Φάρασα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι υπόλοιπες κοινότητες των Φαράσων τις οποίες το '''Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών''' χαρακτηρίζει ως '''«Αποικίες Φαράσων»''' ήταν: το '''Αφσάρι''' (τουρκ. '''Avsar-koy)''' [[Αφσάρι]], η '''Κίσκα''' (τουρκ. '''Kiske''', η αρχαία '''Κισκισσός)''' [[Κίσκα]], ο '''Σατής''' ή το '''Σατί''' (τουρκ. '''Sati)''' [[Σατί]], το '''Τζουχούρι''' ή '''Τσουχούρι''' (τουρκ. '''Cuhur-koy''' ή '''Cuhur-yurt)''' [[Τσουχούρι]], το '''Φκώσι''' ή '''Γαρσατί''' (τουρκ. '''Pos-gara-koy''' ή '''Gara-tepe''' ή '''Mansurlu''', η αρχαία '''Γαρσανδός)''' [[Φκώσι]] και το '''Ξουρδζάϊδι''' (τουρκ. '''Gara-koy)''' [[Ξουρδζάιδι]] το οποίο εγκαταλείφθηκε κατά το 1875. Οι κοινότητες αυτές μιλούσαν μια ελληνοκαππαδοκική διάλεκτο που την ονόμαζαν '''«βαρασώτ’κα»''' ή '''«ρωμά’κα».''' Στα Φάρασα ανήκαν επίσης και τα τουρκόφωνα χωριά: '''Γαριπτσάς''' ή '''Κουρούμζα''' (τουρκ. '''Curumze)''' [[Κουρούμζα]], '''Ταστσί''' (τουρκ. '''Tasci)''' [[Ταστσί]], '''Χοστσά''' [[Χοστσά]], '''Μπεσκαρντάς''' (τουρκ. '''Besgardas)''' [[Μπεσκαρντάς]] και '''Παχδζαδζούχι''' [[Παχδζαδζούχι]] που είχαν ελληνικό κυρίως πληθυσμό. Επίσης και οι οικισμοί '''Κοτσχισάρ''' '''(Kochisar''' ή '''Sereflikochisar)''', '''Κίρσεχιρ''' '''(Kirsehir)''' και '''Τσαϊρλίκ''' '''(Cerlik)'''. Αξίζει ν’ αναφερθεί ότι η τοπική παράδοση και ιστορία αναγνωρίζει την ύπαρξη στην περιοχή και αρκετών μουσουλμανικών χωριών '''[Παραζυέμη, Ἅνου και Κάτου Τελέλτες (Ντελέλοι), Τζαχηρού (ή Τσαχηρού), Γιαχγιαλῆ (Ἀγχιαβοῦδες) κ.α.],''', οι κάτοικοι των οποίων ήταν Έλληνες οι οποίοι αλλαξοπίστησαν κατά διάφορες περιόδους για να γλιτώσουν την ζωή και την περιουσία τους, με τελευταία περίοδο το 1821 περίπου.

Μετά τη διάλυση της Κουρδικής δυναστείας του Κοζάν στην οποίαόπου ανήκε και η φαρασιώτικη περιφέρεια και η οποία διήρκησε από το 1553 έως το 1876 περίπου, η περιφέρεια των Φαράσων προσαρτήθηκε διοικητικά στο νομό των Αδάνων εκτός του Βαρασού που υπαγόταν στην Καισάρεια, αλλά εκκλησιαστικά όλα τα χωριά εξακολουθούσαν να υπάγονται στην Αρχιεπισκοπή Καισαρείας.