Μαρία Πολυδούρη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Μαρία Πολυδούρη''' ([[1 Απριλίου]] [[1902]] - [[29 Απριλίου]] [[1930]]) ήταν Ελληνίδα [[ποίηση|ποιήτρια]] της [[νεορομαντική σχολή|νεορομαντικής σχολής]] από την [[Καλαμάτα]].

Γεννήθηκε την [[1 Απριλίου|1η Απριλίου]] 1902 στην [[Καλαμάτα]] και ήταν κόρη του φιλόλογουφιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες [[φεμινισμός|φεμινιστικές]] αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του [[Γύθειο|Γυθείου]] και των [[Φιλιατρά|Φιλιατρών]].

Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το [[πεζοτράγουδο]] "Ο πόνος της μάνας". Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού, που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.

Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα ενεγράφηεγγράφηκε στη [[Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της [[Κώστας Καρυωτάκης]]. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας, που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.

Το καλοκαίρι του 1926 διέλυσε τον αρραβώνα της και έφυγε για το [[Παρίσι]]. Σπούδασε [[ραπτική]] αλλά δεν πρόλαβε να εργαστεί γιατί προσβλήθηκε από [[φυματίωση]]. Επέστρεψε στην Αθήνα και συνέχισε τη νοσηλεία της στη "Σωτηρία" όπου έμαθε για την αυτοκτονία του πρώην εραστή της, Κώστα Καρυωτάκη. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή "Οι τρίλλιες που σβήνουν" και το 1929 τη δεύτερη, "Ηχώ στο χάος". Η Πολυδούρη άφησε δύο πεζά έργα, το Ημερολόγιό της και μία ατιτλοφόρητη [[νουβέλα]] με την οποία σαρκάζει ανελέητα το συντηρητισμό και την υποκρισία της εποχής της. Η φυματίωση όμως τελικά την κατέβαλε και, τα ξημερώματα της [[29 Απριλίου|29ης Απριλίου]] 1930 άφησε την τελευταία της πνοή στην Κλινική Χριστομάνου.

Η Μαρία Πολυδούρη ανήκει στη γενιά του 1920, που καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο [[λυρισμός|λυρισμό]] που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα [[μανιάτικα μοιρολόγια]]. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της. Ο Κ.Κώστας Σεργιόπουλος έχει πει για την Πολυδούρη: "''Η Μαρία Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματά της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία {...}, γι' αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του εσωτερικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα με όλες τις γενικεύσεις και τις υπερβολές, που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση...''".

Τα Άπαντα της Μαρίας Πολυδούρη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις "Αστάρτη", σε επιμέλεια Τάκη Μενδράκου. Ο συγγραφέας και ποιητής [[Κωστής Γκιμοσούλης]] έχει γράψει μία μυθιστορηματική βιογραφία της με τον τίτλο "Βρέχει Φως". Ποιήματά της έχουν μελοποιήσει Έλληνες συνθέτες, κλασσικοίκλασικοί, έντεχνοι και ροκ. Ανάμεσά τους οι Μενέλαος Παλλάντιος, Κωστής Κριτσωτάκης, [[Νίκος Μαμαγκάκης]], [[Γιάννης Σπανός]], [[Νότης Μαυρουδής]], Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Κουμπιός, Στέλιος Μποτωνάκης και το συγκρότημα "Πληνθέτες".