Άστατο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

== Ιστορικά στοιχεία ==

Όλες οι προσπάθιες πολλών επιστημόνων από διάφορες χώρες, να ανακαλύψουν με όλες τις δυνατές χημικές και φυσικές μεθόδους, το ογδοηκοστό πέμπτο στοιχείο στη [[φύση]], ήταν ανεπιτυχείς. Το [[1940]], ο Ε. Σεγκρέ, ο Ντ. Κόρσον και ο Κ. Μακένζι πέτυχαν τη δημιουργία του πρώτου ισοτόπου, ^{<small>211</small>}At, βομβαρδίζοντας [[βισμούθιο]] με σωματίδια α μέσα σε ένα κύκλοτρο, στο Μπέρκλεϊ. Μόνο μετά από αυτήν την τεχνητή δημιουργία αποδείχτηκε ότι τέσσερα από τα ισότοπα της αστατίνης (^{<small>215</small>}At, ^{<small>216</small>}At, ^{<small>218</small>}At και ^{<small>219</small>}At) σχηματίζονται σε διάφορες διακλαδώσεις των τριών φυσικών σειρών της ραδιενεργού διάσπασης του [[ουράνιο|ουρανίου]] και του [[θόριο|θορίου]], διακλαδώσεις, όμως, που έχουν λίγες πιθανότητες να συμβούν (5x10^{<small>-5</small>} - 0,02%). Το άστατο προσροφάται από [[μέταλλα]] ([[άργυρος|άργυρο]], [[χρυσός|χρυσό]] και[[λευκόχρυσος|πλατίνα]]) και εξαερώνεται εύκολα υπό κανονικές συνθήκες στο [[κενό]]. Εξαιτίας αυτών των ιδιοτήτων του, το άστατο μπορεί να απομονωθεί (μέχρι και 85%) από τα προϊόντα της [[ακτινοβολία|ακτινοβολίας]] του βισμούθιου με απόσταξη σε κενό και προσρόφηση του άστατου από άργυρο ή πλατίνα(λευκόχρυσος). Οι χημικές ιδιότητες του άστατου είναι μοναδικές και πολύ ενδιαφέρουσες. Το άστατο συγγενεύει τόσο με το [[ιώδιο]] , όσο και με το [[πολώνιο]], παρουσιάζει δηλαδή, ιδιότητες τόσο αμετάλλου, όσο και μετάλλου. Αυτός ο συνδυασμός ιδιοτήτων οφείλεται στη θέση του άστατου στον περιοδικό πίνακα: είναι το βαρύτερο (και κατά συνέπεια το πιο "μεταλλικό") στοιχείο της ομάδας των αλογόνων. Όπως όλα τα αλογόνα, το άστατο δίνει αδιάλυτο [[άλας]], AgAt, και όπως το ιώδιο, γίνεται πεντασθενές με οξείδωση (το άλας AgAtJO₃ είναι ανάλογο προς το AgJO₃). Όμως, όπως τα τυπικά μέταλλα έτσι και το άστατο κατακρημνίζεται με [[υδρόθειο]], ακόμη και σε πολύ όξινο [[διάλυμα]]. Ο [[ψευδάργυρος]] το εκτοπίζει από διαλύματα θειικού οξέος με αποτέλεσμα να εναποτίθεται στην κάθοδο κατά την [[ηλεκτρόλυση]]. Η παρουσία του άστατου καθορίζεται από την εκπομπή σωματιδίων α.