Στρατής Τσίρκας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στο [[Κάιρο]] της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]] το [[1911]] και αποφοίτησε το [[1928]] από το εμπορικό τμήμα της Αμπετείου Σχολής. Για τα επόμενα δέκα χρόνια εργάστηκε ως λογιστής στην Άνω Αίγυπτο, όπου έγραψε τα πρώτα του ποιήματα και διηγήματα για τη ζωή των φελλάχων. Το [[1930]], γνωρίζει στην [[Αλεξάνδρεια]] τον [[Κωνσταντίνος Καβάφης|Καβάφη]], για τον οποίο έγραψε πολλά χρόνια αργότερα δύο βιβλία, ''Ο Καβάφης και η Εποχή του'' (1958) και ''Ο Πολιτικός Καβάφης'' (1971). Ασχολήθηκε με την ποίηση, το δοκίμιο, το διήγημα και το μυθιστόρημα, καθώς και με μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών.

Το 1937 παντρεύεται την Αντιγόνη Κερασώτη και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου πηγαίνει στο Παρίσι, όπου συμμετέχει στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Συγγραφέων για την Υπεράσπιση της Κουλτούρας Ενάντια στο Φασισμό. Εκεί συγγράφει μαζί με τον ποιητή [[Λάνγκστον ΧιούζΧιουζ]] (''Langston Hughes'') τον Όρκο των ποιητών προς τον [[Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα]], τον οποίο διάβασε στο συνέδριο ο συγγραφέας [[Λουί Αραγκόν]] (''Louis Aragon'').

To 1938 εγκαθίσταται μόνιμα στην [[Αλεξάνδρεια]], και από τον επόμενο χρόνο εργάζεται διεθυντής στο εργοστάσιο βυρσοδεψίας του Μικέ Χαλκούση, μια θέση που διατηρεί μέχρι την αναχώρησή του για την Αθήνα το 1963.

Από νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα της Αιγύπτου και συνδέθηκε αρχικά, πιθανόν το 1928, με την κομμουνιστική ομάδα του Σακελλάρη Γιαννακάκη στο Κάιρο. Μαζί με τον αλεξανδρινό ζωγράφο Γιάννη Μαγκανάρη (1918 - Αθήνα 2007) και άλλους έλληνες αιγυπτιώτες δημιουργούν τη δραστήριο Πνευματική Εστία Ελλήνων Αλεξανδρείας. Το 1935, μαζί με τον Κύπριο ποιητή [[Θεοδόση Πιερίδη]], εντάσσεται στην πολυεθνική οργάνωση [[League Pacifiste]], που ίδρυσε ο Ελβετός Paul Jacot-Descombes και αναλαμβάνει με τον Πιερίδη το συντονισμό του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης. Την περίοδο αυτή αρθρογραφεί στο επίσημο όργανο της League, το περιοδικό ''Πολιτισμός-Civilisation'', που εκδίδεται σε τρεις γλώσσες (Γαλλικά, Αραβικά και Ελληνικά).

Από το 1942, μαζί το Θεοδόση Πιερίδη, τον Οδυσσέα Καραγιάννη, το Στρατή Ζερμπίνη και άλλους, συμμετέχει στην έκδοση της αντιφασιστικής πολιτικής επιθεώρησης ''[[Έλλην (περιοδικό)|Έλλην]]'', που εκδίδει ο δημοσιογράφος Άγγελος Κασιγόνης. Το 1943-44 είναι ανάμεσα στα ιδρυτικά στελέχη του φιλο-[[ΕΑΜ]]ικού Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου (ΕΑΣ) και από το [[1945]] μέχρι το [[1961]] είναι στέλεχος της παροικιακής κομμουνιστικής οργάνωσης "[[Αντιφασιστική Πρωτοπορία]]", της οποίας διετέλεσε και γραμματέας από το [[1946]] μέχρι το [[1951]]. Στο διάστημα αυτό γράφει συχνά το κύριο άρθρο στις εφημερίδες ''Φωνή'' (1952-53) και ''Πάροικος'' (1953-61), που διευθύνει ο δημοσιογράφος [[Σοφιανός Χρυσοστομίδης]] και είναι τα επίσημα όργανα της Αντιφασιστικής Πρωτοπορίας.

Έχοντας εκδόσει τρεις συλλογές διηγημάτων από το 1944 μέχρι το 1954, το 1957 γράφει σε δέκα μέρες τη νουβέλλα ''Νουρεντίν Μπόμπα'', που εμπνέεται από την [[εθνικοποίηση]] της Διώρυγας του Σουέζ από τον Αιγύπτιο πρόεδρο [[Νάσερ]]. Ο "Μπόμπα" εκδίδεται στην Αθήνα από τον Κέδρο, κάνοντας έτσι τον Τσίρκα γνωστό στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας.

Το σημαντικότερο έργο του όμως αποτελούν οι '''"[[Ακυβέρνητες Πολιτείες]]"''' ([[1960]]-[[1965]]), που απαρτίζεται από τρία μυθιστορήματα: τη ''"Λέσχη"'', την ''"Αριάγνη"'' και τη ''"Νυχτερίδα"'', τα οποία εισάγουν έναν τολμηρό και πειραματικό μοντερνισμό στο ελληνικό μυθιστόρημα.

Η έκδοση της ''"Λέσχης"'' το [[1960]] προκάλεσε την αντίδραση της ηγεσίας του [[Κ.Κ.Ε.]], η οποία του ζήτησε να αποκηρύξει το έργο του. Ο Τσίρκας αρνήθηκε λέγοντας "Κατέγραψα τα γεγονότα, όπως ακριβώς τα έζησα. Η συνείδησή μου δεν είναι καπέλο, να την πάρω απ' το ένα καρφί να την κρεμάσω στο άλλο". Λόγω της άρνησής του διαγράφηκε από το κόμμα, αλλά μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το [[1968]], προσχώρησε στο [[ΚΚΕ-Εσωτερικού]].

Κέντρο της τριλογίας είναι τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της περιόδου στη [[Μέση Ανατολή]] και στις συγκρούσεις, που εξελίχθηκαν σε τρεις ''ακυβέρνητες πολιτείες'', την [[Ιερουσαλήμ]], το [[Κάιρο]] και την [[Αλεξάνδρεια]]. Ο Τσίρκας θεωρούσε ολόκληρη την τριλογία ως μια προσπάθεια δικαίωσης του κινήματος του Απρίλη του [[1944]], κατά το οποίο ο ελληνικός στρατός στη Μέση Ανατολή ξεσηκώθηκε ενάντια στην προσπάθεια διάλυσήςδιάλυσης και ολικής υποταγής του από τα Μεταξικά στοιχεία και την αγγλική διοίκηση.

Η μετάφραση των ''"Ακυβέρνητων Πολιτειών''" στα γαλλικά από την Catherine Lerouvre και τη Χρύσα Προκοπάκη το [[1971]] απέσπασε στο έργο το βραβείο του καλύτερου ξένου μθυιστορήματος στη Γαλλία το [[1972]].