Ατονικότητα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

*Η εγκατάλειψη των παραδεδομένων «κανόνων» της τονικής αρμονίας στο πλαίσιο του [[Ιμπρεσιονισμός (μουσική)|μουσικού ιμπρεσιονισμού]], με κύριο εκπρόσωπο τον [[Κλωντ Ντεμπυσύ]], ο οποίος χρησιμοποίησε αλλοιωμένες και εμπλουτισμένες συγχορδίες, πενταφθογγικές (ανημιτονικές) και πεντατονικές κλίμακες<ref>Επικρατεί σύγχυση στην ελληνική μουσική ορολογία για την χρήση των όρων «πενταφθογγικός» και «πεντατονικός». Αυτή προέκυψε από την μετάφραση του αγγλικού όρου “five-tone scale”, που μεταφράστηκε από μερικούς συγγραφείς αρχικά ως «πεντατονική κλίμακα», αντί για πενταφθογγική ή ανημιτονική πενταφθογγική που είναι η ορθότερη απόδοση. Το επίθετο «πεντατονική» αντιστοιχεί στον αγγλικό όρο “whole-tone scale” και μεταφράζεται συχνά ως «κλίμακα από ολόκληρους τόνους», που σημαίνει κλίμακα από διαδοχή φθόγγων με διαστηματική απόσταση ενός [[Κλίμακα (μουσική)#Τόνοι και Ημιτόνια|τόνου]] ο καθένας από τον προηγούμενο (χρειάζονται πέντεέξι συνεχόμενοι τόνοι για να καλυφθεί η έκταση μιας [[Κλίμακα (μουσική)#Οκτάβα και Ημιτόνιο|οκτάβας]]). Ο Ντεμπυσύ χρησιμοποίησε και τα δύο είδη [[Κλίμακα (μουσική)|κλιμάκων]], κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση του τονικού αισθήματος μείζονος-ελάσσονος</ref>, απροετοίμαστες [[Μετατροπία (μουσική)|μετατροπίες]] (αλλαγές τονικών κέντρων), ακόμα και ταυτόχρονο άκουσμα δύο διαφορετικών τονικοτήτων (διτονικότητα).