Η αρχική ιδέα ανήκει στον [[Εσθονία|Εσθονό]] αστρονόμο [[Ερνστ Έπικ]] (Ernst Opik), που στατο [[1932]] υποστήριξε ότι οι κομήτες προέρχονται από ένα νέφος στις εξωτερικές περιοχές του Ηλιακού Συστήματος. Η ιδέα αυτή επανεισάχθηκε το [[1950]] από τον [[Ολλανδία|Ολλανδό]] αστρονόμο [[Γιάν Όορτ]] (Jan Hendrick Oort). Η λογική ήταν η εξής: εφόσον όλοι οι κομήτες κάποια στιγμή καταστρέφονται μέσα στο Ηλιακό Σύστημα (λόγω της βαρύτητας του [[Ήλιος|Ήλιου]] ή των μεγάλων [[Πλανήτης|πλανητών]]), δεν θα έπρεπε, μετά από πέντε δισεκατομμύρια [[Έτος|χρόνια]] ύπαρξης του Ηλιακού Συστήματος, να παρατηρούνται πια κομήτες. Άρα πρέπει να υπάρχει μια πηγή [[Κομήτης|πυρήνων κομητών]], που στέλνει συνεχώς κομήτες στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα. Αν ληφθούν υπόψη και οι τροχιές των κομητών μεγάλης περιόδου, η πηγή αυτή πρέπει να απέχει κάπου 50.000 [[Αστρονομική μονάδα|AU]] από τον Ήλιο και να περιέχει εκατομμύρια πυρήνων. Λόγω του ότι οι κομήτες μεγάλης περιόδου έρχονται έξω απ' την [[εκλειπτική]], η πηγή τους πρέπει να περιβάλλει σφαιρικά το Ηλιακό Σύστημα.
