Εμπειρισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αν και στοιχεία του εμπειρισμού συναντώνται από την εποχή της διδασκαλίας του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]] και σε σημαντικό βαθμό στο έργο του [[Τόμας Χομπς]], η κλασσική εμπειριστική θεώρηση συνδέεται κυρίως με τον Άγγλο εμπειριστή [[Τζων Λοκ]], κατά τον οποίο ο ανθρώπινος νους παρομοιάζεται με άγραφο πίνακα ([[tabula rasa]]), αποκλείοντας κάθε [[A priori και a posteriori γνώση|προϋπάρχουσα (a priori) σκέψη]]. Οι θέσεις του εμπειρισμού, εξελίχθηκαν υπό μια συνεχιζόμενη διαμάχη με τον [[Σκεπτικισμό]], όπου έγινε εντονότερη με τους διαδόχους του, [[Μπέρκλεϊ]] και [[Ντέιβιντ Χιουμ]]. Αυτό οδήγησε στην κριτική θεώρηση των θέσεων του εμπειρισμού από τον [[Εμμάνουελ Καντ]] και μετέπειτα, κατά τον 20ο αιώνα, από τον [[Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν]] στον τομέα της [[Λογική|Λογικής]].

Ιστορικά αντιπαραβάλλεται με τον [[ρασιοναλισμός|ρασιοναλισμό]], κατά τον οποίο ο νους πρέπει να θεωρείται πηγή γνώσης και όχι οι αισθήσεις που μπορεί να μας εξαπατούν. Στις μέρες μας αυτός ο διαχωρισμός θεωρείται απλουστευτικός εξαιτίας της αποδοχής των κλασσικών ορθολογιστών ([[Καρτέσιος|Ντεκαρτ]], [[Σπινόζα]], [[Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς |Λάιμπνιτς]]) της εμπειρικής απόδειξης, όπως επίσης και της διαισθητικής γνώσης και χρήσης της λογικής των εμπειριστών για διάφορες έννοιες (όπως πχ. η ύπαρξη του Θεού). ΑντίθετοΣε δόγμααντιδιαστολή είναι και ο [[λογικισμός]], κατά τον οποίο η γνώση αποδίδεται στο λογικό συμπέρασμα.