|
O '''Αισθητισμός''' είναι ένα κίνημα συνδεδεμένο με την [[τέχνη]] και τηντη [[λογοτεχνία]] στα τέλη του 19ου αιώνα στηνστη [[Βρετανία]]. Γενικά, αναπαριστά την ίδια τάση που έδωσε ο [[Συμβολισμός]] και η Παρακμή στηνστη [[Γαλλία]] και μπορεί να θεωρηθεί το Αγγλικόαγγλικό παρακλάδι του ίδιου κινήματος. Ανήκει στηνστη Βικτωριανή αντίδραση και έχει [[Ρομαντισμός|ρομαντικές]] ρίζες. Έλαβε χώρα στα τέλη της [[Βικτωριανή εποχή|Βικτωριανής περιόδου]], περίπου από το 1868 μέχρι το 1901, και θεωρείται ότι τελείωσε με τηντη δίκη του [[Όσκαρ Ουάιλντ]]. Παρόλ' αυτά υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο αισθητικιστικό κίνημα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, περισσότερο στις Βρυξέλλες, υπό την ηγεσία του [[Metthew Elliott]].
Οι Άγγλοι συγγραφείς, οπαδοί της καλλιτεχνικής αισθητικής του κινήματος του Αισθητισμού, επηρεάστηκαν από τον ομοφυλόφιλο [[Ουώλτερ Πέιτερ |Walter Pater]] και τα δοκίμιάδοκίμια που δημοσιέυσε το 1867-68, στα οποία διακήρυτεδιακήρυττε την άποψη ότι τη ζωή πρέπει να την ζει κάποιος ενστικτωδικά, ακολουθώντας ένα ιδεώδηιδεώδες της ομορφιάς. Το έργο του ''ΜελέτηΜελέτες στην Ιστορία της Αναγέννησης (Studies in the History of the Renaissance)'' (1873) έγινε ένα ιερό κείμενο για τους τεχνοκεντρικούς ανθρώπους της [[Βικτωριανή εποχή|Βικτωριανής εποχής]]. Οι συγγραφείς του κινήματος χρησιμοποιούσαν το σύνθημα «Η Τέχνη για την Τέχνη» ([[w:en:Art_for_Art's_Sake|''Art for Art's Sake'']]), πλασμένο από τοντο φιλόσοφο [[Βικτόρ Κουζέν|Victor Cousin]] που το προώθησε ο [[Τεοφίλ Γκωτιέ|Theophile Gautier]] στηνστη [[Γαλλία]], και διακηρύχθηκεδιακήρυττε ότι η τέχνη δεν συνδέεται με την [[ηθική]].
Οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς του κινήματος του Αισθητισμού πίστευαν ότι ο ρόλος οποιασδήποτε μορφής τέχνης είναι να παρέχει εκλεπτυσμένη αισθησιακή [[ηδονή]] παρά να εκφράζει ηθικά ή συναισθηματικά μηνύματα. Συνεπώς, δεν δεχόντουσαν τις [[Ωφελιμισμός|ωφελιμιστικές]] θεωρίες των [[Τζων Ράσκιν|John Ruskin]] και του [[Μάθιου Άρνολντ|Matthew Arnold]], σύμφωνα με τις οποίες η τέχνη είναι κάτι ηθικό ή χρήσιμο. ΑντίΑντ' αυτού, πίστευαν ότι η [[Τέχνη]] δεν έχει κάποιονκάποιο διδακτικό σκοπό, αλλά χρειάζεται απλά να είναι όμορφη. Ο Αισθητισμός ανέπτυξε τηντη λατρεία της ομορφιάς, την οποία θεωρούσανθεωρούσε το βασικότερο παράγοντα στην Τέχνητέχνη. ΥποστήριζανΥποστήριζε ότι η Ζωήζωή πρέπει να αντιγράφει την Τέχνητέχνη. Τα κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν : πρόταση αντί δήλωσης, φιληδονία, μαζική χρήση συμβόλων, και συναισθησιακή ισχύ, που σημαίνει, εναρμόνιση μεταξύ λέξεων, χρωμάτων και [[μουσική|μουσικής]].
Οι πρόδρομοι του Αισθητισμού είναι οι [[Τζων Κητς|John Keats]] και [[Πέρσυ Μπυς Σέλεϋ|Percy Bysshe Shelley]]. Στην Αγγλία οι καλύτεροι αντιπρόσωποι του κινήματος ήταν ο [[Όσκαρ Ουάιλντ|Oscar Wilde]] και ο [[Ώλτζερνον Τσάρλς Σουίνμπερν|Algernon Charles Swinburne]], επηρεασμένοι και οι δύο από τους Γάλλους Συμβολιστές. Ανάμεσα στους υποστηριχτές του κινήματος του Αισθητισμού περιλαμβάνονται και οι [[Τζαίημς Μακ Νηλ Γουίστλερ|James McNeil Whistler]], [[Έντουαρντ Μπερν - Τζόουνς|Edward Burne - Jones]] και [[Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι|Dante Gabriel Rosseti]] . Το κίνημα ασκεί επίδραση στον εσωτερικό σχεδιασμό χώρου. Ο σχεδιασμός του «Αισθητικού» χαρακτηρίζεται από τηντη χρήση πραγμάτων, όπως φτερά παγονιού και μπλε και άσπρη πορσελάνη, και τα δύο από τα οποία λέγεται ότι χρησιμοποιούνταν σαν διακόσμηση από τον OscarΌσκαρ WildeΟυάιλντ, όταν ήταν νέος. Αυτή η πλευρά του κινήματος έγινε αντικείμενο [[Σάτιρα|σάτιρας]] από το περιοδικό [[Punch]] και την όπερα των Gilbert και Sallivan “Patience”.
Στο [[μυθιστόρημα]] του [[Κόπμπτον Μακένζη|Compton Mackenzie]], “Sinister"Απειλητικός Street”Δρόμος"(Sinister Street, 1913 -14) γίνεται χρήση του τύπου σε μία φάση μέσα από την οποία ο πρωταγωνιστής περνάει υπό την επήρεια ηλικιωμένων, παρακμιακών ατόμων. Το μυθιστόρημα του [[Ήβλυν Βω|Evelyn Waugh]], ο οποίος ήταν ένα νέο μέλος στην Αισθητική κοινότητα της Οξφόρδης, αποδίδει τον αισθητισμό περισσότερο από μία σατυρική οπτική γωνία, αλλά και από την οπτική γωνία ενός που βρισκόταν μέσα στο κίνημα. Μερικά ονόματα που συμμετείχαν στον κίνημα είναι οι [[Ρόμπερτ Μπάυρον|Robert Byron]], [[EvelynΧάρολντ Waugh]], [[Άκτον|Harold Acton]], [[Νάνσυ Μίτφορντ|Nancy Mitford]] και [[Άντονυ Πάουελ|Anthony Powell]].
==Πηγές==
|
