Φθορισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο φθορισμός συνήχησης κατά τον οποίο η απορροφουμένη ακτινοβολία αποδίδεται με μεγαλύτερο μήκος κύματος (μικρότερη συχνότητα), αποτελεί οριακή περίπτωση του γενικότερου φαινομένου. Κατά τον φθορισμό συνήχησης τα άτομα μεταπίπτουν απ΄ ευθείας στην αρχική τους κατάσταση εκπέμποντας όλη την απορροφιθείσα φωτεινή ενέργεια πάλι υπό μορφή ακτινοβολίας του αυτού μήκους κύματος. Σε πλλές όμαως των περιπτώσεων είναι δυνατόν να εμφανισθεί ολόκληρο φάσμα φθορισμού. Το [[1852]] ο Στοκς είχε διατυπώσει ότι η εκπεμπομένη από φθορισμό ακτινοβολία έχει μεγαλύτερο μήκος κύματος από την ακτινοβολία ερεθισμού. Σήμερα αυτό ερμηνεύεται με την θεωρία των κβάντων λαμβάνοντας υπ΄όψη ότι το ηλεκτόνιο του ερεθισμένου ατόμου ανυψούμενο αρχικά σε ψηλότερη στάθμη ενέργειας στη συνέχεια επανέρχεται στην αρχική κατάσταση, όχι απ΄ ευθείας όπως στον φθορισμό ΄συνήχησης αλλά μεταπίπτοντας από στάθμη σε στάθμη.<br />

Έτσι αν ατμός ιωδίου φωτισθεί από ακτινοβολία της πράσινης ράβδωσης του υδραργύρου (λ= 5460 άνγκστρομ) αποδίδει ολόκληρο φεγγοβόλο φάσμα μήκους κύματος ίσου με της προσπίπτουσας ακτινοβολίας.

===Φθορισμός εξ ευαισθητοποίησης===

Το [[1923]] οι, [[Φρανκ]] και [[Καρπ]] ανακάλυψαν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση φθορισμού. Αυτοί κατά τα πειράματα που επεχειρούσαν φώτισαν [[μίγμα]] ατμών (υδραργύρου και θαλλίου ή και αργύρου, μολύβδου ή νατρίου) με ακτινοβολία μήκους κύματος 2537 Μ.Α. (μονάδες άνγκστρομ) η οποία απορροφάται μόνο από τους ατμούς του υδραργύρου. Παρατήρησαν λοιπόν ότι κατά την σύγκρουση των ερεθισμένων ατόμων υδραργύρου με τα άτομα άλλων μεταλλικών ατμών πραγματοποιείται μια μεταβίβαση ενέργειας ερεθισμού με συνέπεια αμφότεροι οι ατμοί να καθίστανται φθορίζοντες και να εκπέμπουν όλες τις γραμμές του φάσματος σε μήκος κύματος μεγαλύτερο εκείνου της προσπίπτουσας αεχικά ακτινοβολίας. Ο Φρανκ ονόμασε τότε το φαινόμενο αυτό "''Φθορισμό εξ ευαισθητοποίησης''".