Ιωάννης Δημουλίτσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Ο '''Ιωάννης Δημουλίτσας''' (που ήταν γνωστός με το όνομα '''Πατατούκος''') ήταν ο κατασκευαστής των πρώτων πυρπολικών κατά την Ελληνική Επανάστση του 1821.
Πατατούκος,
Έτσι έμεινε περισσότερο γνωστός στην ιστορία ο κατασκευαστής των πρώτων πυρπολικών του αγώνα, Ιωάννης Κωνσταντίνου Δημουλίτσας.
Κατάγονταν από την Πάργα και πολύ νέος εγκαταστάθηκε στα Ψαρά. Ταξίδευε συχνά με τα ψαριανά πλοία. Σ΄ένα ταξίδι του έμεινε κάμποσο καιρό στην Τουλώνα της Γαλλίας. Έπιασε φιλία μ΄ένα αξιωματικό του μηχανικού, Ρίτσι, που έκανε τον καθηγητή στον εκεί Γαλλικό ναύσταθμο. Από αυτόν επήρε μαθήματα κατασκευής πυρπολικών. Στα Ψαρά τον θαύμαζαν για τις γνώσεις του και τον θεωρούσαν σοφό. Γι΄αυτό και όταν, μετά την αποτυχία του Γεώργη Καλαφάτη, πρότεινε την κατασκευή του πρώτου πυρπολικού του, του έδωσαν εμπιστοσύνη.
Το Μάιο του 1821, τις ημέρες που ήταν σε αμηχανία οι Έλληνες πλοίαρχοι, καθώς δεν μπορούσαν να πλησιάσουν το μεγάλο Τουρκικό δίκροτο στον όρμο της Ερεσού, ο Πατατούκος έφτιαξε βιαστικά το πρώτο πυρπολικό που δεν πέτυχε στην αποστολή του. Όμως με το δεύτερο, που έφτιαξε σε περισσότερο χρόνο, πέτυχε ο Παπανικολής να καταστρέψει το μεγάλο εκείνο εχθρικό πλοίο που τ΄ ονόμαζαν «Κινούμενο όρος». Η επιτυχία εκείνη άνοιξε καινούριο δρόμο στου Έλληνες ναυτικούς για την αντιμετώπιση των εχθρικών στόλων. Χωρίς τα πυρπολικά είναι άγνωστο αν θα επιζούσε η Επανάσταση.
Ο Πατατούκος που εξακολούθησε και μετά να κατασκευάζει πυρπολικά, είναι αφανής ήρωας του μεγάλου Αγώνα. Η συμβολή σ΄ αυτόν στάθηκε πολύ μεγάλη, αλογάριαστη. Στα Ψαρά ήταν και ως άνθρωπος πολύ αγαπητός ο Πατατούκος για την ανιδιοτέλεια του και τον αγαθό χαρακτήρα του. Γι΄ αυτό και όταν πέθανε από λοιμική, κατά το Μάρτιο του 1823, η κηδεία του έγινε πάνδημη, τον έλεγαν «σωτήρα της Ελλάδας» και η Κοινότητα των Ψαρών χορήγησε στην οικογένεια του σύνταξη μηνιάτικο, σ΄ ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Λεξικό της επανάστασης του 1821
Χρ. Στασινόπουλος, τόμος Δ΄, σελ.143
 
Κατάγονταν από την [[Πάργα]] και πολύ νέος εγκαταστάθηκε στα Ψαρά. Ταξίδευε συχνά με τα ψαριανά πλοία. Σ΄έναΣε ένα ταξίδι του έμεινε κάμποσοαρκετό καιρό στην Τουλώνα της Γαλλίας. Έπιασε φιλία μ΄ένα αξιωματικό του μηχανικού, Ρίτσι, που έκανε τον καθηγητή στον εκεί Γαλλικό ναύσταθμο. Από αυτόν επήρεπήρε μαθήματα κατασκευής πυρπολικών. Στα Ψαρά τον θαύμαζαν για τις γνώσεις του και τον θεωρούσαν σοφό. Γι΄αυτό και όταν, μετά την αποτυχία του Γεώργη Καλαφάτη, πρότεινε την κατασκευή του πρώτου πυρπολικού του, του έδωσαν εμπιστοσύνη.
Άλλοι Δημουλιτσαίοι Παργινοί αγωνιστές:
 
Δημουλίτσας Σπύρος: Εκατόνταρχος στα Επτάνησα μαζί με 187 πατριώτες του και 50 Σουλιώτες επιτεθήκαν κατά των Τουρκαλβανών στην Πάργα τον Ιούλιο του 1821.
Το Μάιο του 1821, τις ημέρες που ήταν σε αμηχανία οι Έλληνες πλοίαρχοι, καθώς δεν μπορούσαν να πλησιάσουν το μεγάλο Τουρκικό δίκροτο στον όρμο της Ερεσού, ο Πατατούκος έφτιαξε βιαστικά το πρώτο πυρπολικό που δεν πέτυχε στην αποστολή του. Όμως με το δεύτερο, που έφτιαξε σε περισσότερο χρόνο, πέτυχε ο Παπανικολής να καταστρέψει το μεγάλο εκείνο εχθρικό πλοίο που τ΄το ονόμαζαν «Κινούμενο όρος». Η επιτυχία εκείνη άνοιξε καινούριο δρόμο στου Έλληνες ναυτικούς για την αντιμετώπιση των εχθρικών στόλων. Χωρίς τα πυρπολικά είναι άγνωστο αν θα επιζούσε η Επανάσταση.
Δημουλίτσας Αντώνιος, Δημουλίτσας Αναστάσιος και Δημουλίτσας Παναγιώτης: Έλαβαν μέρος κι αυτοί στην παραπάνω επίθεση
 
ΟΗ Πατατούκος που εξακολούθησε και μετά να κατασκευάζει πυρπολικά, είναι αφανής ήρωαςσυμβολή του μεγάλουΠατατούκου Αγώνα.στην Ηεπανάσταση συμβολή σ΄ αυτόν στάθηκεήταν πολύ μεγάλη, αλογάριαστη. Στα Ψαρά ήταν και ως άνθρωπος πολύ αγαπητός ο Πατατούκος για την ανιδιοτέλεια του και τον αγαθό χαρακτήρα του. Γι΄ αυτό και όταν πέθανε από λοιμική, κατά το Μάρτιο του 1823, η κηδεία του έγινεήταν πάνδημη, τον έλεγαν «σωτήρα της Ελλάδας» και η Κοινότητα των Ψαρών χορήγησε στην οικογένεια του μηνιαία σύνταξη μηνιάτικο, σ΄ ένδειξη ευγνωμοσύνης.
 
==Πηγή==
*Λεξικό της επανάστασης του 1821
Χρ. Στασινόπουλος, τόμος Δ΄, σελ.143