράφτηκε από τον [[Τζάκομο Μέγιερμπεερ]] το [[1824]]. Παρ' όλα αυτά η πρακτική δεν εγκαταλείφθηκε, αφού εξακολουθούσε να υπάρχει ζήτηση για τις παλαιότερες όπερες.
 
Η οριστική εξάλειψη του φαινομένου ξεκίνησε το [[1870]], όταν ο ευνουχισμός για μουσικούς λόγους κατέστη παράνομος σε όλη τη χώρα. Το [[1878]] ο πάπας [[Πάπας Λέων ΙΓ΄|Λέων ΙΓ']] έδωσε εντολή να μην προσλαμβάνονται νέοι καστράτοι στις εκκλησιαστικές χορωδίες και το [[1902]] διέταξε την απομάκρυνση όσων είχαν απομείνει από παλαιότερα - εν τω μεταξύ είχαν ήδη εξαφανιστεί απ' τον κόσμο της όπερας. Ο τελευταίος, ο [[Αλεσάντρο Μορέσκι]] (αρχιχορωδός της [[Καπέλα Σιξτίνα|Καπέλα Σιστίνα]]), πέθανε το [[1922]] - είχε ευνουχιστεί γύρω στο [[1865]], λίγο πριν την απαγόρευση του 1870.