Μαλατέικα Αιτωλοακαρνανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{επιμέλεια}}
{{πηγές|13|05|2011}}
Μαλατέικα (αλλιώς Μαλατέϊκα ή Μαλαταίικα ή Μαλατέϊκο...): οικισμός στην συμβολή του ποταμού [[Αχελώος|Αχελώου]] με τον [[Ίναχος ποταμός|Ίναχο]] που μέχρι το 1968 ήταν ανεξάρτητη Κοινότητα, στην επαρχία Βάλτου - [[Αιτωλοακαρνανία|Αιτωλοακαρνανίας]]. Τώρα ανήκει στον Δήμο [[Αμφιλοχία|Αμφιλοχίας]]. Αυτό που σφράγισε τον τόπο υπήρξε ο κατακλυσμός του απ' τα νερά της τεχνητής [[Λίμνη Καστρακίου|Λίμνης Καστρακίου]] το 1968. <br>
Παρ΄ ότι ο βασικός οικισμός των Μαλατεϊκων, έμεινε εκτός [[Λίμνη Καστρακίου|Λίμνης]] εν τούτοις πλημμύρησαν σχεδόν όλες οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Σημειώνονται μερικοί από τους οικισμούς -τοποθεσίες που κατακλύσθηκαν εντελώς απ' τα νερά: το Πραντικό (αλλιώς [[Πρεβέτζα]]), το Αμπελάκι, η Γύρα, ο Άγιος Δημήτριος, το Μπαμπαλάκι (απέναντι απ' το [[Μπαμπαλιό]]), η Παλούμπα, η Λαχανού κλπ. Ελάχιστοι κάτοικοι απέμειναν με την καταστροφή του τόπου (4, 5 οικογένειες).
Γνώρισε την πλήρη συγκοινωνιακή απομόνωση για περίπου 2 χρόνια (δηλ. μέχρι το 1970 περίπου) οπότε και κατασκευάσθηκε δρόμος επικοινωνίας με την Κοινότητα των Αμοργιανών με την οποία και συγχωνεύθηκε διοικητικά. Απ' τα σπουδαιότερα μνημεία που χάθηκαν μέσα στα νερά σημειώνεται ο Βυζαντινός ναός ''Κοίμηση της Θεοτόκου'' στην Πρεβέτζα. Ήταν κτισμένη από τον 11ο Αιώνα. Στούς κτίτορες φαινόταν τον όνομα Οικονόμου. Τις τοιχογραφίες -όσες κατέστη δυνατόν - τις αφαίρεσαν πριν τον ''κατακλυσμό'', έμειναν αποθηκευμένες για χρόνια σε αποθήκες της ΔΕΗ στο Καστράκι, φέρεται δε στη συνέχεια να κατέληξαν άλλες στα Ιωάννινα άλλες δε στο Βυζαντινό Μουσείο των Αθηνών. ▼
Γνώρισε την πλήρη συγκοινωνιακή απομόνωση για περίπου 2 χρόνια (δηλ. μέχρι το 1970 περίπου) οπότε και κατασκευάσθηκε δρόμος επικοινωνίας με την Κοινότητα των [[Αμοργιανοί|Αμοργιανών]] με την οποία και συγχωνεύθηκε διοικητικά (εν συνεχεία, με τον ''Καποδίστρια'', στον [[Δήμος Ίναχου|Δήμο Ίναχου]]).
Στα λοιπά κτίσματα που χάθηκαν με τη λίμνη, σημειώνονται 2 νερόμυλοι, 3 ελαιοτριβεία ενώ 2 δημοτικά σχολεία λειτούργησαν για τελευταία σχολική χρονιά το 1967 στο Αμπελάκι και στην Πρεβέτζα.▼
<br>Στην ιστορία του τόπου σημειώνεται η ''μάχη στο Μαλατεϊκο Λημέρι'' τον Αύγουστο του 1806 του [[Κατσαντώνης|Κατσαντώνη]] με στρατιωτικό τμήμα του Αλή Πασά. Το εκ πεντακοσίων Αλβανών απόσπασμα καθοδηγούμενο από τον Δερβέναγα Αλούς Μπεράτη υπέστη σοβαρή ήττα αφήνοντας 40 νεκρούς στη Μάχη, ενώ σκοτώθηκαν 2 παληκάρια του [[Κατσαντώνης|Κατσαντώνη]]. Η επόμενη μάχη (1806) του [[Κατσαντώνης|Κατσαντώνη]] ήταν πάλι κοντά σ' αυτά τα μέρη, στη θέση Ληστή (κοντά στο [[Μπαμπαλιό]]) όπου παρά τα πλήγματα που υπέστη το εκ τριακοσίων Αλβανών Τζοχανταραίων στρατιωτικό σώμα υπό τον Δερβέναγα Μπεκύρ Τζουγαδούρο, εν τούτοις πέτυχε τον σοβαρό τραυματισμό του [[Κατσαντώνης|Κατσαντώνη]]. Ο τραυματισμένος [[Κατσαντώνης]] διέταξε τακτική υποχώρηση. Μετά ένα μήνα έφτασε στην ρωσοκρατούμενη Κέρκυρα για θεραπεία του τραύματός του...(1)
Ειδική κατασκευή και ιστορία είχε η πεζογέφυρα πάνω από τον Ίναχο: ήταν κατασκευασμένη με συρματόσχοινα δεμένα από πλατάνια αμφίπλευρα του Ίναχου και με πέταβρα σαν δάπεδα και παραπέτια. Παρά την μεγάλη της ταλάντωση, υπήρξε ασφαλής και εξυπηρέτησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τόπου. Από τον φυσικό πλούτο των ''πνιγμένων τόπων'' σημειώνονται τα Ιαματικά Λουτρά της Πρεβέτζας που συγκέντρωναν πλήθος παραθεριστών μέχρι και τον κατακλυσμό του τόπου.▼
▲
Οι περισσότεροι παλαιοί κάτοικοι μετανάστευσαν στο Αγρίνιο συνεχίζοντας κατα κανόνα τις αγροτικές ενασχολήσεις κυρίως με την καπνοκαλιέργεια. Λιγότεροι κατέληξαν στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους, ανοίγουν και άλλα λίγα σπίτια του χωριού, κυρίως σαββατοκύριακα, καλοκαίρια ή την εποχή μαζέματος της ελιάς, από γόνους της αναγκαστικής μετανάστευσης, που επισκεύασαν τα πατρικά τους σπίτια ή έκτισαν εξ' αρχής -εξοχικά πλέον- στον τόπο, που παραμένει όμορφος. Στα πόδια του οικισμού απλώνεται η πανέμορφη Λίμνη που αποκατέστησε εν μέρει τις τόσες ομορφιές που καταστράφηκαν από την βίαια διατάραξη της φύσης.▼
▲Στα λοιπά κτίσματα που χάθηκαν με τη λίμνη, σημειώνονται 2 νερόμυλοι, 3 ελαιοτριβεία ενώ 2 δημοτικά σχολεία λειτούργησαν για τελευταία σχολική χρονιά το 1967 στο Αμπελάκι και στην [[Πρεβέτζα]].
▲Ειδική κατασκευή και ιστορία είχε η πεζογέφυρα πάνω από τον [[Ίναχος ποταμός|Ίναχο]]: ήταν κατασκευασμένη με συρματόσχοινα δεμένα από πλατάνια αμφίπλευρα του [[Ίναχος ποταμός|Ίναχου]] και με πέταβρα σαν δάπεδα και παραπέτια. Παρά την μεγάλη της ταλάντωση, υπήρξε ασφαλής και εξυπηρέτησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τόπου. Από τον φυσικό πλούτο των ''πνιγμένων τόπων'' σημειώνονται τα Ιαματικά Λουτρά της Πρεβέτζας που συγκέντρωναν πλήθος παραθεριστών μέχρι και τον κατακλυσμό του τόπου.<br>
▲Οι περισσότεροι παλαιοί κάτοικοι μετανάστευσαν στο [[Αγρίνιο]] συνεχίζοντας κατα κανόνα τις αγροτικές ενασχολήσεις κυρίως με την καπνοκαλιέργεια. Λιγότεροι κατέληξαν στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους, ανοίγουν και άλλα λίγα σπίτια του χωριού, κυρίως σαββατοκύριακα, καλοκαίρια ή την εποχή μαζέματος της ελιάς, από γόνους της αναγκαστικής μετανάστευσης, που επισκεύασαν τα πατρικά τους σπίτια ή έκτισαν εξ' αρχής -εξοχικά πλέον- στον τόπο, που παραμένει όμορφος. Στα πόδια του οικισμού απλώνεται η πανέμορφη [[Λίμνη|Λιμνη Καστρακίου]] που αποκατέστησε εν μέρει τις τόσες ομορφιές που καταστράφηκαν από την βίαια διατάραξη της φύσης. Οι χαμένες αυτές ομορφιές των Μαλατεϊκων, οι χαμένες μνήμες, οι καταγεγραμμένες και μη αρχαιότητες και τα μνημεία που κατεστράφησαν, η συνακόλουθη βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, η βίαιη αλλαγή της γεωγραφίας του τόπου και εν τέλει η σημερινή αμφισβήτηση των ''μεγάλων φραγμάτων'' ακόμα και από τους υπέρμαχους της ενεργειακής αξιοποίησης των ποταμών, όλα μαζί αποτελούν πτυχές από όσα συνέβησαν και όσα ακόμα σχεδιάζονται είς βάρος του [[Αχελώος|Αχελώου]] [[http://www.eepf.gr/arthra/ektropiacheloou_f116.html|παραπομπή: Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης]].
<br>Βιβλιογραφία :
1. ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ, Δημήτρη Σταμέλου, εκδ. Ι.Δ.ΚολλΑΡΟΥ, 1988
| |||