Σύνδρομο της Κίνας

Το σύνδρομο της Κίνας είναι ένας όρος που επινοήθηκε από έναν Αμερικανό φυσικό το 1971 για να περιγράψει ένα πιθανό επακόλουθο κάποιας σοβαρής πυρηνική κατάρρευση, στην οποία λιωμένα συστατικά του πυρήνα του αντιδραστήρα διαπερνούν το σκεύος που τα συγκρατεί και το ίδιο το κτίριο. Ο όρος είναι παραπλανητικός, διότι λιωμένο υλικό από ένα τέτοιο γεγονός δεν θα μπορούσε να λιώσει διαπερνώντας το φλοιό της Γης και να φτάσει στην Κίνα.

Ιστορία και χρήση

Πυρηνικοί σταθμοί που κατασκευάστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 έθεσαν θέματα ασφάλειας και δημιούργησαν φόβους ότι ένα σοβαρό ατύχημα στον αντιδραστήρα θα μπορούσε να απελευθερώσει μεγάλες ποσότητες ραδιενεργού υλικού στο περιβάλλον. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μια διαμάχη προέκυψε σχετικά με την ικανότητα των συστημάτων ψύξης εκτάκτου ανάγκης να αποτρέψουν την τήξη του πυρήνα, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει το λεγόμενο Σύνδρομο της Κίνας. Το θέμα αυτό συζητήθηκε σε δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης και σε τεχνικά περιοδικά.

Το 1971, ο πυρηνικός φυσικός Ραλφ Λαππ χρησιμοποίησε τον όρο "σύνδρομο της Κίνας" για να περιγράψει μια πιθανή έγκαυμα-through, εξ αιτίας ατύχημα απώλειας ψυκτικού μέσου στον αντιδραστήρα και της επακόλουθης διαφυγής ραδιενεργού υλικού στο περιβάλλον. Οι δηλώσεις του έγιναν με βάση την έκθεση μιας ειδικής ομάδας πυρηνικών φυσικών με επικεφαλή τον Δρ W.K. Ergen, που δημοσιεύθηκε το 1967. Οι κίνδυνοι ενός τέτοιου υποθετικού ατυχήματος κατέστησαν δημοφιλείς από την ταινία του 1979,Το Σύνδρομο Της Κινας.

Το ίδιο το όνομα προέρχεται από την ιδεά ότι, σε πολλούς Αμερικανούς, "η άλλη άκρη του κόσμου" είναι η Κίνα.

Πιθανές επιπτώσεις μιας καταστροφικής κατάρρευσης

Το «Σύνδρομο της Κίνας», αναφέρεται σε ένα πιθανό αποτέλεσμα καταστροφικής, πυρηνική κατάρρευση ενός πυρηνικού αντιδραστήρα. Επονομαζόμενο και ως ατύχημα απώλειας ψυκτικού μέσου, το σενάριο αρχίζει όταν κάτι προκαλεί τη στάθμη του υγρού ψύξης στο δοχείο του αντιδραστήρα να πέσει, αποκαλύπτοντας μέρος ή όλο το συγκρότημα των ράβδων καυσίμων. Ακόμη και αν η πυρηνική αλυσιδωτή αντίδραση έχει σταματηθεί με τη χρήση των ράβδων ελέγχου ή άλλων συσκευών, το καύσιμο εξακολουθεί να παράγει σημαντική θερμότητα για κάποιο χρονικό διάστημα λόγω της περαιτέρω διάσπασης των προϊόντων σχάσης. Εάν δεν υποστούν σωστή ψύξη, το σύνολο των καυσίμων μπορεί να μαλακώσει και να λιώσει, πέφτοντας στο κάτω μέρος του δοχείου του αντιδραστήρα. Εκεί, χωρίς ράβδους ελέγχου απορρόφησης νετρονίων για να το αποτρέψει, η πυρηνική σχάση θα μπορούσε να επαναληφθεί, αλλά, ελλείψει ενός ρυθμιστή νετρονίων, θα μπορούσε και όχι. Ανεξαρτήτως, χωρίς επαρκή ψύξη, η θερμοκρασία του τετηγμένου καυσίμου θα μπορούσε να αυξηθεί σε σημείο που λιώνει μέσα από τις δομές που το περιέχουν. Αν και πολλοί θεωρούν ότι η ραδιενεργής αυτή λάβα θα σταματήσει πριν ή στον τη υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα, τέτοια σειρά γεγονότων θα απελευθέρώνε μεγάλες ποσότητες ραδιενεργού υλικού στην ατμόσφαιρα και στα υπόγεια ύδατα, ενδεχομένως προκαλώντας ζημιά στη τοπική χλωρίδα και πανίδα.