Ο '''νεοφιλελευθερισμός''' είναι μια ταμπέλα που χρησιμοποιείταιχρησιμοποιούμενη από τους αντίπαλους του [[φιλελευθερισμός|φιλελευθερισμού]], συχνά με αρνητικά συμπαραδηλούμενα, για να περιγράψει τις ιδεολογίες πουοι οποίες υπερασπίζονται τη μείωση της συμμετοχής και του ρόλου του [[κράτος|κράτους]] στην οικονομική δραστηριότητα, για παράδειγμαόπως με μείωση της [[φορολογία]]ς και ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών. Επίσης αναφέρεται σε τάσεις υιοθέτησης ορολογίας ιδιωτικής οικονομικής (πχ «αποδοτικότητα», «επιλογές καταναλωτή», «προϊόν» κλπ) και λογικής διαχείρισης/διοίκησης ιδιωτικής επιχείρησης σε θέματα που αφορούν στην [[πολιτική]], τη [[δημοκρατία]], την κοινωνία.
Αντίθετα από τον [[φιλελευθερισμός|φιλελευθερισμό]], που ήταν ένα ιστορικό πολιτικό κίνημα στην Ευρώπη, με απαρχή την προσπάθεια υπέρβασης των συνθηκών που σχετίζονταισχετιζόμενων με τους θρησκευτικούς πολέμους που ταλάνισαν την ήπειρο κατά τους 16ο και 17ο αιώνες, και το οποίο αντιτάχθηκε στη [[μοναρχία]] προτάσσοντας το αίτημα για [[δημοκρατία]] και ελευθερία του ατόμου, ο νεοφιλελευθερισμός προτάσσει ως αίτημα κυρίως την οικονομική «αποδοτικότητα». Δεδομένου άλλωστε ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια τάση που έχει εμφανιστεί εδώ και αρκετές δεκαετίες μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια έννοια που δεν είναι ούτε ιδιαίτερα «νέα» ούτε ιδιαίτερα «φιλελεύθερη».<ref>Garbo, Gunnar, ''Neo-liberalism is neither new or liberal - a historical settlement of a political counterfeiter's workshop'', Oslo:Kolofon 2008</ref>
Ο νεοφιλελευθερισμός θεωρείται βασικός άξονας της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε η [[Μάργκαρετ Θάτσερ|Θάτσερ]] στο Ηνωμένο Βασίλειο και ο [[Ρόναλντ Ρήγκαν|Ρήγκαν]] στις ΗΠΑ. Σε ακαδημαϊκό επίπεδο ο νεοφιλελευθερισμός έχει συνδεθεί με τον οικονομολόγο [[Μίλτον Φρίντμαν]]. Όσον αφορά όμως στην οικονομική θεωρία, και όχι την οικονομική πολιτική, οι όροι [[μονεταρισμός]] και [[νεοκλασικά οικονομικά]] είναι μάλλον ακριβέστεροι.
