Κοινωνικός Δαρβινισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Thanospsy (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 3:
 
==Θεωρητικοί του Κοινωνικού Δαρβινισμού==
Ο Χέρμπερτ Σπένσερ φαίνεται να είναι ένας από τους γνωστότερους πρεσβευτές του Κοινωνικού Δαρβινισμού, αν και με το έργο του δεν επιχείρησε σκόπιμα τη διάδοση όλων των δυσάρεστων συνεπειών που έφερε η συγκεκριμένη θεωρία. Ο Σπένσερ παρομοιάζει αρχικά την κοινωνία με έναν ζωντανό οργανισμό αποτελούμενο από όργανα-θεσμούς που εξασφαλίζουν την επιβίωση, κάνοντας γόνιμο το πεδίο για μετέπειτα συγκρίσεις των φυσικών δομών με τις κοινωνικές. Χαρακτηριστικό κομμάτι του έργου του είναι η ιδέα, ότι οι η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις φυσικές διεργασίες της εξέλιξης στην κοινωνία χρηματοδοτώντας και προστατεύοντας τους φτωχούς και αδυνάτους, καθώς έτσι διαστρεβλώνεται η ροή της επιβίωσης των ισχυρότερων και πλουσίων που θα δημιουργήσουν τελικά υγιέστερες κοινωνικές δομές. Επηρεασμένος από τις πολιτικές και οικονομικές θεωρίες του Τόμας Μάλθους που ήθελαν τον τερματισμό των φιλανθρωπιών, ώστε να επέλθει η διαιώνιση των περισσότερο προσαρμοσμένων, και από το ευρύτερο κλίμα του ακμάζοντα [[Καπιταλισμός|καπιταλισμού]] στην [[Αγγλία]], ο Σπένσερ προώθησε σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες του Κοινωνικού Δαρβινισμού που λειτούργησε, άλλωστε, σαν ένα ιδεολογικό πλαίσιο-άλλοθι για τα πολλαπλά [[Αποικιοκρατισμός|αποικιοκρατικά]] ταξίδια των Δυτικών της εποχής.
 
Άλλος γνωστός εκπρόσωπος των πεποιθήσεων του Κοινωνικού Δαρβινισμού είναι ο συγγενής του Δαρβίνου, Φράνσις Γκάλτον, ο οποίος με τις θεωρητικές του πεποιθήσεις και τις ψυχομετρικές πρακτικές του θέλησε να προωθήσει την ''εξυγίανση'' της κοινωνίας. Ο Γκάλτον θεωρούσε, ότι καταλυτικό ρόλο στα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες των ανθρώπων διαδραματίζει η κληρονομικότητα, και ως εκ τούτου θα πρέπει να ελέγχεται η αναπαραγωγή των αδυνάτων και ανίσχυρων, ώστε να μην επέλθει ο υπερπληθυσμός τους. Το 1883 εισήγαγε τον όρο ''ευγονική'' με τον οποίο εξέφρασε την υποστήριξή του για την επιλεκτική αναπαραγωγή μόνο των ικανών και επιφανών, έτσι ώστε να διαιωνιστεί η ομάδα των ανθρώπων που φαίνεται να είναι περισσότερο προσαρμοσμένη στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και όχι άλλες.