|
O '''Αισθητισμός''' είναι ένα κίνημα συνδεδεμένο με την [[τέχνη]] και τη [[λογοτεχνία]] στα τέλη του 19ου αιώνα στη [[Βρετανία]]. Γενικά, αναπαριστά την ίδια τάση που έδωσε ο [[Συμβολισμός]] και η Παρακμή στη [[Γαλλία]] και μπορεί να θεωρηθεί το αγγλικό παρακλάδι του ίδιου κινήματος. Ανήκει στη Βικτωριανή αντίδραση και έχει [[Ρομαντισμός|ρομαντικές]] ρίζες. Έλαβε χώρα στα τέλη της [[Βικτωριανή εποχή|Βικτωριανής περιόδου]], περίπου από το 1868 μέχρι το 1901, και θεωρείται ότι τελείωσε με τη δίκη του [[Όσκαρ Ουάιλντ]]. Παρόλ' αυτά υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο αισθητικιστικό κίνημα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, περισσότερο στις Βρυξέλλες, υπό την ηγεσία του [[MetthewΜάθιου ElliottΈλιοτ]] (Matthew Elliott).
Οι Άγγλοι συγγραφείς, οπαδοί της καλλιτεχνικής αισθητικής του κινήματος του Αισθητισμού, επηρεάστηκαν από τον ομοφυλόφιλο [[Ουώλτερ Πέιτερ]] |(Walter Pater]]) και τα δοκίμια που δημοσιέυσε το 1867-68, στα οποία διακήρυττε την άποψη ότι τη ζωή πρέπει να την ζει κάποιος ενστικτωδικά, ακολουθώντας ένα ιδεώδες της ομορφιάς. Το έργο του ''Μελέτες στην Ιστορία της Αναγέννησης (Studies in the History of the Renaissance)'' (1873) έγινε ένα ιερό κείμενο για τους τεχνοκεντρικούς ανθρώπους της [[Βικτωριανή εποχή|Βικτωριανής εποχής]]. Οι συγγραφείς του κινήματος χρησιμοποιούσαν το σύνθημα «Η Τέχνη για την Τέχνη» ([[w:en:Art_for_Art's_Sake|''Art for Art's Sake'']]), πλασμένο από το φιλόσοφο [[Βικτόρ Κουζέν|]] (Victor Cousin]]) που το προώθησε ο [[Τεοφίλ Γκωτιέ|]] (Theophile Gautier]]) στη [[Γαλλία]] και διακήρυττε ότι η τέχνη δεν συνδέεται με την [[ηθική]].
Οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς του κινήματος του Αισθητισμού πίστευαν ότι ο ρόλος οποιασδήποτε μορφής τέχνης είναι να παρέχει εκλεπτυσμένη αισθησιακή [[ηδονή]] παρά να εκφράζει ηθικά ή συναισθηματικά μηνύματα. Συνεπώς, δεν δεχόντουσαν τις [[Ωφελιμισμός|ωφελιμιστικές]] θεωρίες των [[Τζων Ράσκιν|]] (John Ruskin]]) και του [[Μάθιου Άρνολντ|]] (Matthew Arnold]]), σύμφωνα με τις οποίες η τέχνη είναι κάτι ηθικό ή χρήσιμο. Αντ' αυτού, πίστευαν ότι η [[Τέχνη]] δεν έχει κάποιο διδακτικό σκοπό, αλλά χρειάζεται απλά να είναι όμορφη. Ο Αισθητισμός ανέπτυξε τη λατρεία της ομορφιάς, την οποία θεωρούσε το βασικότερο παράγοντα στην τέχνη. Υποστήριζε ότι η ζωή πρέπει να αντιγράφει την τέχνη. Τα κύρια χαρακτηριστικά του κινήματος ήταν : πρόταση αντί δήλωσης, φιληδονία, μαζική χρήση συμβόλων και συναισθησιακή ισχύ, που σημαίνει εναρμόνιση μεταξύ λέξεων, χρωμάτων και [[μουσική|μουσικής]].
Οι πρόδρομοι του Αισθητισμού είναι οι [[Τζων Κητς|]] (John Keats]]) και [[Πέρσυ Μπυς Σέλεϋ|]] (Percy Bysshe Shelley]]). Στην Αγγλία οι καλύτεροι αντιπρόσωποι του κινήματος ήταν ο [[Όσκαρ Ουάιλντ|Oscar Wilde]] (Oskar Wilde) και ο [[Ώλτζερνον Τσάρλς Σουίνμπερν|]] (Algernon Charles Swinburne]]), επηρεασμένοι και οι δύο από τους Γάλλους Συμβολιστές. Ανάμεσα στους υποστηριχτές του κινήματος του Αισθητισμού περιλαμβάνονται και οι [[Τζαίημς Μακ Νηλ Γουίστλερ|]] (James McNeil Whistler]]), [[Έντουαρντ Μπερν - Τζόουνς|]] (Edward Burne - Jones]]) και [[Ντάντε Γκάμπριελ Ροσέτι|]] (Dante Gabriel Rosseti]]) . Το κίνημα ασκεί επίδραση στον εσωτερικό σχεδιασμό χώρου. Ο σχεδιασμός του «Αισθητικού» χαρακτηρίζεται από τη χρήση πραγμάτων, όπως φτερά παγονιού και μπλε και άσπρη πορσελάνη, και τα δύο από τα οποία λέγεται ότι χρησιμοποιούνταν σαν διακόσμηση από τον Όσκαρ Ουάιλντ, όταν ήταν νέος. Αυτή η πλευρά του κινήματος έγινε αντικείμενο [[Σάτιρα|σάτιρας]] από το περιοδικό [[Punch]] και την όπερα "Patience" των Gilbert[[Γκίλμπερτ και SallivanΣάλιβαν]] “Patience”(Gilbert & Sallivan).
Στο [[μυθιστόρημα]] του [[ΚόπμπτονΚόμπτον Μακένζη|]] (Compton Mackenzie]]) "Απειλητικός Δρόμος" (Sinister Street, 1913 -14) γίνεται χρήση του τύπου σε μία φάση μέσα από την οποία ο πρωταγωνιστής περνάει υπό την επήρεια ηλικιωμένων, παρακμιακών ατόμων. Το μυθιστόρημα του [[Ήβλυν Βω|]] (Evelyn Waugh]]), ο οποίος ήταν ένα νέο μέλος στην Αισθητική κοινότητα της Οξφόρδης, αποδίδει τον αισθητισμό περισσότερο από μία σατυρική οπτική γωνία, αλλά και από την οπτική γωνία ενός που βρισκόταν μέσα στο κίνημα. Μερικά ονόματα που συμμετείχαν στον κίνημα είναι οι [[Ρόμπερτ Μπάυρον|]] (Robert Byron]]), [[Χάρολντ Άκτον|]] (Harold Acton]]), [[Νάνσυ Μίτφορντ|]] (Nancy Mitford]]) και [[Άντονυ Πάουελ|]] (Anthony Powell]]).
==Πηγές==
|
