Μαλατέικα Αιτωλοακαρνανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{επιμέλεια}}
{{πηγές|13|05|2011}}
'''Μαλατέικα''' (*) : οικισμός στην συμβολή του ποταμού [[Αχελώος|Αχελώου]] με τον [[Ίναχος ποταμός Αιτωλοακαρνανίας|Ίναχο]] που μέχρι το 1968 ήταν ανεξάρτητη Κοινότητα, στην επαρχία [[Βάλτος Αιτωλοακαρνανίας|Βάλτου]] - [[Αιτωλοακαρνανία|Αιτωλοακαρνανίας]]. Τώρα ανήκει στον Δήμο [[Αμφιλοχία|Αμφιλοχίας]]. '''Αυτό που σφράγισε τον τόπο υπήρξε ο κατακλυσμός του απ' τα νερά της τεχνητής [[Λίμνη Καστρακίου|Λίμνης Καστρακίου]]''' το 1968. <small>(* Άλλες γραφές: Μαλατέϊκα ή Μαλαταίικα ή Μαλατέϊκο...)</small> <br>
Παρ΄ ότι ο βασικός οικισμός των Μαλατεϊκων, έμεινε εκτός [[Λίμνη Καστρακίου|Λίμνης]] εν τούτοις πλημμύρησαν σχεδόν όλες οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Σημειώνονται μερικοί από τους οικισμούς -τοποθεσίες που κατακλύσθηκαν εντελώς απ' τα νερά: το Πραντικό (αλλιώς [[Πρεβέτζα]]), το Αμπελάκι, η Γύρα, ο Άγιος Δημήτριος, το Μπαμπαλάκι (απέναντι απ' το [[Μπαμπαλιό]]), η Παλούμπα, η Λαχανού κλπ. Ελάχιστοι κάτοικοι απέμειναν με την καταστροφή του τόπου (4, 5 οικογένειες).
Γνώρισε την πλήρη συγκοινωνιακή απομόνωση για περίπου 2 χρόνια (δηλ. μέχρι το 1970 περίπου) οπότε και κατασκευάσθηκε δρόμος επικοινωνίας με την Κοινότητα των [[Αμοργιανοί Αιτωλοακαρνανίας|Αμοργιανών]] με την οποία και συγχωνεύθηκε διοικητικά (εν συνεχεία, με τον ''Καποδίστρια'', στον [[Δήμος Ινάχου|Δήμο Ινάχου]]).
Γραμμή 7:
<br>Απ' τα σπουδαιότερα μνημεία που χάθηκαν μέσα στα νερά σημειώνεται ο Βυζαντινός ναός ''Κοίμηση της Θεοτόκου'' στην [[Πρεβέτζα]]. Ήταν ένα καταπληκτικό μνημείο του [[Δεσποτάτο της Ηπείρου|Δεσποτάτου της Ηπείρου]], κτισμένη από τον 13ο Αιώνα με εντυπωσιακό κεραμοπλαστικό διάκοσμο και κεράμινες επιγραφές στην ανατολική πλευρά. Από αυτές προέκυπτε η χρονολόγηση και οι κτίτορες του ναού. Τις τοιχογραφίες -όσες κατέστη δυνατόν - τις ''αποτείχισαν'' πριν τον ''κατακλυσμό'', έμειναν αποθηκευμένες για χρόνια σε αποθήκες της [[ΔΕΗ]] στο [[Καστράκι|Υδροηλεκτρικό εργοστάσιο Καστρακίου]], φέρεται δε στη συνέχεια να κατέληξαν άλλες στα Ιωάννινα άλλες δε στο [[http://www.byzantinemuseum.gr/| Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών]].<br>
Στα λοιπά κτίσματα που χάθηκαν με τη λίμνη, σημειώνονται 2 νερόμυλοι, 3 ελαιοτριβεία ενώ 2 δημοτικά σχολεία λειτούργησαν για τελευταία σχολική χρονιά το 1967 στο Αμπελάκι και στην [[Πρεβέτζα]].
Ειδική κατασκευή και ιστορία είχε η πεζογέφυρα πάνω από τον [[Ίναχος ποταμός Αιτωλοακαρνανίας|Ίναχο]]: ήταν κατασκευασμένη με συρματόσχοινα δεμένα από πλατάνια αμφίπλευρα του [[Ίναχος ποταμός Αιτωλοακαρνανίας|Ίναχου]] και με πέταβρα σαν δάπεδα και παραπέτια. Παρά την μεγάλη της ταλάντωση, υπήρξε ασφαλής και εξυπηρέτησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του τόπου. Από τον φυσικό πλούτο των ''πνιγμένων τόπων'' σημειώνονται τα [[Ιαματικές πηγές|Ιαματικά Λουτρά]] (η Μαρδάχα) της Πρεβέτζας που συγκέντρωναν πλήθος παραθεριστών μέχρι και τον κατακλυσμό του τόπου.<br> Οι μεγάλες σπηλιές της Πρεβέτζας επίσης αποτελούσαν μνημεία της φύσης που σε μεγάλος μέρος κατακλύσθηκαν απ΄τη Λίμνη χωρίς να έχουν εξερευνηθεί πλήρως. Στο πιο μεγάλο σπήλαιο, η δυσχερέστατη είσοδος παραμένει εκτός λίμνης αλλά μετά από 500 περίπου μέτρα η επικλινής σπηλιά συναντάει τα νερά της λίμνης. Μαζί με τον πλούσιο φυσικό διάκοσμο των σπηλαίων, ενδιαφέρον παρουσίαζει η τεράστια αποικία [[νυχτερίδα|νυκτερίδων]]. Μαζί μ' αυτές αναφέρονται και άλλα βιολογικά είδη που ενδεχομένως εγκυμονούν κινδύνους (αλλεργίες, μολύνσεις...) για τυχόν επίδοξους ερασιτέχνες εξερευνητές. Αντίθετα τα σπήλαια αυτά, για ειδικούς επιστήμονες, σπηλαιολόγους[[http://www.ese.edu.gr/default.asp?V_DOC_ID=2094]], βιολόγους μπορεί και πρέπει να τύχουν της μελέτης των.
Οι περισσότεροι παλαιοί κάτοικοι μετανάστευσαν στο [[Αγρίνιο]] συνεχίζοντας κατα κανόνα τις αγροτικές ενασχολήσεις κυρίως με την καπνοκαλιέργεια. Λιγότεροι κατέληξαν στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια, μαζί με τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους, ανοίγουν και άλλα λίγα σπίτια του χωριού, κυρίως σαββατοκύριακα, καλοκαίρια ή την εποχή μαζέματος της ελιάς, από γόνους της αναγκαστικής μετανάστευσης, που επισκεύασαν τα πατρικά τους σπίτια ή έκτισαν εξ' αρχής -εξοχικά πλέον- στον τόπο, που παραμένει όμορφος. <br><br>
| |||