Ως '''τόποι εξορίας στην Ελλάδα''' χρησιμοποιήθηκαν, σε περιόδους εμφύλιων πολέμων ή πολιτικής καταπίεσης, πολλά νησιά κυρίως του [[Αιγαίο|Αιγαίου]]. Ο εκτοπισμός ως αστυνομικό μέσο υπήρξε από την εποχή του Όθωνα. Εκτοπισμοί σημειώθηκαν και κατά τη διάρκεια της ταραγμένης περιόδου 1914-1918, κυρίως την περίοδο του [[Εθνικός Διχασμός|Εθνικού Διχασμού]]. ΚυρίωςΣε μεγαλύτερη έκταση όμως το μέτρο χρησιμοποιήθηκε μετά την ψήφιση του νόμου 4229/1929, γνωστού ως «ιδιώνυμο». Με το ιδιώνυμο, που ψηφίστηκε στις 25 Ιουλίου 1929, θεσπίστηκε η ποινή της δικαστικής εκτόπισης και όλο και περισσότερα νησιά άρχισαν να χρησιμοποιούνται ως τόποι εξορίας.<ref>[http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_2_16/11/2003_1281055 Καθημερινή, Τόποι εξορίας στον Μεσοπόλεμο]</ref> Ο αριθμός των πολιτικών εξορίστων αυξήθηκε πολύ την περίοδο της [[Δικτατορία της 4ης Αυγούστου|δικτατορίας του Μεταξά]]. Υπολογίζεται οτί οι εξόριστοι αυτοί την περίοδο ξεπέρασαν τις 5.000. Πολύ μεγαλύτερος αριθμός πολιτικών εξορίστων υπήρξε την περίοδο του [[Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949|εμφυλίου]], οπότε και δημιουργούνται νέα και μεγαλύτερα στρατόπεδα εξορίας. Το μέτρο του εκτοπισμού παρέμεινε σε ισχύ κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων της μετεμφυλιακής περιόδου. Μέχρι το 1967 είχε αρχίσει να αδρανοποιείται, όμως την περίοδο της [[Χούντα των Συνταγματαρχών|δικτατορίας των συνταγματαρχών]] χρησιμοποιήθηκε ξανά σε μεγάλο βαθμό. Καταργήθηκε οριστηκά μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974.<ref>[http://www2.egeonet.gr/aigaio/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaID=6984 Πολιτιστική πύλη αρχιπελάγους, Το Αιγαίο ως τόπος εξορίας]
