Λουί Νικολά Νταβού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: lv:Luī Nikolā Davū |
Xqbot (συζήτηση | συνεισφορές) μ Ρομπότ: Τροποποίηση: lv:Luijs Nikolā Davū; διακοσμητικές αλλαγές |
||
Γραμμή 1:
[[
'''Λουί Νικολά ντ' Αβού''' ([[10 Μαΐου]] [[1770]] - [[1 Ιουνίου]] [[1823]], γνωστότερος ως '''Νταβού''',
== Βιογραφία ==
Καταγόταν από παλιά, αλλά ξεπεσμένη οικογένεια ευγενών και τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής επανάστασης]]. Υπήρξε στενός φίλος των [[Ζαν Λαν|Λαν]], [[Ζαν Μπατίστ Μπεσσιέρ|Μπεσσιέρ]] και [[Λουί Σαρλ Αντουάν Ντεσσαί|Ντεσσαί]], από τους οποίους ο τελευταίος ήταν εκείνος ο οποίος παρουσίασε τον Νταβού στον [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Βοναπάρτη]] με επαινετικά λόγια. Ακολούθησε τον Ναπολέοντα στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] και μετά την φυγή του αρχηγού του από εκεί ([[1800]]) στάθηκε αδιάλλακτος στην παράδοση των καταλοίπων της γαλλικής στρατιάς. Το [[1801]] ηγήθηκε του γαλλικού ιππικού στην [[Ιταλία]]. Το [[1804]] ήταν ο νεότερος σε ηλικία στρατάρχης, διακριθείς σε πληθώρα κρίσιμων μαχών.
Στην [[μάχη του Άουερσταντ]], [[14 Οκτωβρίου]] [[1806]], με έναν τακτικό ελιγμό ο οποίος πέρασε για πάντα στα στρατιωτικά χρονικά, κατάφερε να κυκλώσει τις διπλάσιες [[Πρωσία|πρωσσικές]] δυνάμεις και να καταγάγει την λαμπρή νίκη η οποία επέτρεψε στον Ναπολέοντα να κατακτήσει το [[Βερολίνο]]. Του ανετέθη ο ρόλος του τοποτηρητή της [[Πολωνία|Πολωνίας]] και τότε ήλθε για πρώτη φορά σε σύγκρουση με τον Ναπολέοντα, αποτέλεμα της παρέμβασης της ερωμένης του αυτοκράτορα, κόμμισας Βαλέφσκυ, η οποία τον έπεισε παρασκηνιακά να λάβει αποφάσεις που θα ευνοούσαν το πολωνικό έθνος. Το [[1812]] ανέλαβε την οργάνωση των 500.000 ανδρών της Μεγάλης Στρατιάς για την εκστρατεία στην [[Ρωσία]], όπου και πάλι συγκρούσθηκε με τον Ναπολέοντα όταν διαφώνησε ως προς την σκοπιμότητα μίας τέτοιας επιχείρησης. Χάρη στην ανδρεία του κέρδισε τον θαυμασμό των ανδρών του, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «''Σιδηρού Στρατάρχη''», αλλά ο απότομος και οξύθυμος χαρακτήρας του τον καθιστούσε αντιπαθή ανάμεσα στους ομοιόβαθμούς του οι οποίοι συχνά τον υπονόμευσαν.
Το [[1813]] κατόρθωσε να κρατήσει υπό γαλλική κατοχή το πολιορκημένο [[Αμβούργο]] επί ένα έτος, ενώ ο Ναπολέων είχε ήδη παραδοθεί. Επιστρέφοντας στην Γαλλία αρνήθηκε να ορκισθεί πίστη στην [[μοναρχία]] όπως οι περισσότεροι στρατάρχες, παραμένοντας πιστός στον Ναπολέοντα, λόγος για τον οποίον απομακρύνθηκε από κάθε αξίωμα και προνόμιο. Μετά την επάνοδο του Βοναπάρτη, προσέφερε άμεσα τις υπηρεσίες του και εκείνος του ανέθεσε την θέση του Υπουργού Αμύνης –ένα μοιραίο σφάλμα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αφού η παρουσία του στο πεδίο μάχης του [[Βατερλώ]] θα είχε αποτρέψει πολλά από τα σφάλματα που διαπράχθηκαν από τους [[Μισέλ Νέϋ|Νέυ]] και [[Εμμανουέλ Γκρουσύ|Γκρουσύ]].
Γραμμή 10:
Μετά την ήττα αγωνίστηκε να σώσει το Παρίσι, επιτυγχάνοντας να απωθήσει τις εμπροσθοφυλακές του [[Μπλύχερ]], αλλά υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει στις [[3 Ιουλίου]] [[1815]], όταν πλέον πληροφορήθηκε ότι ο Ναπολέων είχε παραδοθεί. Στη συνέχεια ιδιώτευσε περνώντας μία δύσκολη και στερημένη ζωή, έως ότου το [[1817]] διορίσθηκε δήμαρχος σε προάστειο του Παρισιού. Παρά τα επαινετικά λόγια του προς το πρόσωπό του μετά την επάνοδό του από την [[Έλβα]], ο Ναπολέων δεν αναγνώρισε τις υπηρεσίες του, χαρακτηρίζοντάς τον στα απομνημονεύματά του ως αναξιόπιστο επιτελή του. Όλοι οι ιστορικοί ωστόσο, εξαίρουν τον Νταβού ως στρατηγικό και διοικητικό πνεύμα ανώτερο του Ναπολέοντα.
== Πηγές ==
* [http://imansolas.freeservers.com/Angelos/The%20Napoleon%20Generals.html Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο των Ιωάννη Μανσόλα και Άγγελου Δαλασσηνού]
{{Στοιχεία προσώπου
Γραμμή 47:
[[ko:루이 니콜라 다부]]
[[lmo:Louis Nicolas Davout]]
[[lv:
[[nl:Louis Nicolas Davout]]
[[pl:Louis Nicolas Davout]]
| |||