Ανί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{coord|40.5075|43.572778|type:city(45934)|format=dms|display=title}}

 

Το '''Ανί''' ([[Αρμενική γλώσσα|Αρμένικα]]: Անի, [[Γεωργιανή γλώσσα|Γεωργιανά]]: ანი, [[Λατινικά]]: Abnicum, γνωστό και ως Ανίον) <ref name="eb1911">{{cite encyclopedia | title =ANI (anc. Abnicum) | last = Hooper | first = Horace Everett | encyclopedia =Encyclopædia Britannica Eleventh Edition | volume =2 | pages =47 | publisher = Cambridge University Press | date =1910–1911 | url = http://encyclopedia.jrank.org/ANC_APO/ANI_anc_Abnicum_.html | accessdate = 2011-05-30 }}</ref> είναι μια ερειπωμένη μεσαιωνική πόλη η οποία βρίσκεται στην επαρχία του [[Καρς]] της [[Τουρκία|Τουρκίας]] στα σύνορα με την [[Αρμενία]]. Η πόλη οποία είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.464 μέτρων και στο παρελθόν ήταν η πρωτεύουσα του μεσαιωνικού βασιλείου της Αρμενίας το οποίο επεκτεινόταν στην περιοχή της σημερινής Αρμενίας και της ανατολικής Τουρκίας.

Το Ανί είναι χτισμένο σε μια τριγωνική γεωγραφική περιοχή με φυσική οχύρωση ανατολικώς από το φαράγγι του ποταμού Ακχουριάν και δυτικώς από την κοιλάδα Μποστανιάρ/Τζαγκοτζαντβόρ. Ο ποταμός Ακχουριάν ο οποίος είναι παρακλάδι του ποταμού Αράξ, οριοθετεί τα σημερινά σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας. Το Ανί αποκαλείται "η πόλη με τις 1001 εκκλησίες" και στο παρελθόν ήταν σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων. Τα θρησκευτικά μνημεία, τα παλάτια και οι οχυρώσεις θεωρούνται από τα καλύτερες κατασκευές από τεχνική και αισθητική πλευρά στον κόσμο. <ref name="virtual"> {{cite web | last =Sim | first =Steven | title =VirtualANI - Dedicated to the Deserted Medieval Armenian City of Ani | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org | accessdate = 2011-06-03}}</ref> <ref name="eco">{{cite web| title =Ani, a Disputed City Haunted by History | publisher =[[The Economist]] | date =June 15, 2006 | url =http://www.economist.com/diversions/displaystory.cfm?story_id=7066270 | accessdate =2011-05-30 }} </ref> Στην ακμή της, η πόλη είχε πληθυσμό 100.000 - 200.000 και ανταγωνιζόταν την [[Κωνσταντινούπολη]], την [[Βαγδάτη]] και το [[Κάϊρο]] <ref name="SAE"> Ghafadaryan, Karo. ''«Անի»'' (''Ani''). Soviet Armenian Encyclopedia. vol. i. Yerevan: Armenian SSR: Armenian Academy of Sciences, 1974, pp. 407-412.</ref> <!-- STRAY INFO: 50,000–100,000<ref>The Armenians, Anne Elizabeth Redgate, page 210, 2000</ref> -->. Παρόλα τα μεγαλεία, η πόλη εγκαταλείφθηκε και ξεχάστηκε για αιώνες. <ref name="eb1911"/><ref name="landmark"> {{cite web | title =Sacred Site | work =Ani, Turkey | publisher =Landmarks Foundation | url =http://www.landmarksfoundation.org/projects_ani.shtml | accessdate =2011-05-30}}</ref>

 

 

 

 

Το Ανί έφτασε την ακμή κατά την μακρά βασιλεία του βασιλιά Γκαγκίκ Ι (989-1020). Μετά το θάνατό του οι δύο υιοί του μάλωσαν για την διαδοχή. Ο πρωτότοκος γιος ο Χοβχάνες Σμπατ (1020-1041) απέκτησε το έλεγχο του Ανί και ο νεότερος αδελφό του Ασχότ IV (1020-1040) απέκτησε το έλεγχο άλλων εδαφών της δυναστείας Βαγρατιδών. Ο Χοβχάνες Σμπατ, φοβούμενος ότι η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] θα επιτεθεί στο αδύναμο βασίλειο έκανε τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Βασίλειο κληρονόμο του. Το Ιανουάριο 1022 ο Πατριάρχης Πέτρος παράδωσε στο [[Βασίλειος Β'|Βασίλειο Β']], ο οποίος ξεχειμώνιαζε με το στρατό του στην [[Τραπεζούντα]], ένα έγγραφο από τον Χοβχάνες Σμπατ με το οποίο θα έπαιρνε ενέχυρο το βασίλειο σε περίπτωση που αυτός θα πέθαινε. <ref>Whittow. ''Making of Byzantium'', p. 383.</ref> Όταν ο Χοβχάνες Σμπατ πέθανε το 1041, ο διάδοχος του Βασίλειου Β' ισχυρίστηκε κυριαρχία στο Ανί. Ο νέος βασιλιάς του Ανί Γααγκίκ ΙΙ (1042-1045) ήταν αντίθετος σε αυτή την κυριαρχία και πολλές βυζαντινές επιδρομές οι οποίες ακολούθησαν απωθήθηκαν με επιτυχία. Το 1045 μετά την αιχμαλώτιση του βασιλιά Ασχότ της δυναστείας Βαγρατιδών και την υποκίνηση φιλο-βυζαντινών ανάμεσα στο πληθυσμό του Ανί η πόλη παραδόθηκε στον Βυζαντινό έλεγχο. <ref name="SAE"/> Ένας Έλληνας διοικητής εγκαταστάθηκε στην πόλη.

 

Το Ανί δεν βρισκόταν πάνω σε κάποια σημαντική εμπορική γραμμή αλλά λόγω του μεγέθους, την δύναμη και τον πλούτο έγινε σημαντικό εμπορικό κέντρο μεταξύ Βυζαντινών, Περσών, Αράβων αλλά και των μικρότερων λαών της νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας <ref name="SAE"/>. Ο δρόμος του μεταξιού με τον οποίο γινόταν εμπόριο μεταξύ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και της Κίνας περνούσε από το Ανί <ref name="eco"/>.

 

Το 1064 μια μεγάλη στρατιά Σελτζούκων Τούρκων καθοδηγούμενη από τον Σουλτάνο [[Αλπ Αρσλάν]] μαζί με Καυκασιανούς Γεωργιανούς υπό την καθοδήγηση του Βασιλιά Βαγκράτ επιτέθηκε στο Ανί. Μετά από πολιορκία 25 ημερών έγινε κατάληψη της πόλης και ο πληθυσμός σφαγιάστηκε. Ένας απολογισμός των λεηλασιών και των σφαγών περιγράφεται από τον Άραβα ιστορικό Σιβτ ιμπν αλ-Γκάβζι ο οποίος παρουσιάζει τις περιγραφές ενός αυτόπτη μάρτυρα:

 

Το 1072 οι Σελτζούκοι πούλησαν το Ανί στους Σανταντίντ (Shaddadid), μια μουσουλμανική Κούρδικη δυναστεία η οποία προερχόταν από την [[Γκαντζά]]. Οι Σανταντίντ επιδίωξαν γενικά μια συμφιλιωτική πολιτική έναντι των Αρμενίων και του χριστιανικού πληθυσμού και έγιναν αρκετοί γάμοι με μέλη της Βαγραδίτικης αριστοκρατίας. Κάθε φορά που η κυβέρνηση των Σανταντίντ γινόταν αδιάλλακτη ο πληθυσμός της πόλης έκανε έκκληση για βοήθεια από το χριστιανικό βασίλειο της Γεωργίας. Οι Γεωργιανοί κατέλαβαν το Ανί το 1124, 1161 και το 1174 αλλά κάθε φορά η πόλη επέστρεφε στους Σανταντίντ.

 

 

Οι [[Μογγόλοι]] χωρίς επιτυχία πολιόρκησαν το Ανί 1226. Το 1236 κατάφεραν να καταλάβουν και λεηλάτησαν την πόλη, σφάζοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η πόλη έπεσε την στιγμή που απουσίαζε ο Σαχανσχάν. Όταν επέστρεψε στην πόλη η δυναστεία των Ζακαρίδων συνέχισε να κυβερνά το Ανί, ως υποτελείς των Μογγόλων και όχι των Γεωργιανών. Το Ανί ξεκίνησε σταδιακά να παρακμάζει μέχρι την ολοκληρωτική παρακμή κατά την περίοδο των Μογγόλων. Κατά το 14ο αιώνα η πόλη κυβερνήθηκε με την διαδοχή των τοπικών Τουρκικών δυναστειών συμπεριλαμβανομένων των Γιαλαϊρίδων (Jalayrids) και των Καρά Κογιουνλού (Τουρκμένικο φύλο ''Μαύρο Πρόβατο'')'οι οποίο έκαναν το Ανί πρωτεύουσα. Ο [[Ταμερλάνος]] κατέκτησε το Ανί την δεκαετία του 1380. Μετά το θάνατό του οι Καρά Κογιουνλού πήραν πάλη την κυριαρχία της πόλης και μετέφεραν την πρωτεύουσά του στο [[Γιερεβάν]]. Το 1441 το Αρμένικο Καθολικάτο μετέφερε επίσης την έδρα στο [[Γιερεβάν]]. H δυναστεία των [[Πέρσες|Πέρσων]] [[Αυτοκρατορία Σαφαβιδών|Σαφαβιδών]] στην συνέχει κυβέρνησαν το Ανί μέχρι που έγινε μέρος της [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] το 1579. Μια μικρή πόλη συνέχισε να διατηρείται εντός των τειχών τουλάχιστον μέχρι το μέσο του 17ου αιώνα, αλλά ο χώρος εντελώς εγκαταλείφθηκε στα μέσα στου 18ου αιώνα. Η μείωση του πληθυσμού έγινε παράλληλα με την γενικότερη μείωση της αγροτικής ενδοχώρας ως αποτέλεσμα της πολιτικής αναταραχής στην περιοχή μεταξύ των συνόρων των Οθωμανικών-Ιρανικών πολέμων και του κατακερματισμού του κεντρικού ελέγχου των αυτοκρατοριών.

 

Το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, Ευρωπαίοι ταξιδιώτες ανακάλυψαν το Ανί και έγινε γνωστό στη δύση, δημοσιεύοντας περιγραφές σε επιστημονικά και ταξιδιωτικά περιοδικά. Το 1878 η περιοχή του [[Καρς]], συμπεριλαμβανομένου και του Ανί, ενώθηκε με τα εδάφη της [[Ρωσική Αυτοκρατορία|Ρωσικής Αυτοκρατορίας]]. Το 1892 οι πρώτες αρχαιολογικές ανασκαφές έγινα στο Ανί, χρηματοδοτούμενες από την Ακαδημία των Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης και καθοδηγούμενες από τον Ρώσο αρχαιολόγο Νικολάϊ Μαρ (1864-1934). Οι ανασκαφές του Μαρ στο Ανί ξανάρχισαν το 1904 και συνέχισαν κάθε χρόνο μέχρι το 1917. Σε μεγάλο μέρος της πόλης έγιναν ανασκαφές, μεγάλος αριθμός κτηρίων βγήκε στην επιφάνεια και έγιναν μετρήσεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε μελέτες και δημοσιεύσεις σε ακαδημαϊκά περιοδικά, οδηγοί για τα μνημεία γράφτηκαν. <ref>Kalantar, Ashkharbek, ''The Mediaeval Inscriptions of Vanstan, Armenia,'' Civilisations du Proche-Orient: Series 2 - Philologie - CDPOP 2, Vol. 2, Recherches et Publications, Neuchâtel, Paris, 1999;ISBN 978-2-940032-11-2</ref> Έγιναν επιδιορθώσεις σε κτήρια τα οποία είχαν μεγάλο κίνδυνο να κατολισθήσουν. Ένα μουσείο δημιουργήθηκε για να στεγάσει τα δεκάδες χιλιάδες ευρήματα των ανασκαφών. Το μουσείο στεγάστηκε σε δύο κτήρια, στο Τέμενος Μινουτσίχρ (Minuchihr) και σε ένα ειδικά κτισμένο πέτρινο κτήριο για το σκοπό αυτό. <ref name="marr">{{cite book | last =Marr | first =Nicolas | title =Ani - Rêve d'Arménie | publisher =Anagramme Editions | year =2001 | isbn =978-2-914571-00-5}}</ref>

 

 

Το 1918, κατά την διάρκεια των τελευταίων σταδίων του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου]] ο στρατός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πολέμαγε στην περιοχή κατά του νεοσύστατου κράτους της Αρμενίας, καταλαμβάνοντας το [[Καρς]] τον Απρίλιο του 1918. Στο Ανί έγιναν προσπάθειες να μεταφερθούν τα εκθέματα του μουσείου καθώς οι Τούρκοι στρατιώτες πλησίαζαν την περιοχή. Περίπου 6.000 αντικείμενα (αντικείμενα που ήταν εύκολο να μεταφερθούν) αφαιρέθηκαν από τον Αρμένιο αρχαιολόγο Ασχκχαρμπέκ Καλαντάρ (ο οποίος στο παρελθόν συμμετείχε στις ανασκαφές του Νικολάϊ Μαρ). Κατόπιν εντολής του Ιωσήφ Ορμπέλι (Αρμένιος Οριενταλιστής) τα εκθέματα σήμερα είναι μέρος της συλλογής του Κρατικού Μουσείου Αρμένικης Ιστορίας στην [[Γιερεβάν]]. <ref name="Kalantar">{{cite book | last =Kalantar | first =Ashkharbek | title =Armenia from the Stone Age to the Middle Ages | publisher =Recherches et Publications | year =1994 | isbn =978-2-940032-01-3}}</ref> Ό,τι έκθεμα έμεινε στο Ανί αργότερα είτε λεηλατήθηκε είτε καταστράφηκε <ref>Marr, Nikoli Yakovevich: "Ani, La Ville Arménniene en Ruines", ''Revue des Études Arméniennes''. vol. 1 (original series), 1921.</ref>. Για μικρό διάστημα κατά τα τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Ανί δόθηκε στην Αρμενία. Το 1920 με επίθεση των Τούρκων κατά της Αρμενίας το Ανί επανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους. Το 1921 με την υπογραφή της Συνθήκης του Καρς επισημοποιήθηκε η ένταξη του εδάφους που περιέχει το Ανί στην Τουρκία.

Τον Μάιο 1921 η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας εξέδωσε εντολή στο διοικητή του Ανατολικού Μετώπου Καζίμ Καραμπεκίρ "τα μνημεία του Ανί να σβηστούν από το πρόσωπο της γης" <ref>{{cite journal | last = Dadrian | first = Vahakn N. | title = The role of Turkish physicians in the World War I genocide of Ottoman Armenians | journal = Holocaust and Genocide Studies | volume = 1 | issue = 2 | pages = 192 | publisher = Oxford University Press | year = 1986}}</ref>. Ο Καραμπεκίρ σημειώνει στα απομνημονεύματά του ότι αυτός απάντησε περιφρονητικά στην εντολή αυτή <ref> {{cite book | last =Karabekir | first =Kazım | title =Istiklal Harbimiz | location=Istanbul | year =1960 | pages =960–970}}</ref>, αλλά η εξαφάνιση των ιχνών από τις ανασκαφές και τις επισκευές των κτιρίων από τον Νικολάϊ Μαρ υποδηλώνει ότι η εντολή εν μέρει είχε πραγματοποιηθεί <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The City of Ani: Recent History | publisher =VirtualANI | url = http://www.virtualani.org/history/part3.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>.

 

Σύμφωνα με με άρθρο στο περιοδικό "The Economist" το Ανί ακόμη και ως ερείπιο διεκδικήθηκε γεωπολιτικά από την Τουρκία και την Αρμενία. Το 1921 όταν το μεγαλύτερο μέρος παραχωρήθηκε στην Τουρκία οι Αρμένιοι δυσαρεστήθηκαν και από τότε κατηγόρησαν τους Τούρκους για παραμέληση του αρχαιολογικού χώρου και μίλησαν για πνεύμα σοβινισμού. Οι Τούρκοι ανταπαντούν ότι οι εκρήξεις από το λατομείο των Αρμενίων δίπλα στο Ανί (από την πλευρά των συνόρων της Αρμενίας) δημιουργούν δονήσεις στον αρχαιολογικό χώρο. <ref name="eco"/> Σύμφωνα με την ιστοσελίδα "Virtual Ani" το Ανί σήμερα είναι μια πόλη φάντασμα, ακατοίκητη για πάνω από τρεις αιώνες και βρίσκεται μέσα σε στρατιωτική ζώνη στα σύνορα με την Αρμενία. Η παραμέληση, οι σεισμοί, οι βανδαλισμοί, τα λατομεία, οι ερασιτεχνικές αναστηλώσεις και ανασκαφές αλλά και οι πολιτικές "πολιτισμικών εκκαθαρισμών" τα τελευταία χρόνια έχουν συμβάλει στην περαιτέρω καταστροφή των μνημείων. <ref name="virtual"/> Σύμφωνα με τον οργανισμό "Landmarks Foundation" ο χώρος του Ανί θα πρέπει να προστατευτεί ανεξάρτητα σε ποιανού την δικαιοδοσία εμπίπτει. Οι Σεισμοί του 1319, 1832 και 1988 όπως και η παραμέληση έχει καταστροφική συνέπεια για την αρχιτεκτονική της πόλης. Η πόλη του Ανί είναι ιερός τόπος ο οποίος χρειάζεται συνεχή προστασία. <ref name="landmark"/>

 

 

Μέχρι το 2004 υπήρχαν περιορισμοί στους επισκέπτες που ήθελαν να επισκεφτούν το Ανί γιατί η περιοχή ήταν κάτω από στρατιωτικό έλεγχο και χρειαζόταν ειδική άδεια <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The Permit for Visiting Ani | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/ephemera/permit.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>. Σήμερα παρόλο που η περιοχή του Ανί βρίσκεται κάτω από στρατιωτικό έλεγχο δεν υπάρχουν περιορισμοί στην επίσκεψη και ο οδηγός της Lonely Planet εκδόσεων Μαρτίου 2011 προτείνει την επίσκεψη στο Ανί ανάμεσα στα 18 καλύτερα μέρη της Τουρκίας <ref name="lonely_planet_turkey_2011">{{cite book | title=Turkey | author=James Bainbridge, Tom Spurling, Jean-Bernard Carillet, Steve Fallon, Brandon Presser, Virginia Maxwell, Brett Atkinson | year=Μάρτιος 2011 | publisher=Lonely Planet 12th Edition | pages=553 | isbn=978-1-74179-724-4}}</ref>. Οι Τουρκικές αρχές έχουν δηλώσει ότι καταβάλουν κάθε προσπάθεια για να διατηρηθεί και να αναπτυχθεί ο χώρος <ref name="eco"/>. Τον Οκτώβριο 2010 μια έκθεση της "Global Heritage Fund" συμπεριέλαβε και το Ανί στην λίστα με τα μνημεία από όλο το κόσμο όπου κινδυνεύουν από ανεπανόρθωτη απώλεια και καταστροφή επικαλούμενη ως αίτια την ανεπαρκή διαχείριση και λεηλασία <ref name="global_heritage_fund">{{cite web | url=http://globalheritagefund.org/index.php/what_we_do/sites_on_the_verge | title=Global Heritage in the Peril: Sites on the Verge | accessdate=2011-06-03 | date=2010-10 | publisher=Global Heritage Fund}}</ref> <ref name="national_geographic_12_ancient_landmarks_on_verge_of_vanishing">{{cite news | url=http://news.nationalgeographic.com/news/2010/10/photogalleries/101023-ancient-landmarks-vanishing-global-heritage-report-pictures/#/world-heritage-fun-sites-threatened-ani-turkey_27808_600x450.jpg | title=Pictures: 12 Ancient Landmarks on Verge of Vanishing | accessdate=2011-06-03 | author=John Roach | date=2010-10-23 | publisher=National Geographic}}</ref>.

Όλες οι κατασκευές στο Ανί είχαν κατασκευαστεί με τοπικό ηφαιστειογενές πέτρωμα βασάλτη το οποίο εύκολο λαξεύεται και υπάρχει σε ποικιλία χρωμάτων, από κρεμώδες κίτρινο έως τριανταφυλλί-κόκκινο και το κατάμαυρο. Τα πιο σημαντικά μνημεία που έχουν διατηρηθεί ακολουθούν:

 

 

 

Μια γραμμή από τείχη περιέβαλε όλη την πόλη του Ανί. Τα οχυρώματα ήταν πιο ενισχυμένα στο βόρειο μέρος της πόλης όπου δεν υπήρχε φυσική προστασία από ποτάμια ή κοιλάδες. Εκεί υπήρχαν διπλά τείχη και το εσωτερικό τείχος ήταν ψηλότερο με διάσπαρτους αρκετούς πύργους. Οι σύγχρονοι χρονογράφοι έγραψαν ότι ο Βασιλιάς Σμπατ (977-989) έκτισε αυτά τα τείχη. Οι μεταγενέστεροι κυβερνήτες ενίσχυσαν τα τείχη του Σμπατ κάνοντάς τα πιο ψηλά και χονδρά και προσθέτοντας περισσότερους πύργους. Αρμένιες επιγραφές του 12ου και 13ου αιώνα δείχνουν ότι ιδιώτες πλήρωσαν για τους νεότερους πύργους. Στα βόρεια τείχη υπήρχανε τρεις πύλες: η Πύλη των Λεόντων, η πύλη του Καρς και η Πύλη Ντβιν ή οποία από πάνω έχει ένα πάνελ από κόκκινες και μαύρες πέτρες. <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The city walls of Ani | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/walls/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

</gallery>

 

Στην νότιο πλευρά του αρχαιολογικού χώρου υπάρχουν τα ερείπια του κάστρου. Αυτό το μέρος είναι γνωστό ως το "Εσωτερικό Οχύρωμα" (Μιντζναβέρντ στα Αρμένικα) ή απλούστερα γνωστό ως το "κάστρο". Το κάστρο ήταν περιτειχισμένα μια μια γραμμή από τείχη και λόγω της φυσικής τοποθεσίας πάνω στον λόφο είχε επιπλέον φυσική οχύρωση τα απόκρημνα βράχια που το περιτριγυρίζουν. Το τείχος είχε πύργους στην βόρεια πλευρά και η κύρια είσοδος ήταν στην νοτιοδυτική γωνία. Κομμάτια από τα τείχη του κάστρου χρονολογούνται από την εποχή της δυναστείας των Καμσαρακάνων που κυβέρνησε το Ανί το 7ο αιώνα μ.Χ. αλλά και από τον 13ο αιώνα. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =The citadel of Ani | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/citadel/index.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>

 

</gallery>

 

Το Παλάτι χρονολογείται τέλος 12ου και 13ου αιώνα και βρίσκεται στην άκρη του Ανί βορειοδυτικά. Δεν υπάρχει κάποια επιγραφή που να δείχνει ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης του παλατιού. Μια θεωρία αναφέρει ότι ήταν ένα στρατιωτικό κτήριο για την άμυνα της πόλης. Επίσης πιθανολογείται ότι ήταν η κατοικία ενός πλούσιου έμπορα ή κάποιου πρίγκιπα ή κάποιου επίσκοπου της πόλης. Μια θεωρία αναφέρει ότι ήταν η κατοικία του έμπορου Τιγκράν Χονέντς με δεδομένο ότι ο τάφος του βρίσκεται σε βράχο στην κοιλάδα απέναντι από το παλάτι. Αξιοπρόσεχτη είναι η διακοσμημένη πύλη στην ανατολική πρόσοψη του κτηρίου. Τα νότια τείχη του παλατιού είχαν πέσει μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, αποκαλύπτοντας τα θησαυροφυλάκια του υπόγειου. Την δεκαετία του 1990 έγιναν αναστηλώσεις στο κτήριο. Το 1999 έγιναν ριζικές αναστηλώσεις. Ανάμεσα στις ριζικές αναστηλώσεις, έγινε και αναστήλωση και της κεντρικής πύλης. Αυτές οι πρόσφατες αναστηλώσεις έχουν λάβει αρνητική κριτική. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =The Merchant's Palace | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/palace/index.htm | accessdate = 2011-06-12 }}</ref>

 

</gallery>

 

Ο Ναός είναι γνωστός και ως "Σουρπ Ασντβαντζαντζίν" (εκκλησία της Αγίας Μητέρας του Θεού). Η κατασκευή ξεκίνησε το 989 κάτω από τη βασιλεία του Βασιλιά Σμπατ ΙΙ. Οι εργασίες σταμάτησαν μετά το θάνατό του και ο Ναός ολοκληρώθηκε το 1001 (ή το 1010 κάτω από μια άλλη ερμηνεία της επιγραφής του κτηρίου). Ο σχεδιασμός του Ναού είναι δουλειά του αρχιτέκτονα Τρντάτ. Ο Τρντάτ ήταν διάσημος αρχιτέκτονας την Μεσαιωνική Αρμενία. Ο καθεδρικός ναός είναι μια βασιλική με τρούλο (ο τρούλος κατέρρευσε το 1319). Το εσωτερικό του ναού περιέχει αρκετά προοδευτικά χαρακτηριστικά όπως χρήση οξυκόρυφων τόξων και μεσόβαθρων που προσδίδουν Γκοθική αρχιτεκτονική (ένα αρχιτεκτονικό στυλ που προηγήθηκε πολλούς αιώνες). <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The cathedral of Ani | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/cathedral/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

 

</gallery>

 

Η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1215 και είναι από τα πιο καλά διατηρημένα μνημεία στο Ανί. Ανοικοδομήθηκε την περίοδο των Ζακαριδών κατόπιν παραγγελίας του του πλούσιου Αρμένιου έμπορα Τιγράν Χονέντς. Στην είσοδο υπάρχουν τα ερείπια ενός νάρθηκα και ενός μικρού ναού τα οποία ανήκουν σε μεταγενέστερη περίοδο. Το εξωτερικό της εκκλησίας είναι θεαματικά διακοσμημένο. Τα διακοσμημένα πέτρινα γλυπτά με πραγματικά ζώα συμπληρώνουν τα τόξα στις τέσσερις πλευρές του του ναού. Το εσωτερικό της εκκλησίας περιέχει μια μοναδική σειρά από τοιχογραφίες (φρέσκος) τα οποία ανακυκλώνουν δύο θέματα: στο ανατολικό τμήμα της εκκλησίας παρουσιάζεται η ζωή του Άγιου Γρηγόριου του Φωτιστή και στο μεσαίο μέρος η ζωή του Χριστού. Τέτοιου είδους επαναλήψεις στην θεματολογία είναι σπάνιες στην Αρμένικη αρχιτεκτονική. Έχει θεωρηθεί ότι οι τοιχογραφίες έγιναν από Γεωργιανούς καλλιτέχνες, και ότι παρουσιάζονται και σκηνές από την ζωή του Αγίου Νίνο, ο οποίος έφερε το χριστιανισμό στους Γεωργιανούς. Στον νάρθηκα και στον εκεί ναό επιζούν μέρη τοιχογραφιών που είναι περισσότερο Βυζαντινής τεχνοτροπίας. <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The church of St. Gregory of Tigran Honents | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/tigranhonents/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

 

</gallery>

 

O ναός ολοκληρώθηκε λίγο μετά το έτος 1035 και είχε μοναδικό εξωτερικό και εσωτερικό σχεδιασμό. Χτίστηκε από τον πρίγκιπα Αμπλγκχάριμπ Παχλαβίδ για να στεγάσει κομμάτι του Τίμιου Σταυρού. Η εκκλησία είχε διατηρηθεί σε καλό βαθμό μέχρι το 1955 όταν το ανατολικό μισό κατέρρευσε κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας. <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The church of the Redeemer | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/redeemer/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

 

</gallery>

 

Το Τέμενος Μινουτσίρ ιδρύθηκε από τον Μινουτσίχρ (από τον οποίο πήρε και το όνομα), πρώτο μέλος της δυναστείας Σανταντίντ ο οποίος κυβέρνησε το Ανί μετά το 1072. Το παλαιότερο μέρος του τζαμιού που σώζεται μέχρι και σήμερα είναι ο μιναρές. Στο μιναρέ υπάρχει αραβική επιγραφή που γράφει "εις το όνομα του Θεού" σε καλλιγραφική μορφή "κουφίκ". Ο χώρος της προσευχής ο οποίος σώζεται, χρονολογείται από την τελευταία περίοδο του 12ου και 13ου αιώνα. Το 1906 το τέμενος είχε επισκευαστεί για να γίνει μουσείο στο οποίο εκτίθονταν τα αρχαιολογικά ευρήματα που είχε βρει ο αρχαιολόγος Νικολάι Μαρ στο Ανί. <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The mosque of Minuchihr | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/minuchihrmosque/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

 

</gallery>

 

Η ακριβή ημερομηνία κατασκευής δεν είναι γνωστή, αλλά η τελευταία επιγραφή με ημερομηνία στα τείχη αναφέρει το 1031. Η εκκλησία θεμελιώθηκε από την οικογένεια Παχλαβούνι και είχε χρησιμοποιηθεί από τους αρχιεπίσκοπους του Ανί (πολλοί από τους οποίους ανήκαν στην ίδια δυναστεία). <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =Church of the Holy Apostles | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/apostleschurch/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

 

</gallery>

 

Τα θεμέλια του [[Ζωροαστρισμός|Ζωροαστρικού]] Τέμπλου της φωτιάς ανακαλύφθηκαν από τις ανασκαφές του Νικολάϊ Μαρ κατά την περίοδο των ανασκαφών το 1909. Το μνημείο χρονολογείται από τις αρχές του πρώτου αιώνα μέχρι τα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ. Υπάρχει θεωρία που αναφέρει ότι είναι πρώιμο χριστιανικό μνημείο 4ου ή 5ου αιώνα μ.Χ. Είναι από τις αρχαιότερα μνημεία στο Ανί και αν είναι τέμπλο της φωτιάς αυτό αποδεικνύει την ύπαρξη σημαντικών μνημείων στο Ανί πριν την χριστιανική περίοδο. Αργότερα το μνημείο μετατράπηκε σε ναό προσθέτοντας κυρτωτά-καμπυλωτά τείχη γύρω από τις αρχικές κολώνες. <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The fire temple | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/firetemple/index.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>

 

Αυτός ο μικρός ναός πιθανόν χρονολογείται από το τέλος του 10ου. Χτίστηκε ως ιδιωτικός ναός της οικογένειας Παχλαβούνι. Από το μαυσωλείο της οικογένειας το οποίο κτίστηκε το 1040 στο βόρειο μέρος του ναού έχουν μείνει μόνο τα θεμέλια. <ref>{{cite web | last =Sim | first =Steven | title =The church of St. Gregory of the Abughamir family | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/abughamrents/index.htm | accessdate = 2011-06-07 }}</ref>

<gallery>

</gallery>

 

{{Διπλή εικόνα|right|Ani georgian church old photo.jpg|200|20110419_Georgian_Church_Ani_Turkey.jpg|230|Παλαιά φωτογραφία Γεωργιανής Εκκλησίας και η σημερινή κατάσταση.}}

Η εκκλησία χρονολογείται, σύμφωνα με τις επιγραφές τον 13ο αιώνα όταν το Ανί είχε διοίκηση Γεωργιανή. Eπίσης πιθανολογείται ότι ίσως ανοικοδομήθηκε αρχές του 11ου αιώνα. Στο νότιο τείχος υπήρχε μια επιγραφή στα Γεωργιανά, χρονολογίας 1288.

Στις ανασκαφές του 1910 βρέθηκαν και άλλες επιγραφές στην Γεωργιανή γλώσσα και τα κομμάτια με τις επιγραφές είχαν μεταφερθεί στο μουσείο του Ανί το οποίο στεγαζόταν στο Τέμενος Μινουτσίρ. Μετά το Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι επιγραφές χάθηκαν αλλά το 1998 πέντε από χαμένα κομμάτια βρέθηκαν ότι είχαν χρησιμοποιηθεί για την ανοικοδόμηση σπιτιών στην γειτονικό χωριό Οτσακλί που βρίσκεται δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =The Georgian church | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/georgianchurch/index.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>

 

Κατά την βασιλεία του βασιλιά Γκαγκίκ Ι (989-1020) ο διάσημος Αρμένιος αρχιτέκτονας Τρντάτ (ο οποίος σχεδίασε και τον καθεδρινό ναό του Ανί) σχεδίασε τον ναό του Αγίου Γρηγορίου ως κατασκευή της "χιλιετίας" μεταξύ των ετών 1001-1005 (ορισμένες πηγές αναφέρονται στο διάστημα 990-1000). <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =King Gagik's church of Saint Gregory | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/gagikashen/index.htm | accessdate = 2011-06-11 }}</ref> Ο ναός αυτός θεωρείται από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις του Νικολάϊ Μαρ κατά τις ανασκαφές το 1905 και το 1906. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =Nikolai Marr and his excavations at Ani | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/marr/1905excavation.htm | accessdate = 2011-06-11 }}</ref>

 

</gallery>

 

Στο νοτιότερο μέρος του Ανί, νοτιότερα από το λόφο με το κάστρο υπάρχει μια χερσόνησος που περιτριγυρίζεται από τον ποταμό Άρπα / Ακχουριάν. Εκεί υπήρχε οχύρωμα το οποίο ενισχυόταν από τα απόκρημνα φυσικά βράχια. Σήμερα στην κορυφή του λόφου υπάρχουν τα ερείπια της εκκλησίας Κιζκαλέ. Η Τουρκική ονομασία Κιζκαλέ (Τουρκικά: Kizkale) μεταφράζεται ως ''το κάστρο της Κόρης''. Η Αρμένικη ονομασία Κουγσιαμρότς έχει την ίδια σημασία και σημαίνει ''το κάστρο της Παρθένας'' ή Κουσανάτς που σημαίνει ''το κάστρο των Παρθένων''. Σήμερα δεν είναι επιτρεπτή η πρόσβαση σε Τουρίστες γιατί ολόκληρη η εκεί περιοχή θεωρείται στρατιωτική περιοχή. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =The church of Kizkale | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/kizkale/index.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>

 

Σήμερα σώζονται τα ερείπια μιας γέφυρας της εποχής Βαγραδιτών (10ου ή 11ου αιώνα ή ίσως και 13ου αιώνα) στο ποταμό Ακχουριάν. Μια επιγραφή που έχει βρεθεί δίπλα στην γέφυρα δηλώνει ότι επισκευές σε αυτή έχουν γίνει στις αρχές του 14ου αιώνα. Το μοναδικό τόξο μήκους 30 μέτρων που είχε η γέφυρα έχει πέσει και σώζονται μόνο ερείπια από τις δύο πλευρές του ποταμού που ίσως από την πλευρά της πόλης του Ανί να υπήρχε οχυρωμένη πύλη. Ταξιδευτές του 19ου αιώνα αναφέρουν ότι δίπλα στην γέφυρα υπήρχε ένα φυλάκιο που σήμερα δεν σώζεται. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =The bridge over the Akhurian river | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/bridge/index.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref> Σήμερα η μισή γέφυρα ανήκει στην Τουρκία και η άλλη μισή ανήκει στην Αρμενία και η πρόσβαση σε τουρίστες δεν είναι εφικτή.

 

</gallery>

 

Το Μοναστήρι των Παρθένων Χριψιμιάνων βρίσκεται σε ένα βραχώδες ακρωτήρ απομονωμένο από το υπόλοιπο Ανί με θέα τον ποταμό Ακχουριάν. Το όνομα του μοναστηριού προέρχεται από την Παρθένα Μάρτυρα Αγία Χριψιμιάνη και πιθανολογείται ότι υπήρχε εκεί μια κοινότητα κολογριών. Μέσα στα ερειπωμένα τείχη διασώζονται τα ερείπια της ενός παρεκκλησίου πιθανολογείται ότι χρονολογείται από τις αρχές του 13ου αιώνα ή από το πρώτο μισό του 11ου αιώνα. <ref>{{cite web| last =Sim | first =Steven | title =The monastery of the Hripsimian Virgins | publisher =VirtualANI | url =http://www.virtualani.org/virginsconvent/index.htm | accessdate = 2011-06-10 }}</ref>

 

</gallery>

 

{{παραπομπές|2}}