Πιπίνος ο Βραχύς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Thijs!bot (συζήτηση | συνεισφορές)
μ r2.6.3) (Ρομπότ: Τροποποίηση: an:Pepín o Petit
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Pippin the younger.jpg|thumb|right|200px|Πεπίνος ο βραχύς – έργο του καλλιτέχνη Λουδοβίκου Φιλίππου Αμιέλ ([[1837]]) μετά από παραγγελία του βασιλιά Λουδοβίκου Φιλίππου στο ιστορικό μουσείο των Βερσαλλιών]]
 
Ο '''Πιπίνος ο Βραχύς''' (γαλλ. ''Pépin le Bref'' ή '''Πιπίνος ο νεώτερος''' ([[714]] – [[768]]) ήταν δούκας των [[Φράγκοι|Φράγκων]] από το [[741]] και στην συνέχεια βασιλιάς των Φράγκων ([[751]] – [[768]]), πατέρας του [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνου]], γιος του [[Κάρολος Μαρτέλος|Κάρολου Μαρτέλου]], δούκα των Φράγκων, και της [[Ροτρούδη του Τρίερ|Ροτρούδης του Τρίερ]] ([[690]] – [[724]]).
 
Όταν πέθανε ο πατέρας του, Κάρολος Μαρτέλος ([[741]]), μοίρασε το βασίλειο του στους δύο γιους του από τον πρώτο του γάμο: στον μεγαλύτερο [[Καρλομάν ο μαγιοδρόμος|Καρλομάνο]], [[μαγιορδόμος|μαγιορδόμο]] και δούκα των Φράγκων, έδωσε την ηγεμονία της [[Αυστρασία]]ς και στον μικρότερο, Πεπίνο, την ηγεμονία της [[Νευστρία]]ς. Ο ετεροθαλής αδελφός τους, [[Γκρίφο]], από τον δεύτερο γάμο του πατέρα τους ζήτησε επίσης μερίδιο από την πατρική κληρονομιά, αλλά αιχμαλωτίστηκε από τα δύο αδέλφια σε μοναστήρι. Ο Καρλομάνος προσπάθησε να εγγυηθεί την ενότητα του Φραγκικού βασιλείου με τον [[Μεροβίγγειοι|Μεροβίγγειο]] βασιλιά Χιλδέριχο ([[743]]), αλλά κλείστηκε σε μοναστήρι ([[747]]) δίνοντας όλα τα μερίδια του στην Αυστρασία στον μικρότερο αδελφό του Πεπίνο με τον τίτλο του ''κυρίου των ανακτόρων'' ([[μαγιορδόμος]]). Ο Γκρίφο δραπέτευσε από το μοναστήρι καταφεύγοντας στον [[Οντίλο της Βαυαρίας]] που είχε παντρευτεί την αδελφή του Πεπίνου Ιλτρούδη, αλλά ο Πεπίνος κατάφερε να καταστείλει την εξέγερση εναντίον του.
Γραμμή 9:
Ο Πεπίνος υποτάχθηκε στις επιθυμίες του Χιλδέριχου, που είχε μόνο τον βασιλικό τίτλο των Φράγκων αλλά καθόλου δύναμη, γιατί θεωρείτο αστείος από τον λαό. Ο Πεπίνος έστειλε στην συνέχεια γράμμα στον [[Πάπας Ζαχαρίας|πάπα Ζαχαρία]] θεωρώντας απαράδεκτη την κατάσταση με την βασιλική εξουσία, προτιμώντας να μείνει ο θρόνος κενός παρά να έχει έναν βασιλιά εξασθενημένο. Τελικά ύστερα από το αίτημα ο θρόνος έμεινε κενός. Ο Πεπίνος στην συνέχεια εξελέγη βασιλιάς των Φράγκων σύμφωνα με παλιό Φραγκικό έθιμο όχι από τον πάπα αλλά από τον στρατό, χρίστηκε στο [[Σουασόν]] από τον [[Άγιος Βονιφάτιος|Βονιφάτιο]], αρχιεπίσκοπο της [[Μαγεντία]]ς.
 
Ο Γκρίφο συνέχισε την αντίσταση εναντίον του Πεπίνου, μέχρι που σκοτώθηκε στην μάχη του Σεν-Ζαν-ντε-Μωριέν ([[753]]). Ο [[Χιλδέριχος Γ']], ο τελευταίος των Μεροβίγγειων βασιλέων, ξυρίστηκε και κλείστηκε σε μοναστήρι. Ο Πεπίνος ισχυροποίησε την εξουσία του, όταν ο [[πάπας Στέφανος Β']] ταξίδευσε στο [[Παρίσι]] και τον έχρισε [[πατρίκιος|πατρίκιο]] των Ρωμαίων, ενώ σύμφωνα με τον [[σαλικός νόμος|Σαλικό νόμο]] έχρισε σαν διαδόχους τους γιους του, Κάρολο και Καρλομάνο. Αμέσως μετά προσπάθησε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στον πάπα, κηρύσσοντας πόλεμο στον [[Λομβαρδοί|Λομβαρδό]] βασιλιά [[Άιστουλφ]], που είχε καταλάβει παπικές εκτάσεις. Κατέλαβε την [[Ραβέννα]] και την [[Πεντάπολη]], όπου το παπικό κράτος είχε δημιουργηθεί, ενώ το [[759]] κατάφερε να εκδιώξει εξ' ολοκλήρου τους [[Σαρακηνοί|Σαρακηνούς]] από την [[Γαλατία]]. Ενσωμάτωσε για πρώτη φορά στο βασίλειο του την [[Ακουιτανία]]. Προσπάθησε να ολοκληρώσει το έργο του πατέρα του για πλήρη υποταγή των [[ΣάξονεςΣάξωνες|ΣαξόνωνΣαξώνων]], αλλά δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει λόγω της ασθένειας του τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κάτι που έκανε πανηγυρικά αργότερα ο μεγαλύτερος γιος του, Καρλομάγνος.
 
== Κληρονόμοι ==